بریده‌های کتاب مرضیه‌بانو

انسان برای دریغ زاده شده است. زندگی‌اش یک روز است و آن هم به دریغ می‌گذرد.

درخت مقدّس، حکّاکیِ زمان بر خاک، با تن‌پوشی از دخیل‌ها، ناهشیار و تاثیرگذار، بی‌قدرت امّا قدرت‌دهنده هنوز بر بلندی ایستاده بود - مستبدّانه خاموش، خودسرانه مسلّط.

با تو آمدم دیوانه وار و نه دوراندیش.

چون مرگ در تعاقب آدمی باشد، همه بادها باد موافق می‌شود.

غمِ تو در جستجوی مأوایی خلوت بود. دلِ خرابِ مرا یافت و قرارگاه نزولش ساخت.

هرگز عزاداری را در ذهنت تمرین نکن! این کار ذهنت را تاریک می‌کند و روحت را ذلیل...

هر منطقی، هر قدر هم قدرت توجیه داشته باشد، قدرت از میان بردن اندوه بازمانده از یک فاجعه را ندارد.

کشتن یک دروغ، بسیار سخت‌تر از شکستن یک سپاه است.

عاشق برای گریستن، بهانه می‌خواهد.

حسین بزرگترین شکست‌خورده‌ی پیروز تاریخ بشر است.

هر دقیقه در حال تمام شدن بود اما تمام شدنش هرگز تمام نمی‌شد.

رطوبتِ هوا به قدری بالا بود که ماهی‌ها می‌توانستند از درها وارد شوند و از پنجره‌ها بیرون بروند و در فضای چاردیواری‌ها شناور باشند.

"...کجاست آن دل‌هایی که خود را به خدا بخشیده‌اند..." ( از خطبه ۱۴۴ نهج‌البلاغه)

سر در نمی‌آورد چرا برای توصیف آنچه آدم در جنگ احساس می‌کند این همه کلمه لازم داشت، وقتی فقط یک کلمه کافی بود: ترس.