داستان در مورد دختری است به نام آنا که همیشه از کتابخانه محل زندگیش کتاب به امانت می گیرد و روزی متوجه می شود که کتابهایی را که کسی به امانت نمی برد از بین می برند تصمیم می گیرد برای جلوگیری از نابودی کتابها ، کتابهایی که در حال دور ریزی هستند را به امانت ببرد و بخواند و آنها را نجات دهد 
در جریان کتاب ترس دختر از بزرگ شدن و آینده با یک داستان زیبا از بین می رود
دو شب طول کشید تا این کتاب را برای فرزندانم که کلاس اول و سوم دبستان هستند موقع خواب خواندم و ابهام های داستان خواندن آن را برای بچه ها و خودم جذاب می کرد
          

            فکر می کنم کسانی که این کتاب را می خوانند یا امتیاز کامل را به آن می دهند و یا امتیازی نمی دهند و من از دسته اول هستم . این کتاب انتظارم از رمان خوب را بالا برد و شاید نیاز باشد رمان هایی که تا کنون امتیاز داده ام را باز بینی کنم (البته حوصله این کار را ندارم). یکی از ویژگی هایی که کتاب داشت این بود که نویسنده در آن به خوبی توانسته بود حقایقی (از نظر نویسنده، فارغ از این که ما آنها را حقیقت بدانیم یا خیر) نا محسوس را در قالب متن محسوس به خواننده انتقال دهد.
          

            در سالهای دانشجویی یکی از دوستانم توصیه کرد حتما این کتاب را بخوانم. در آن سالها در مجموع 4 ساعت راه رفت و برگشت من به دانشگاه بود که همه اش را کتاب می خواندم و یه جورایی عاشق آن راه شده بودم
در یک رفت و برگشت این کتاب را خواندم و فردایش کتاب را تحویل دادم.
کتاب یک روایت تجربی است  از انقلاب است ، کاری ندارم که آیا می توان آن را به همه انقلاب ها و یا انقلاب خودمان بسط داد یا خیر اما تجربه ها خیلی با ارزشند.
انقلاب ها توسط مردم انجام می شود اما توسط مسئولین ادامه می یابد و این شروع ایجاد شکاف هاست.
هر چه این مسئولین بیشتر از مردم فاصله می گیرند این شکاف عمیق تر می شود.
مسئولین هر روز و هر روز با تجربه تر می شوند و دیگر کسانی نخواهند بود که رزومه ای همچون آنها داشته باشند پس تا نمیرند کسی نمی تواند جای آنها را بگیرد و به طور کاملا طبیعی فرزندان مسئولین افرادی دنیا دیده تر از دیگران می شوندو موقعیت های بیشتری دارند .
این مشکلات تنها به انقلاب ها مربوط نمی شود بلکه هر نوع حاکمیتی چنین مشکلاتی را به همراه خواهد داشت.
این مشکلات با تقسیم قدرت هم حل نمی شود بلکه تقسیم می شود و درد کمتری خواهد داشته چرا که اگر حتی به یک روستا هم سری زده باشید متوجه می شوید که همین مشکلات در شواراهای روستا هم وجود دارد.
چاره چیست آیا روزی می رسد که حاکمیتی وجود نداشته باشد؟ از نظر من این یک حرفت مفت است.
آیا می شود چند سال یک بار انقلاب کرد و کل مسئولین را بر کنار کرد؟ این هم بسیار پر هزینه است.
من جواب قانع کننده ای برای حل این مشکل ندارم اما آنچه تا کنون یافته ام این است،اگر حکومت خودت بر خودت از دستت در رفته ، اگر حکومت خودت بر خانواده ات واژگونه است و هر روز آسیب بیشتری به خودت و دیگران می زنی، اگر همسر و فرزندانت از دست تو در امان نیستند، اگر هنوز نمی توانی مهرت را خرج آنها کنی و هزاران اگر دیگر که همه به خود ما باز می گردد، بدان که انقلاب تو هم چیزی شبیه به همین انقلاب ها خواهد بود و جهان پیرامون تو همان نمود بیرونی درون توست.
اصلاح زمین به اصلاح ماست و اصلاح ما همان اصلاح زمین است.
          

