رمان در قالب نامه‌هایی بین چند دوست رد و بدل می‌شود و در خلال این نامه‌ها، رازهای چند زندگی زیر و رو می‌شود. همان‌طور که نامه‌های معمول بین چند نفر سرشار از جزییات هستند (البته فراموش نکنیم در روزگاری که نامه تنها وسیله‌ی ارتباطی جدی بود) در این رمان هم ما با جزییات مواجه هستیم؛ اتفاقات روزمره‌ای که در نگاه اول ساده و پیش پا افتاده به نظر می‌آیند، ولی خبر از واقعیت‌هایی هول‌انگیز و زخم‌هایی عمیق در زندگی شخصیت‌های داستان دارند. درون‌مایه‌ی این نامه‌ها بیم‌ها و امیدهایی‌ست درباره‌ی مهاجرت، سالخوردگی، عشق و تنهایی.
        

          خلاصه ی حرفم می شود این که خوب بود. نه خیلی خوب. نه به اندازه ی شعفی که وقتی فضیلت های ناچیز را می خواندم از تصور خواندن باقی کتاب های گینزبورگ توی دلم احساس می کردم. 
داستان رک و راست و بی بزک دوزک زندگی های سخت. نمی دانم این حس من از شهر و خانه بود یا واقعا گینزبورگ این را می رساند. این حس گیر افتادن وسط جمعی از آدم ها و رابطه ها و مکان ها، و بعد بین سه تای این ها، زنده تر و روح دارتر، مکان ها باشند. نه آدم ها؛، نه رابطه ها. 
تصور وحشتناکیه. نیست؟
        

          زندگی آدم‌های سرگردان که برای دوری از تنهایی تن  به روابطی می‌دهند که آشفته‌ترشان می‌کند.  بچه‌هایی که در میان این روابط زاییده می‌شوند و بدون دیدن اندکی محبت و توجه «مثل چمدان به این‌جا و آن‌جا کشیده می‌شوند.» و احتمالا در آینده به والدینی تبدیل خواهند شد شبیه به والدین خودشان...

        

          
چقدر قشنگ بود ، شبیه زندگی خودمون هست.
کتاب در قالب نامه نگاری نوشته شده درباره‌ی جوزپه که به دلایلی تصمیم میگیره نزد برادرش به آمریکا مهاجرت کند.و در آنجا کار کند. اما تصمیم میگیره با دوستانش و خانواده‌اش مکاتبه کند و در همه ی اتفاقات زندگیش اونارو در جریان بگذارد و همین طور دوستانش.
این کتاب خیلی یاد زندگی خودمون افتادم وقتی دوستی یا یکی از اعضای خانواده از پیشمون بره هر اتفاقی چه برای اون چه برای ما میفته زود در جریانش می‌گذاریم.🥲
خیلی وقته منتظر تجدید چاپ این کتاب بودم و خوشحالم امسال خوندمش.