بریده‌های کتاب Melika_ Ghanami

بياين لبخند بزنيم، بياين يه پوزخند ابلهانه بچسبونيم روى صورتهامون كه به همه‌ى دنيا بگه: 《آره، من مى دونم اوضاع از چه قراره، اما دارم وانمود می‌کنم كه حاليم نیست من بدبختى رو مى بینم...درد رو...امــيدهاى ازدست رفته توى زندگی‌های روزمزمره‌مونو...وحشت از تنهايى رو.. وحشت از مرگ رو... دقت كنين، می‌خوام آخرشو بگم : 《...و در برابر همه‌ى اينها لبحند می‌زنم و همصدا با اولياى مقدس مى‌گم "خدايا، اين دنيا خيلى وقته كه همين‌جوریه. صد سال ديگه هم بگذره باز همين جوريه شايد.》 مكث. و اين ختم كلامه.

این ور و آن ور افتادیم . خیلی سعی کردم خون استفراغ نکنم ، چون نمی‌خواستم همه بوی گند بگیرند. صدای یک زن کاکاسیاه را شنیدم که می گفت : 《 اوه ، باورم نمی‌شه این بلا داره سرمن می‌آد ، باورم نمی‌شه ، اوه خدای من کمکم کن !》 خدا این جورجاها خیلی پرطرفدار می‌شود. وقتی آدم ها به خیطی می‌خورند ، بد جوری یا خدا می‌افتند.

مغزش درد می‌کرد . دلش می‌خواست می‌توانست آن را از کاسه‌ی سرش بیرون بکشد و بدهد خشک شویی.

در کارند و نمی‌دانند چه می‌کنند،به عادات خود دل بسته‌اند و نمی‌دانند چرا و تمام عمر راه می‌روند و راه خود را نمی‌شناسند . توهء عوام چنین‌اند.

زندگی برای کسانی که در وجودشان دست کم یک اندیشهء نیرومند بیدار شده باشد، آسان نیست...ظاهراً هیچ مشکلی در کار نیست ؛امروز مانند دیروز می‌گذرد، همه چیز بسیار عادی است، و ناگهان سرت را بر می‌گردانی و با شگفتی می‌بینی که راهی وحشتناک طولانی را پشت سر گذاشته‌ای و پرتگاهی برای خودت ساخته و اندوخته‌ای.

وقتی کسی را که حتی دوستش نداری می‌میرد، فورا راجع به او با عزت و احترام فکر می‌کنی .

برای فکر نکردن چه کار می‌شود کرد؟ چه کسی آن را کنترل می‌کند؟ در طول بدنت حرکت می‌کند. جلو، عقب ، مثل چندتا کرم ، چند تا مرض.

گاهی حتی جاهایی که از آن‌ها متنفریم، آدم را دلتنگ می‌کند .

جام را به کندی به لب برد و لاجرعه سرکشید. کریتون اشک ریزان بیرون رفت. شاگردانش به آرامی می‌گریستند.آپولودوروس می‌نالید. سقراط خروشید :《 در چه کارید؟ زنان را به این جهت بیرون راندم که از زاری خبری نباشد. زندگی را با سخنان شیرین باید به پایان برد.》

من روس هستم و زندگی به من یاد می‌دهد چطور فکر کنم، نه آنکه فکر یادم بدهد چطور زندگی کنم.