یادداشت‌های مجتبی کوپایی (12)

          اولین مواجه من با روانشناسی تحلیلی و رویکردهای کمتر علم مبنا به روانشناسی این کتاب بود که پر از تجربیات زندگی نویسنده هم هست و واقعا دوستش داشتم و وارد دنیایش شدم. نویسنده هم یه معتاد بدبخت بوده که تاریکی نیمه دیگر وجودش رو شکست داده و به نور رسیده، ایولا بهش.
البته کتاب پر نکات روانشناختی مدل یونگی است و بار علمی معقولی دارد هر چند نه علم به معنای ساینس.
        

          هیچ وقت هق‌هق های اون شب پسر کوچولومون رو پای این کتاب، فراموش نمی‌کنم. 
        

          روی میز کلینیک پیداش کردم فکر کنم اون روز‌. خستگیم رو همونجا جا گذاشتم برگشتم خونه.
        

          برای خواهرم خریدمش، راضی بودند.
        

          بوی گرم خرما و گردو میاد از این کتاب.
        

          احیای قلبی بود برای من.
        

          نتونستم تمومش کنم چون جذابیت روایت پایین بود و تقریبا فرقی با کتاب های دیگر روایتگری جنگ نداشت برام.
بعضی کتاب ها رو باید وقتی داغ هستند خوند وگرنه تاریخ مصرفشون تموم میشه، دا برای من اینطوری بود‌. ولی فکر نمی‌کنم برای همه این‌طوری باشه‌.
به هر حال صحنه‌های توصیف شده از جابجا کردن اجساد توسط شخصیت اصلی تکان دهنده بود برام.
        

          کتابم خیس اشک بود که هدیه‌اش دادم‌.
        

          وقتی به جنون سلام عاقلانه‌ای داده شد و سورئالیسم به خدمت واقعیت زندگی غمگین بیژن نجدی درآمد.
        

          وقتی معنی زیبایی و فاخر بودن رمنس رو فهمیدم، وقتی که حتی نمی‌دونستم رمنس هم یک درامه.
        

          جنون و نبوغ در مسیر یکپارچگی که متاسفانه جنون خیانت می‌کنه.