بریده‌های کتاب طیبه اژه ای

- کدوم آدمی با عقل درست، دلش می‌خواد همچین دردی رو احساس کنه؟ + دوره عقل درست دیگه سر اومده. من ترجیح می‌دم ذهنم به جای «درست»، روشن باشه.

نه. من ناامید نشده بودم. این کلمه‌ درستی نبود. امید من از دست نرفته بود.. نمی‌خواستم زحمت دوباره به دست آوردنش به گردنم بیفتد.

با همه از همه چیز حرف می‌زنم، حرف زدن از همه چیز، بهترین راه است برای اینکه آن حرف اصلی را نگویی!

زندگی هر چه به سر آدم بیاورد، هرقدر هم که عجیب باشد، به زودی برای آدم عادی می‌شود، تا حدی که دیگر دیوانگی هم بنظر طبیعی می‌رسد؛ طوری که انگار درستش این بوده که همه‌چیز برعکس آنی باشد که هست.

به قول خودش سبیل موشی بهتر از بی‌سبیلیه. به قول مامان انار لک بهتر از بی‌اناریه. به قول خودم.. الکی خوشی بهتر از ناخوشیه.

«راسی راسی فرار کردی؟» همان‌جور که به جلو خیره بود گفت: «یه دیوونه هیچ‌وقت فرار نمی‌کنه.» گفتم: «یعنی فرار نکردی؟» گفت: «تو فکر می‌کنی من دیوونه‌ام؟» گفتم: «نه، من سگ کی باشم همچی فکری بکنم؟» گفت: «دمت گرم!» گفتم: «دم خودت گرم!»

«یا» محتوم نیست و آنچه شاعرانه است حقیقت دارد. به شرط اینکه خودت باشی.

هرجایی که می‌رفت می‌خواست بماند و هرجایی که می‌ماند می‌خواست زودتر برگردد.

داشت با تمام تنش گریه می‌کرد. اشکِ تمام آدم‌ها را گریه می‌کرد و آنچنان خودش را سپرده بود به گریه که پس گرفتنش غیر ممکن بود.

ما، هم در غم غروب یکشنبه فرو می‌رفتیم و هم در غم غروب جمعه. و هرجا هر غمی بود ما در آن فرو می‌رفتیم، چون این‌طوری ساخته شده بودیم و این کار را خیلی خوب بلد بودیم.

بعضی آدم‌ها را باید از دور دوست داشت. به قول دوستی کوه از دور زیباست، وقتی نزدیکش بشی دیگه اون زیبایی به چشمت نمی‌یاد.

ابله‌هایی هستند که کل زندگی‌شان را صرف دسته‌بندی کردن دیگران می‌کنند، کار را ساده می‌کند، اما کمی هم خطرناک است، چون نمی‌توانند به زیر و بم مثل منی پی ببرند که در دسته‌بندی‌های زپرتی‌شان جا نمی‌شوم.

زندگی در این جهنمِ پر از فرشته، وحشتناک است.

اجازه ندهید خودمان نقش پدر یا مادر خوب، پدر یا مادر بد، پدر یا مادر سهل‌گیر، پدر یا مادر سخت‌گیر را ایفا کنیم. بیایید در وهله‌ی اول به خودمان به عنوان انسانی با توانایی عظیم و بالقوه برای رشد و تغییر بیندیشیم. .... اگر کودکان‌مان هزاران شایستگی، هزاران فرصت دارند، خوب بیایید باز هم یکی بیشتر به آنها بدهیم. بیایید به خودمان هم هزار فرصت بدهیم، یکی دو تا هم روی آن.