یادداشت‌های Akbarpoor (21)

          همه‌ی کتاب جالب نیست اما همان چند تایی را که دوست داشتم آنقدر دلچسب بودند که کتاب را دوست داشته باشم.
        

          ساعت حوالی یازده شب بود. رسیدم به آخرین صفحاتِ کتاب. فکرش را هم نمی کردم که داستان به همچین جای مهیجی برسد.  متن صفحات کوتاه بود اما باورتان می‌شود؟! داشت قلبم توی سینه ام گومپ گومپ می‌کوبید. می‌خواستم بدانم لافکادیو چه تصمیمی می‌گیرد. حتی به اندازه ی آن چند خط هم تحمل نداشتم. شیطانه در گوشم می‌گفت بزن صفحه‌ی بعد تصویرش را نگاه کن تا بفهمی چه اتفاقی می‌افتد اما دستانم را به زور نگه داشتم و نزدم صفحه‌ی بعد. و ناگهان صدای گریه‌ی پسر سه ماهه‌ام از توی اتاق  خوابمان  بلند شد.  داشت مظلومانه‌ترین گریه‌ی عمر کوتاهش را می‌کرد. و حالا من هم در وضعیت بحرانی ای قرار داشتم؛ باید بین مادر بودن و خواننده‌ی کتاب لافکادیوی شل سیلور استاین بودن یکی را انتخاب می‌کردم و بعد از چند ثانیه‌‌ی سخت، با حالت درماندگی سری تکان دادم، کتاب را با یک انگشت لای صفحاتش بستم و مادر بودن را انتخاب کردم. البته کتاب را هم با خودم بردم. دراز کشیدم کنار پسرم و شیرش دادم و همان لحظه کتاب را باز کردم تا شاید بتوانم چند صفحه‌ی کوتاه باقی مانده را بخوانم اما هر چه کتاب را چپ و راست می‌کردم‌ چشم‌هایم توی آن تاریکی نمی‌دید. بعد تصمیم گرفتم کمی صبر کنم تا چشم‌هایم به نور اتاق عادت کند و صبر کردم. وقتی کتاب را باز کردم کلمات را دیدم و خواندمشان. بله! خواندمش، تمامش کردم در حالی که داشتم پسرم را شیر می‌دادم. و در آن لحظه هم خواننده‌ی کتاب لافکادیوی شل سیلور استاین بودم و هم یک مادر!
وااای شل سیلور استاین تو با ادم‌چکار می‌کنی؟!
        

          چه کسی موش است؟ چه کسی آدم؟ موش‌ها و آدم‌ها با هم چکار می‌کنند؟!
این سوالها بعد از خواندن کتاب توی سرم چرخ می‌خورد. دلم برای آدمها و موش‌های این داستان سوخت‌. و پایان بندی اش برایم یکی از بهترین پایان بندی ها بود. 
آدم‌هایش عجیب بودند. آرزوهایشان، ترس‌هایان، خط قرمزهایشان، تنهایی هایشان، دوست داشتن هایشان، همه چیزشان را می‌توانستم باور کنم اما باز هم عجیب بودند. 
من این رمان را دوست داشتم♥️
        

          از معدود کتاب‌هایی بود که زمان خواندنش را جزو عمرم حساب نکردم. روی کلماتش سر می‌خوردم و پیش می‌رفتم و در آغاز هر فصل از نو نویسنده را برای این انتخاب روای تحسین می‌کردم. 
چطور ممکن است همه چیز اینقدر تمیز باشد؛ انتخاب راوی، زبان، توصیف‌ها و تصاویر، بوم و اقلیم، و قصه‌هایش...
منِ راوی به خوبی کار خودش را کرده بود و در داستان پردازی و تعلیق نقش خیلی مهمی داشت. انگار نصف بار تعلیق را خودش به تنهایی به دوش می‌کشید و چه خوب در رمان جا افتاده بود. 
برای من، نویسنده‌ی این رمان، استادِ داستان‌نویسی ست.
فقط یک مشکل با کل رمان داشتم، وقتی تمام شد نمی‌دانستم چرا این داستان نوشته شده. به نظر دلیلی جز سرگرمی نداشت، و شاید هم نشان دادن تبحرش. و به احتمال زیادتر من آن گیرایی لازم را نداشتم. 
و به نظرم رسید که یکجور ناامیدی و سیاهی در رمان دیده می‌شود. اسم و‌طرح جلدش هم کاملا با آن سیاهی هماهنگ است.
من که رمان دیگری از ایشان نخواندم ولی امیدوارم با این همه تبحر و این زبان دوست داشتنی رمان‌های امیدوار کننده‌ای هم نوشته باشد

        

          تمام نمی‌شود!
این کتاب و قصه‌هایش تمام نمی‌شود مادامی که استعمارگری بر تن این کره‌ی خاکی قدم برمی‌دارد.
ما همه آبستن فریادیم. باید ترس‌های زری را از وجودمان پاک کنیم. نباید بگذاریم یوسف‌ها غریب بمانند. نباید منطق خان کاکاها ما را قانع کند. 
می‌خواهم زری را صدا کنم و بگویم؛ بله جانم ما سحر را دیده‌ایم!
 این پیغام ما را برسان به سرزمینهایی که از ما دورند اما دردهایمان به هم نزدیک است. 
        

