بریده‌های کتاب Motahare

با تعجب بهم خیره می‌شه و می‌پرسه:"این خشم افسار گسیخته برای چیست؟" _من افسار گسیخته‌ام؟! _تو مگر اسبی؟خشمت را می‌گویم.

تک تک روزهای زندگی ارزش یکسانی دارند و هیچ کدام اهمیت بیشتری نسبت به دیگری ندارد.روزی که من به دنیا آمدم،امروز که اینجا ایستاده‌ام، و فردا که در راه است،هر سه به یک اندازه برایم ارزشمند هستند.

"به نظر من برای هرکسی یه زمان معینی،مشخص شده و به موقعش اون چیزی که انتظارش رو داریم یا نداریم برامون اتفاق می‌افته."

جهنم خالی است و همه‌ی شیاطین این‌جا هستند.

کنجی می‌پرد وسط حرفم:"بچه ها فقط محض اطلاعتون،رای من هنوز همون گزینه‌ی مجبور نیستیم دربارش حرف بزنیم هست.می‌دونید که.فقط محض اطلاعتون.همین جا ولش کنید."

"تو شجاعی!احمق ها از پیامدهای کارشون نمی‌ترسن و آدم های بی احتیاط به بهای کارشون اهمیت نمیدن.فقط آدم های شجاع با اینکه خطر هارو میفهمن باز هم جلو میرن."

ونژی از جایی که ایستاده بود با لحن کش داری گفت:"علیا حضرت،بیشتر ما که اینجا هستیم از مرگ شوهر شما اونقدرها هم ناراحت نمی‌شیم.ایشون اخیرا دوستان زیادی نداشته‌ن"

لبخند لیوای کم و بیش وحشی بود.تا به حال ندیده بودم اینطور لبخند بزند"اگه میدونستم باعث نا امیدی‌ت میشه،زود تر برمیگشتم"

آدم ها به ندرت متوجه می‌شوند که همیشه با لب هایشان دروغ و با چشم هایشان راست می‌گویند.

اما تماشای صحبتش با دیگری دیوانه‌ام کرد.حسادت کردم.مسخره بود.دلم می‌خواست مرا بشناسد؛دلم می خواست با من حرف بزند.و همان موقع بود که حسش کردم.

سرش را تکان می‌دهد."خیلی قشنگه" زیر لب می‌گویم:"شبیه ژیمناستیک کار ها شده‌م." نجوا می‌کند:"نه.شبیه ابر قهرمان ها شدی."

هر دویمان ساکتیم. "آدام؟" "هان؟" "من رانندگی بلد نیستم."

اضافه میکند:"لااقل من راستگو ام." "تو خودت همین الان قبول کردی که دروغگویی!" ابروهایش را بالا می اندازد."لااقل راستش رو می گم که دروغگو‌ام."

هر گاه نیز بحث عمل جراحی به میان می آمد دوست فرهیخته ام با قسم و آیه و کفن کردن تمام اطرافیان و برگزاری مراسم ختم و چهلم،با همه عهد می‌بست که هرگز زیر تیغ اطبا نخواهد رفت.

در حیاط مشغول سفت کردن بند کفش بودم که دیدم از بیرون صدای گروه کر در حال اجرای سمفونی کره و مربا به گوش میرسد.

بیشتر مردم با چشمانی بسته زندگی می‌کنند و کتاب ها برای پنهان کردن هر چیزی خوب هستند؛مخصوصا کتاب های بسته و خوانده نشده،عین انسان های ساکت و درونگرا.

من در میان آن ها جای نمی‌گرفتم_هیچ وقت جای نمی‌گیرم_بچه ها ظالمند.سعی کردم دوستانی پیدا کنم و برای مدتی هم موفق بودم؛ولی در نهایت همیشه در لایه های بیرونی روابط دوستانه جای داشتم.مثل یک سیاره ساکت و دور و خالی از سکنه که از ستاره های پرنور و درخشان و محبوب دور بود.

تور به او چشم دوخت."به گمونم اِلسکه دلش برات تنگ شده." رن از روی اسب به سوی تور خم شد و با دیدن صورت گل انداخته سرباز ذوق کرد."من هم دلم برای اِلسکه تنگ شده."

"بهم قول بده مشکلی برات پیش نمیاد." "این قول یه دروغ بزرگه" "پس،لطفا بهم دروغ بگو"

"یه حس بدی دارم" "نه بابا!راست میگی؟!شاید به خاطر اینه که می‌خوایم بی اجازه وارد کاخ بشیم."