هر گاه نیز بحث عمل جراحی به میان می آمد دوست فرهیخته ام با قسم و آیه و کفن کردن تمام اطرافیان و برگزاری مراسم ختم و چهلم،با همه عهد می‌بست که هرگز زیر تیغ اطبا نخواهد رفت.

به راستی چه نام برازنده ای داشت:«سرویس».یک ماشین قراضه که متأسفانه تنها عضو قبراق پیکره اوراقش ،بوق آن بود.«متاسفانه» از این جهت که همواره صدای «ده،یازده» گوشخراشش رأس ساعت شش و نیم صبح هرروز در می آمد و ما خواب آلود و آشفته راهی می شدیم. به این فلاکت اضافه بفرمایید که آقای راننده،نُه بچه قد و نیم قد را به زور در ماشینش جا میکرد؛به ترتیبی که یکی پا را در «قفل قیصر » دیگری قرار داده بود و آن یکی دست را در« مایهٔ اوج بند»،دو نفر نیز در پیچ و خم راه،«بار اندازِِ» هم را می تاباندند، و من و مهران هم به حکم «کلینچ» یک روز در میان «خم» یکدیگر را در اختیار داشتیم.

در حیاط مشغول سفت کردن بند کفش بودم که دیدم از بیرون صدای گروه کر در حال اجرای سمفونی کره و مربا به گوش میرسد.