            کتاب صوتی این کتاب را نوشیدم خدارحمت کند هم سهراب سپهری را و هم خسرو شکیبایی را که چنین اجرای زیبایی داشته یادم هست در برنامه ای از مهران رسام پرسیدند که آیا می شود سریال هایی مثل خانه سبز باز هم ساخت گفت من دیگر خسرو شکیبایی ندارم که این حرفها را بفهمد و با تمام وجود درک  کند خسرو شکیبایی شعر سهراب را آنچنان لمس کرده که فکر می کنی خودش سروده
          

            “پیش از خواندن کتاب ملکوت باید بدانیم که با یک اثر ساده مواجه نیستیم. بلکه وارد دنیای سورئال یا بهتر است بگویم وارد رئالیسمی جادویی می‌شویم. دنیایی که بار فلسفی عمیقی بر دوش دارد. باید بدانیم این کتاب صرفا یک داستان نیست. پشت این روایت، بار فلسفی عمیقی قرار گرفته. پر بیراه نیست که ملکوت را تنها اثر ایرانی می‌دانند که قابل قیاس با شاهکارِ صادق هدایت، یعنی بوف کور است…”
در توصیف این کتاب فکر کردم بهتر باشه نقد و تفسیرش رو بخونید که بسیار جالب و کامله.
ملکوت خوب بود و از خوندش لذت بردم.
          

            سایکوسیس ۴:۴۸، آخرین و به نوعی غریب ترین متن سارا کین نمایشنامه نویس انگلیسی است. کین در اوج فروپاشی عصبی و ذهنی خود، و در زمان اقامت گاه و بیگاهش در آسایشگاه روانی، متن را می‌نویسد و سه ماه پس از نوشتن آن خودکشی میکند. 
کین چند روز پس از اضافه کردن آخرین اصلاحات به آخرین نمایشنامه اش، سایکوسیس ۴:۴۸، به اندیشه‌هایش جامه عمل پوشاند و با خوردن صد قرص دست به خودکشی زد، اما به موقع پیدایش کردند و به بیمارستان برده شد و با شست و شوی معده‌اش نجات پیدا کرد. مِل کنیون، ملاقات با او در بیمارستان را به خاطر می‌آورد؛ برای او یک کارتن سیگار برد و چندین ساعت با او گفتگو کرد. اما متاستفانه پس از اینکه کین در بیمارستان یک ساعت بدون مراقبت رها شد، خود را در رخت‌شوی خانه بیمارستان و با استفاده از بند کفش‌هایش به دار آویخت. 
روان پریشی یا سایکوسیس(Psychosis) به معنای وضعیت غیرطبیعی روانی است که در روانپزشکی برای بیان حالتِ «از دست رفتن توانایی تفریق واقعیت از خیال» به کار می‌رود. در این بیماری، فرد دچار توهم و هذیان میشود. هذیان و توهم دو عامل اصلی ساختار نمایشنامه سارا کین هستند. 
کین یک ساعت معین را در نیز در نمایشنامه خود حک کرده است: ۴:۴۸( بامداد). ساعتی که به گفته‌ی اطرافیانش در آن زمان و در هنگام بستری‌اش در آسایشگاه، «او خود را در سالم‌ترین وضع روانی حس میکرد و شروع به نوشتن میکرد. ساعات اولیه‌ی بامداد که در عین حال، در نظر دیگران، سلامت روانی خود را از دست میداد.»

پ.ن: ترجمه عرفان اخلاقی بی‌نظیر بود. خیلی سخت میشه چنین نوشته‌ی دشوار و شخصی رو، به شکلی ترجمه کنی که نه تنها به نسخه اصلی صدمه‌ای وارد نشه، بلکه جوری کلمه ها کنار هم قرار بگیره که احساسات نویسنده از لای تارو پود جمله ها دیده بشه.