بریده‌های کتاب راضیه یزدانی

تصور نمی‌کنم هیچ آزمایشگاهی به اندازه ی‌ اتوبوس شهری بتواند، دغدغه ها، عادت ها، رفتارهای متقابل و توسعه یافتگی مردم یک شهر را بررسی کند.

امان از این تاریخ که هر که از راه می‌رسد بلایی سر آن می آورد و حاصلش را تحویل نسلی می دهد که نه در شکل گیری آن نقش داشته، نه اعتقادی به آن دارد و نه علاقه مند به ادامه ی آن است.

برادرانم با بریدن گلویم می‌توانند به مردانی محترم و باشرف تبدیل شوند. جنایت، زایل کننده ننگ و پاک کننده شرم است.

اما من کسی بودم که همه حقوق قانونی اش به بی رحمانه ترین شکل ممکن توسط کسی نقض شده بود که خودش نماد و تجسم قانون در لیبی بود: معمر قذافی.

ولی لازم نیست حتما آدم بدی باشی تا کسی رو ناراحت کنی. گاهی می تونی آدم خوبی باشی و دیگرونو ناراحت کنی.

مهم این بود که وقتی دارم از جایی می روم، مطمئن باشم که جدی جدی دارم می روم. چون اگر حس اش نکنی، حتی از خداحافظی هم دردناک تر است.

" نه اوسا اشتباه می‌کنی. اینا راه و چاه دنیا را اگه بلد بودن راه دُرُس می‌رفتن. این راهش نیس که شیخ ابوتراب برازجونی با یه من ریش و پشم جای پیغمبر بنشینه و مردم را لُخت کنه. پیغمبر چرا بایس یه همچو جانشینانی برای خودش بگذاره. من گول ریش و عمامه اش را خوردم. گولِ تسبیح و قرآنش را خوردم."

" به درک، تو زندگی هیچ چیز نیس که به قد شرف و حیثیت آدم برابر باشه؛ حتی جون آدم. حتی زن و بچه آدم "

بازی سیاستمداران، هر جای جهان و در هر لباس و با هر ایدئولوژی که باشد، حال آدم را بهم می‌زند.بازی ای که در آن مردم و جامعه احمق پنداشته می‌شوند و وقتی نگاه می‌کنی می‌بینی این وسط نه قدرت، نه فرهنگ، نه اعتقادات و نه جامعه هیچ کدام مهم نیستند. آنچه حرف اول و آخر را می‌زند «پول» است.

کتابخانه ها همیشه برایم جالب بوده اند. انگار یک خانه ی امن هستند که هرچه شلوغ تر باشند، آدم احساس امنیت بیشتری در آنجا می‌کند و هرچه قدیمی تر باشند، نشانه ی اهمیت بیشتر دانش در آن شهر است.

کانادایی ها آدم های «نایسی» هستند؛ به تو لبخند می‌زنند، احترام می‌گذارند، ولی اهل سرویس دادن نیستند. درست برخلاف ما ایرانی ها. ما «کایند» هستیم. ممکن است به هم لبخند نزنیم.حتی ممکن است لبخند یک غریبه را با یک نگاه آزاردهنده جواب بدهیم، اما سر موقع از خیلی چیزها کوتاه می‌آییم. غیرممکن است که در ایران کسی محاسبه‌ی این رقم های اندک را در حساب ها بکند و تازه اگر ببیند نیاز داری، شاید بیشتر هم کوتاه بیاید. اینکه کدامش بهتر است، پرسشی ست که مدام به آن فکر می‌کنم.

قطارها شبیه حکومت ها هستند. می آیند و از وسط زندگی مردمان عبور می کنند. مردم برای عبورشان جا خالی می دهند. در نهایت آنها می روند و این مردمند که می مانند. زندگی می کنند تا قطار بعدی از راه برسد.

دوگانگی وجودی آتشفشان ها این است که هم نماد نابودی و هم نماد زندگی اند. وقتی مواد مذابشان آرام بگیرد و سرد شود، به شکل سنگ در می‌آید و در گذر زمان خُرد و به خاکی غنی و حاصل خیز تبدیل می‌شود.

اما هیچ زندگی ای وجود نداره که توش بتونیم تا ابد غرق شادی محض باشیم. تصور اینکه چنین زندگی ای وجود داره، فقط باعث می‌شه توی زندگی فعلی مون بیشتر احساس غم کنیم.

ای انسان، مرا خواندی، اجابتت کردم، از من خواستی، عطایت کردم، با من به جنگ و مخالفت برخاستی، مهلتت دادم، مرا واگذاشتی، رعایتت کردم، مرا معصیت کردی، عفوت کردم. اگر به من بازگردی، می‌پذیرمت و اگر از من روی گردانی، به انتظارت خواهم نشست.

نماز را به طمع بهشت و از ترس جهنم نخوانیم بلکه برای این بخوانیم که خدا دوست دارد.

من... حسین را برای دنیای خویش نمی‌خواهم، که دنیای خود را برای حسین می‌خواهم. آیا بعد از حسین کسی را می‌شناسی که من جانم را فدایش کنم؟

با لبخند گفتم:" یا همه می‌میریم یا همه نجات پیدا می‌کنیم. گاهی فرار یا سکوت، دست کمی از خیانت یا جنایت ندارد."

دوباره صدایش را بالا برد و رو به زنش داد کشید:" برای دولته، ظاهرا به بی کفایتی خودش پی برده. امشب می‌خوان دسته جمعی خودکشی کنند. توی تلویزیون زنده پخش می‌شه! اون سم ها رو می‌تونی آماده کنی یا نه؟"