بریده‌های کتاب سمیه بینا

وقتی حادثه‌ای وارد گذشته شد، به همان شکل که بود یخ می‌زند. سنگ می‌شود و هیچ آه و افسوسی توان نرم کردن و تغییر آن را ندارد. ما همیشه از گذشته‌ی خودمان رنج می‌بریم، حتی اگر ناخواسته آن را ساخته باشیم.

زیر لب، بی‌اختیار، می‌پرسم: یعنی این جنگ کی تمام خواهد شد؟ و می‌شنوم که کسی می‌گوید: وقتی یاد بگیریم که سرهایمان را،از نفیر گلوله‌های عابر، به غریزه ندزدیم؛ بلکه در این حال نیز به اراده امکان انتخاب بدهیم.

مومن مادامی که رشته‌ها را از غیر حق نبرد، به حیات نمی‌رسد. زنده نمی‌شود.

آن شب، در آن جاده‌ی جنگلی ارمنستان، آن‌قدر ترسیدم که فهمیدم متضاد ترس شجاعت نیست؛ متضاد ترس توکل است؛ توکل به معنای اصرار برای دیدن نور در انتهای تاریکی، به معنای یافتن آرامش در وحشت و قرار در بی‌قراری.

چون سفر با وجود همه‌ی دلهره‌ای که با همین یک کلمه به جان آدم می‌اندازد چیز خیلی سالمی است و برای هر آدمی مفید است. چون ... زندگی واقعا کوتاه است. و از مرگ که بگذریم، هیچی نمی‌تواند به خوبی سفر این را به آدم ثابت کند.

متن خون می‌خواهد. خودت را قاتی کردن و افشا کردن خون متن است. از تو آفریننده باید چیزی در متن جا بماند و جدا شود و آنِ دیگری مخاطب باید احساس کند معتمد بوده و امری باارزش، نفیس و محرمانه با او تقسیم شده.