بریده‌های کتاب زهرا برکوک رزم

وقتی به درخت گرفتار در طوفان بنگرید، اگر توجهتان را به بخش بالای درخت معطوف کنید، می‌بینید که برگ‌ها و شاخه‌ها به تندی در باد تکان می‌خورند و درخت که هر آن ممکن است بشکند بسیار آسیب‌پذیر به نظر می‌آید. اما وقتی توجهتان را به بخش پایین‌تر، یعنی تنه درخت، هدایت کنید، می‌بینید که جنبش چندانی ندارد. می‌توانید پایداری درخت در برابر طوفان را ببینید و همچنین درمی‌یابید که درخت عمیقاً در خاک ریشه دوانده است و می‌تواند به راحتی فشار طوفان را تاب بیاورد.

هنگامی که عاشق کسی هستید باید بهترین چیزی را که دارید به او پیشکش کنید. بهترین چیزی که می‌توانیم به دیگری بدهیم همان حضور واقعی در کنار اوست.

هنگامی که فرد جوانی به والدینش می‌گوید: (( این زندگی من است. این بدن من است. پس هرکاری که بخواهم با آن می کنم.)) در حقیقت باید گفت تنها تا حدودی حق با او است. آن جوان به این علت چنان سخن می گوید که درنیافته است دنباله والدین خود و، پیش از آن، دنباله اجدادش است. این بدن تنها متعلق به شما نیست. این بدن متعلق به والدین و اجدادتان نیز هست. از‌این‌رو، بدن شما همچون محصول اشتراکی ملت، مردم، فرهنگ و اجداد شماست. پس آنچه شما با خود می‌کنید و دیگران با خودشان می‌کنند، به طور هم‌زمان، بر همدیگر تاثیر می‌گذارد؛ یعنی وضعیت شخصی شما نسبتا ((اشتراکی)) است.

اما، به رغم تمام این پیشرفت‌ها، هنوز نتوانسته‌ایم به جنگ‌ها و حوادث اتمی خاتمه دهیم؛ وقایع ناگواری که با پیشرفت روزافزون جهان را هربار بیشتر در آستانه نابودی قرار می‌دهند. کشتار فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها همچون نمود روزمره ذات خود نابودسازی بشر ادامه دارد. خیلی عجیب است ملتی همچون ملت یهود، که پیشینه‌ای به قدمت تاریخ دارد، تبدیل به ملتی استعمارطلب و بهره‌کش شود، دست‌کم درباره مردم فلک‌زده فلسطین این‌گونه صدق می‌کند.

شاد بودن مستلزم این نیست که تمام رنج‌ها به پایان برسند. شرایط تجربه شادکامی در همین لحظه و همین جایی که قرار دارید هم فراهم است. اما بیش از هرچیز ممکن است لازم باشد درباره افکار و عقایدتان درباره شادی تجدیدنظر کلی کنید. افکار و عقاید شما درباره شادی می تواند به خودیِ‌خود اصلی ترین مانعی باشد که شما را از شادی راستین دور نگه می‌دارد.

بسیاری از ما اعتقاد داریم که تحقق شادکامی در ««اینجا»» و «اکنون» امکان‌پذیر نیست‌. گمان می‌کنیم لازم است که «اکنون» بسیار تلاش کنیم تا بتوانیم در «آینده» طعم خوشبختی را باشیم. بنابراین شادی را به بعد موکول می‌کنیم و می‌کوشیم آن شرایط شادکامی را که اکنون نداریم در آینده بدست بیاوریم.

فقط همیلشتوس این طور نیست. خیلی های دیگر هم هستند و به محض اینکه یک درجه یا ستاره می گیرند آدم دیگری می شوند. انگار عصا قورت داده‌اند.

روزهایی هست که بلند شدن، خودش پیروزی است.

برای ماندن در یک مکان، آدم باید دلایلش را هم داشته باشد؛ یعنی دوستانی، مهر و محبت کسانی را.وگرنه،محرکی برای ماندن در یک جا و نماندن در جای دیگر وجود نخواهد داشت.

من همیشه، همه چیز تو را دوست داشتم، حتی آنچه را که درک نمی‌کرده‌ام. و خوب می‌بینم که در آخر کار، تو را غیر از آنچه هستی نمی‌خواهم.

ابله‌هایی هستند که کل زندگی‌شان را صرف دسته‌بندی کردن دیگران می‌کنند. کار را ساده می کند، اما کمی هم خطرناک است، چون نمی‌توانند به زیروبم مثل منی پِی ببرند که در دسته‌بندی‌های زپرتی‌شان جا نمی‌شود.

ممکن است که من منکر چیزی باشم، ولی لزومی نمی بینم که آن را به لجن بکشم یا حق اعتقاد به آن را از دیگران سلب کنم.

همیشه آزادی یکی به ضرر دیگری تمام می شود.

من می دانستم که نومیدی هست،اما نمی دانستم یعنی چه.من هم مثل همه خیال می کردم نومیدی بیماری روح است. اما نه، بدن زجر می کشد. پوست تنم،سینه‌ام، دست و پایم درد می کند.سرم خالی است و دلم به هم می خورد.و از همه بدتر این طعمی است که در دهنم است.نه خون است،نه مرگ و نه تب، اما همه اینها با هم. کافی است که زبانم را تکان دهم تا دنیا سیاه بشود . از همه موجودات نفرت کنم. چه سخت است، چه تلخ است انسان بودن!

اغلب بخشیدن خودت سخت ترین نوع بخشیدنه

آفریدگان گمان می کنند یک بار متولد می شوند٬ اما نمی دانند هر انسانی باید بارها متولد شود و رحم های بسیاری پشت سر بگذارد. همان گونه که اگر دست و پای کودکی در رحم مادر شکل نگیرد٬ در نشئهٔ بعدی که عالم دنیاست٬عمری باید لنگان لنگان روزگار بگذارند٬ اگر کسی در رحم دنیا ابزار عالم برزخی را در حقیقت خویش ایجاد نکند٬ در سرزمین برزخ کور و کر خواهد بود.

تقدیر، ماجرای شگفتی است. وقتی که همه چیز را آن طور می یابی که می خواهی، ناگهان دستی از غیب، همه چیز را به هم می ریزد و تو را به این یقین می رساند که کاره ای نیستی. وقتی در این احساس غوطه ور شدی و به این نتیجه رسیدی که مثل پرکاهی در آسمان، تو را به هر طرف که بخواهد می برد، دستی دیگر آن را به شیوه ای تغییر می دهد که می فهمی تقدیرها نتیجه اعمال خودت است. اعمالت را بررسی میکنی: تصمیم هایت، اشتباهاتت، سماجت ها و پافشاریهایت و خود را در زندان تاریکی از غم ها می یابی و احساس تنهایی و پشیمانی و ناامیدی دامنت را رها نمی کند. آنگاه است که می بینی باز هیچ چیز دست تو نیست، در گوشه ای از این زندان، درخششی شروع به تابیدن میکند که تمام حصارهای به هم پیچیده خیالت را از بیخ وبن برمیکند؛ حصارهایی که دیوار و میله های این زندان شده بود. آن حقیقت می خواهد حاکمیتش را به تو نشان دهد و برای اینکه تو را به این فهم برساند، هزار گردباد و طوفان را باید طی کنی تا بفهمی که در این عالم کارها دست خداست.