بریده‌های کتاب هانـی🐋

زندگی همیشه خودش رو می‌رسونه. هیچوقت هیچکس فرار نمیکنه.

انسان ها عاشق اینن که برای خودشون خرافات سرهم کنن و بعد به خاطر همون خرافات هم بمیرن . یا بهتر از اون ، خرافاتشون رو بهونه ای کنن برای کشتن دیگران.

اشک هامون به خاطر این سرازیر میشن که زندگی در جریانه.جریان زندگی یعنی اینکه اتفاقات بیشتری هست که باید به خاطرش گریه کنیم. از همه طرف میان سراغت پس اصلاً سعی نکن خودت رو از غم و اندوه مخفی کنی.

:«ولین باری که دیدمت فکرشم نمی‌کردم تو برام تبدیل به همچین شگفتی‌ای بشی.»

روزی که من دوشادوش صدها هزار نفر از هم شهری هایم ایستاده بودم و به لوله تفنگ سربازان زل زده بودم،روزی که اجساد آن دونفری که اول از همه سلاخی شدند را در یک چرخ دستی گذاشتند و به جلوی جمعیت هل دادند،از نبودِ چیزی در وجودم حیرت زده شدم ؛ نبودِ ترس.

اگه همه چی خوب پیش بره ، کسی متوجه نمیشه ؛ ولی اگه چیزی غلط از آب دربیاد همیشه تورو مقصر می‌دونن.

مردم اغلب میگویند که عاشق شدن در نگاه اول مانند « صاعقه خوردن » است ، اما درمورد هاروتو اینطور نبود.او انگار در خیابان به خدای رعد و برق برخورد کرده بود.

خونه همیشه جایی نیست که توش زندگی میکنیم.بلکه آدمایین که انتخاب میکنیم کنارشون باشیم.

خانه جایی است که با دیگران می‌رقصی و زندگی به همین رقصیدن است.

از عاشق شدن نترس . وقتی عاشق شدی ، می‌خوام تا آخر راه عاشق بمونی. حتی اگه آخرش به غم و اندوه ختم بشه،زندگیت رو بدون عشق و تو تنهایی سپری نکن.