          خلاقیتش رو دوست داشتم 
        

          ترش و شیرین و گس...
عشق و راز و ترس...
خنده و اشک
یک روزِ دختری با پدرش که...
خدا قوت می‌گم به آقای حسن‌زاده

        

          دوستِش داشتم، خیلی حس خوب داشت، فکرم رو قلقلک می‌داد.فقط گاهی کمی کسل‌کننده می‌شد 
        

          نکته‌های داستانی خوبی ازش یاد گرفتم که کمتر جایی دیده بودم به عنوان کسی که به نوشتن داستان کوتاه علاقه داره اما...
بعضی داستان‌ها به شدت ناامیدم کرد
        

          خوش به حال بیژن نجدی، و خوش به حال من
        

          پایانش یخ کردم  و گفتم چی شد؟ هان؟!؟!
اما از خواندن کتاب به شدت لذت بردم و ذهن خلاق و پویای نویسنده تحسین من را برانگیخت
خواندنش را توصیه می‌کنم برای کسانی که از پرش‌های ذهنی، افسانه‌های کهن، داستان پردازی نوجوانانه(و حتی کودکانه) خوششان می‌آید 
        

          پایان کتاب که رسیدم با ابروهای بالا رفته و چشم‌های گرد شده گفتم  ارزشش را داشت ولی در مسیر اغلب برایم خسته کننده بود.
به خاطر انتقال مفهوم است که امتیاز خوبی به کتاب دادم و الا باگ داستانی داشت و گاهی به بیراهه رفته بود
        

          شروع خوبی دارد. تا نیمه‌ هم خوب پیش می‌رود. اما از یک جاهایی به بعد پراکنده گویی می‌کند. خط و سیر اصلی داستان گم میشود.
جادویی که این همه از قدرتش حرف به میان آمده کاملا نادیده گرفته می‌شود. و انگار وجود ندارد.
فضا سازی و تصاویر لازم را ندارد.
عشق مادر به فرزند را درست نشان نمی‌دهد و قابل لمس نیست. 
درون مایه در حد شعار باقی می‌ماند.
انتهای کتاب مملو از اتفاقاتی است که مخاطب را برایشان آماده نکرده و کارکردی هم برای داستان ندارند.
در کل برای شناخت این ژانر خواندنش بهتر از نخواندنش بود.
        

          راز موفقیت این رمانِ فلسفی، شخصیت پردازی منحصر به فرد نویسنده است. 
و اما.... به نظرم این رمان به تنهایی می‌توانست باعث آغاز تفکر فمنیستی در جهان باشد🤕
        

          فلسفه‌ی زندگی...
        

          مثل «از چیزی نمی‌ترسیدم» به شدت از خودستایی حذر شده بود.
        

          فهمیدم...
فهمیدم که باید مواظب دلیل کارهایم، انتخاب‌هایم، خشم‌هایم و به خصوص آرزوهایم باشم. حتی اگر... حتی اگر به ظاهر خوب هستند.
تحول شخصیت و سرانجام شخصیت‌های داستان در این رمان عالی ست و انسان را به فکر فرو می‌برد.
چه طور یک آدم که خودش امام زمانش را دعوت کرده ناگهان حاضر می‌شود که جلوی امام زمانش بایستد؟
وقتی که خودخواهانه او را دعوت کرده باشد!!!
        

          نمی‌دونم دلیلش چی بود. فقط از خوندنش لذت بردم...
شاید به خاطر این بود که فضاسازی بسیار احساسی و عرفانی بود. و من رو با عشق معنوی آشنا کرد.
دوسِش داشتم!
        

          بعد از خواندن این کتاب آدم می‌فهمد که باید به خیلی چیزها بیشتر فکر کند. باید بنشیند و رفتارهایش را تحلیل کند. و به خودش بلند بلند بخندد...
        

          البته من این کتاب را با ترجمه‌ی «محمد مهدی رضایی» تهیه کردم.
این ترجمه را «آقای خامنه‌ای» سفارش کردند و من تا اینجای کار واقعا لذت بردم.
این کتاب را نباید یک ماه و دو ماه تمامش کرد باید جرعه جرعه نوشیدش. شاید خواندنش یکی دوسال به درازا بکشد. وقتی هر شب یکی دو صفحه از آن را با دقت بخوانی
....
کتاب را تمام کردم. به نظرم باید پاهای امام سجاد را بوسه باران کرد. این کتاب درمان دردهای بشر است، روح آدمی را آرام می‌کند. وقتی می‌خوانی انگار حرف‌های توست که نمی‌دانستی چطور باید به خدا می‌گفتی و امام سجادِ عزیز و دانشمند راه را برایت هموار کرده است. حرف‌هایت را از اعماق وجودت بیرون کشیده و به زبانت رسانده