بریده‌های کتاب مهدی سرکانی

هر حقیقت متحرکی هنگامی که از سنجش و انتخاب نباشد و به عادت و تقلید رسید، در واقع به قبرستان خود رسیده و با دست خویش گور خود را کنده است.

یهود و نصاری هرگز از تو راضی نمی شوند تا آنکه از آیینشان پیروی کنی. بگو: مسلماً هدایت خدا فقط هدایت [واقعی] است. و اگر پس از دانشی که [چون قرآن] برایت آمده از هوا و هوس های آنان پیروی کنی، از سوی خدا هیچ سرپرست و یاوری برای تو نخواهد بود. بقره/۱۲۰

نکته اول در سلوک، همین است که بفهمی تو شروع نکرده‌ای؛ او تو را صدا زده و تو را می‌خواهد

محمّد، فرستاده خداست و کسانی که با او هستند بر کافران سرسخت و در میان خودشان با یکدیگر مهربانند، همواره آنان را در رکوع و سجود می بینی که پیوسته فضل و خشنودی خدا را می طلبند؛ نشانه آنان در چهره شان از اثر سجود پیداست، این است توصیف آنان در تورات، و اما توصیفشان در انجیل این است که وجودشان چون زراعتی است که جوانه های خود را رویانده پس تقویتش کرده تا ستبر و ضخیم شده، و در نتیجه بر ساقه هایش [محکم و استوار] ایستاده است، به طوری که دهقانان را [از رشد و انبوهی خود] به تعجب می آورد تا خدا به وسیله [انبوهی و نیرومندی] مؤمنان، کافران را به خشم آورد. [و] خدا به کسانی از آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، آمرزش و پاداشی بزرگ وعده داده است. فتح/۲۹

وَلِلَّهِ جُنُودُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمًا فتح/۷

آن‌ها که سرپرستی خود را به خدا سپردند و او را به دوستی گرفتند، نه از آینده ترسی دارند و نه از گذشته اندوهی. یونس،۶۲

هر بلا این نعمت را داراست: نشان دادن ضعف، و رهانیدن از اسارت و وابستگی. و همین است که عارف در برابر بلاء شاکر است، نه صابر.

جواب می‌دهند که ما هیچ‌گاه پیوند و نمازی با او نداشتیم و مسکین را اطعام نکردیم و با آن که به یقین رسیده بودیم، از مقصد چشم پوشیده و با فرورفته ها، در زندگی فرو می رفتیم؛ هم‌چون سنگی که در باتلاق فرو رود و از خود موجی هم به جای نگذارد. به دنیا روی آورده بودیم و روز دیگر را نمی‌پذیرفتیم. مدّثر

هلیا درد تن، درد روح را سبک‌تر می‌کند. بالشِ نرم، شرابِ شب‌های خالی زندگی‌ست؛ و روزهای جمعه، طولانی، بیهوده، و نفرت‌انگیز است؛ اما من روزها را چون سکه‌های طلا در خواب، گم کرده‌ام. جمعه رنگی‌ست مانند همه رنگ‌ها؛ مخلوط رنگ‌هاست.

به نام آینده‌ی بشر، مجرمان بزرگسال زیادی را می‌توان به چوبه‌ی دار سپرد؛ اما حتی یک کودک را، در سراسر کره‌ی زمین، به اسم « مصلحت آینده‌ی بشر» نمی‌توان گوشمالی داد و به‌ گریه انداخت. تا دم مرگ از بازگفتن این سخنان خسته نخواهیم شد: کودک، در هر لحظه، متعلّق به همان لحظه است و تعیین‌کننده‌ی تکلیف همان لحظه- ضمن اینکه متعلق به تمامی لحظه‌های تاریخ، و تمامی نقطه‌های جغرافیای جهان نیز هست.

مسلّما، زمان، خیلی چیزها را از بین می‌برد، من‌جمله هر بنای سست را، هر اثر بد را، و چه بسا سرانجامْ هر تولیدِ ضدانسانی را.

دیگر نمی‌دانم. قدیم می‌دانستم، اما خیلی پیش دانسته‌هایم را فراموش کردم. آدم نمی‌تواند تا ابد کلیدی را در جیبش حمل کند که به هیچ چیز نمی‌خورد.

من میخواهم به کودکی خویش بازگردم، به پاک‌ترین رویاها. به سوی آنچه مرا هفت‌ساله بودن بیاموزد. که همه چیز را با رنگ‌های کودکانه بیامیزد. پای پله‌ها بنشینم و به صدای شستن ظرف‌ها گوش بدهم.

تحملِ تنهایی از گدایی دوست‌داشتن آسان‌تر است. تحملِ اندوه از گدایی همه شادی‌ها آسان‌تر است. سهل است که انسان بمیرد تا آنکه بخواهد به تکدّی حیات برخیزد.

ما هرگز از آنچه نمی‌دانستیم، و از کسانی که نمی‌شناختیم، ترسی نداشتیم. ترس، سوغاتِ آشنایی هاست.

Even if you did go around saving guys' lives and all, how would you know if you did it because you really wanted to save guys' lives, or because you did it because what you really wanted to do was be a terrific lawyer,... ... how would you know you weren't being a phony? the trouble is, you wouldn't.

مگر نه این است که می‌میریم؟ پس بگذار مرگی را انتخاب کنیم که زندگی‌هایی را بارور کند.

ولایت علی، نه علی را دوست‌داشتن که «فقط» علی را دوست داشتن است.

خواه ناخواه انسان کاری را که دوست دارد دنبال می‌کند و از انجام کارهای ناخوشایند سر باز می‌زند. قبول دارم که چیزی شبیه اراده نقشی کوچک در این میان ایفا می‌کند اما تا کسی اعتقادی قلبی به کاری نداشته باشد نه قدرت اراده به کمکش خواهد آمد نه نگران عواقب ترک کار خواهد بود. در آن تداوم نخواهد داشت و اگر هم داشته باشد بر خود جفا کرده است. به همین دلیل حتی یک بار هم به دیگران توصیه نکردم به دو رو آورند. سخت جلوی خودم را گرفته‌ام تا جملاتی نظیر «دویدن عالی‌ست، همه باید آن را انجام دهند» از دهانم خارج نشود.