بریده‌های کتاب Melika_ Ghanami

همانطور بی‌حرکت گفت: فکر می‌کنید، فکر می‌کنید کسی بتواند برای همیشه وطن، خانواده و مادرش را ترک کند و دلش نشکند؟ فکر می‌کنید کسی بتواند اگر نه از خوشبختی، دست‌کم از آرامش در ناامیدی بگذرد و دلش خون نشود؟ فکر می‌کنید کسی در سن‌وسال من بتواند از اقیانوس بگذرد تا باقی عمرش را در سرزمین غربت بگذراند و به امواجی که او را از تمام چیزهای محبوبش دور می‌کنند اشکی نیالاید؟

یک انسان به‌معنی واقعی. آدمی فریب‌کار و خائن. دشمن مردم. یکی از همان‌هایی که ممکن است آشوب کند، رأی بدهد و دولتش را به‌زیر بکشد.

ته هر گودالی ، گودال دیگری زیر پایمان دهان می‌گشود و همه با خود می‌گفتیم: آه، نه!نه دیگر ! آخر باید حدی داشته باشد، اوضاع همین حالا ام زیادی آدم را از زندگی بیزار می‌کند. اما فردای آن روز آنچه بیزار کننده و چندش آور بود ، دیگر برای همه عادی می‌شد. بدتر از این ، بعضی اذهان مردد در صدد توجیه آن بر می‌آمدند.

وقتی از شرش خالص شدند، دودش کردند و به هوا فرستادند، چقدر تمیز و بی‌لک می‌شود! کشوری که مرده، اما در عقاید و کتاب‌های دم‌کلفت‌هایش زنده است!

ما کاهن اعظم فلاکت و مایه‌ی خجالت جهان شده‌ایم. آیا کشور دیگری مثل ما هست؟ دیار نفرین شده‌ آه، سه بار نفرین شده!

برای امروز بس است. توضیحات کافی است. ویتگنشتاین می‌ایستد و دوریز قدم می‌زند و صمیمانه روی شانه‌های مور و راسل می‌زند و جمله‌ای را به زبان می‌آورد که همه آن‌هایی که در سودای دکتری فلسفه‌اند گفتنش را فقط در رؤیای شب قبل از آزمون شفاهی‌شان باید ببینند: «نگران نباشید، می‌دانم که هرگز متوجهش نمی‌شوند.» همین پایان اجرا بود. نوشتن گزارش آزمون بر عهده‌ی مور گذاشته شد: «به‌زعم من این اثری نوع‌آمیز است و از هر حیث شرایط اخذ مدرک از کمبریج را دارد!» کمک‌هزینه‌ی پژوهشی اندکی بعد تصویب شد. ویتگنشتاین، خدا، دوباره به فلسفه رسیده بود.

این اواخر که خبر صدمین سال تولد کلود لوی استروس رسید ، به یاد تو افتادم که با او در یک سال به دنیا آمده بودی. اما این قانون تغییر ناپذیر زیستن است : گندم کارگران زودتر از دانشگاهیان درو می‌شود.

آیا من برای اینکه یاری‌رسان پدری در خطر نبودم شایسته سرزنشم ؟

بياين لبخند بزنيم، بياين يه پوزخند ابلهانه بچسبونيم روى صورتهامون كه به همه‌ى دنيا بگه: 《آره، من مى دونم اوضاع از چه قراره، اما دارم وانمود می‌کنم كه حاليم نیست من بدبختى رو مى بینم...درد رو...امــيدهاى ازدست رفته توى زندگی‌های روزمزمره‌مونو...وحشت از تنهايى رو.. وحشت از مرگ رو... دقت كنين، می‌خوام آخرشو بگم : 《...و در برابر همه‌ى اينها لبحند می‌زنم و همصدا با اولياى مقدس مى‌گم "خدايا، اين دنيا خيلى وقته كه همين‌جوریه. صد سال ديگه هم بگذره باز همين جوريه شايد.》 مكث. و اين ختم كلامه.

این ور و آن ور افتادیم . خیلی سعی کردم خون استفراغ نکنم ، چون نمی‌خواستم همه بوی گند بگیرند. صدای یک زن کاکاسیاه را شنیدم که می گفت : 《 اوه ، باورم نمی‌شه این بلا داره سرمن می‌آد ، باورم نمی‌شه ، اوه خدای من کمکم کن !》 خدا این جورجاها خیلی پرطرفدار می‌شود. وقتی آدم ها به خیطی می‌خورند ، بد جوری یا خدا می‌افتند.

مغزش درد می‌کرد . دلش می‌خواست می‌توانست آن را از کاسه‌ی سرش بیرون بکشد و بدهد خشک شویی.

در کارند و نمی‌دانند چه می‌کنند،به عادات خود دل بسته‌اند و نمی‌دانند چرا و تمام عمر راه می‌روند و راه خود را نمی‌شناسند . توهء عوام چنین‌اند.

زندگی برای کسانی که در وجودشان دست کم یک اندیشهء نیرومند بیدار شده باشد، آسان نیست...ظاهراً هیچ مشکلی در کار نیست ؛امروز مانند دیروز می‌گذرد، همه چیز بسیار عادی است، و ناگهان سرت را بر می‌گردانی و با شگفتی می‌بینی که راهی وحشتناک طولانی را پشت سر گذاشته‌ای و پرتگاهی برای خودت ساخته و اندوخته‌ای.

وقتی کسی را که حتی دوستش نداری می‌میرد، فورا راجع به او با عزت و احترام فکر می‌کنی .

برای فکر نکردن چه کار می‌شود کرد؟ چه کسی آن را کنترل می‌کند؟ در طول بدنت حرکت می‌کند. جلو، عقب ، مثل چندتا کرم ، چند تا مرض.

گاهی حتی جاهایی که از آن‌ها متنفریم، آدم را دلتنگ می‌کند .

جام را به کندی به لب برد و لاجرعه سرکشید. کریتون اشک ریزان بیرون رفت. شاگردانش به آرامی می‌گریستند.آپولودوروس می‌نالید. سقراط خروشید :《 در چه کارید؟ زنان را به این جهت بیرون راندم که از زاری خبری نباشد. زندگی را با سخنان شیرین باید به پایان برد.》

من روس هستم و زندگی به من یاد می‌دهد چطور فکر کنم، نه آنکه فکر یادم بدهد چطور زندگی کنم.