بریده‌های کتاب آناهیتا

آنچه برای آیشمن یک شغل، با روال ثابت روزمره و بالا و پایین‌های معمولش بود؛ برای یهودیان به معنای دقیق کلمه، آخر دنیا محسوب می‌شد.

در ازدواج مهمتر از همه چیز عشق است و وقتی عشق در میان باشد همیشه خوشبختی را به دنبال دارد چون خوشبختی همیشه در خود آدم است.

انسان کسی را می‌تواند نجات دهد که خود اصرار به سقوط نداشته باشد. ولی وقتی سرشت کسی چنان فاسد شد که سقوط در نظرش نجات جلوه کرد چه می‌شود کرد؟

من فقط تعجب می‌کنم که زنها دنبال وظایف جدید باشند حال آنکه ما مردها متاسفانه معمولا سعی می‌کنیم از وظایفی که داریم شانه خالی کنیم.

«اصولی به‌راستی مقدس» لازم بودند تا «وقتی دست ضعیف انسان، نام شخص ناشناسی را به روی کاغذ می‌آورد و این‌چنین درباره‌ی حیات یا ممات او تصمیم می‌گیرد، نیروی راهنمای او باشد». و این «اصول مقدس» چه کسانی را برای نجات دست‌چین می‌کردند؟ همان‌ها «که تمام زندگی‌شان برای جامعه کار کرده بودند»

اشک‌های اکرام مثل اشک باغبانی بود که پلاسیدن و پژمردن گل‌هایش را ببیند. اشک‌های یعقوب مثل اشک مردی بود که در همان باغ دنبال غنچه افسانه‌ای و خیالی خودش تمام گل‌های دیگر را لگد کند.

من روز به روز تولد آن شیطان را حس میکردم، شیطانی که ابتدا چیز کوچکی است. اول می‌گویی خب چه اشکالی دارد. آن شیطان هم بخشی از همه ماست. چیز کوچکی که بخشی از خصلت هر انسانی است… اما کم‌کم که بزرگ‌تر می‌شود، می‌بینی که همه چیز را در خودش می‌بلعد…

قضات نمی‌توانستند بپذیرند یک شخص متوسط و «طبیعی»، که نه کودن است و نه مغزشویی شده و نه منفعت‌طلب، ممکن است در تشخیص درست از غلط کاملا ناتوان باشد.

آن‌ها می‌دانند نظامی که موفق می‌شود قربانی خود را حتی قبل از به دار آویختن نابود کند… با فرسنگ‌ها فاصله… بهترین نظام برای نگه‌داشتن کل یک ملت در یوغِ بردگی است. در بند تسلیم.

با خودم فکر کردم اگه تو بدترین حالتِ ممکن خدایی در کار نباشه و همه‌ی ما با مرگ‌مون تمومِ تموم بشیم چرا این‌قدر بی‌خودی خودم رو اذیت کنم. باید بی‌خیال جواب‌هایی بشم که بهشون نمی‌رسم و فقط تا آخرین لحظه از عمرم لذت ببرم.

انسان می‌خواهد وانمود کند که فناناپذیر است و پس از چند هفته حتی مطمئن نیست که بتواند خود را تا فردا بکشاند.

آیا زن تنها چیزی نیست که برای ما از بهشت به‌جا مانده است؟

چگونه ممکن است که صراحت، شرط دوستی قرار گیرد؟ شوق طلب کردن حقیقت، به هر قیمت که باشد، سودایی است که هیچ چیز را معاف نمی‌دارد و در برابرش هیچ چیز تاب نمی‌آورد. یک جور شهوت است. گاهی نوعی راحتی و یا خودخواهی است. بنابراین، اگر شما خود را در چنین وضعی دیدید، تردید نکنید: قول راستگویی بدهید و به بهترین وجه ممکن دروغ بگویید. شما به آرزوی پنهان آنها جواب می‌دهید و محبت خود را به دو گونه ثابت می‌کنید.

مردم خوشبختی و موفقیت را تنها در صورتی به شما می‌بخشایند که با کمال سخاوت رضا دهید که آنها را با دیگران قسمت کنید. اما برای اینکه خوشبخت شوید نباید زیاده از حد به دیگران بپردازید. بدین‌طریق راهی برای خلاصی نیست. خوشبخت بودن و محاکمه شدن یا بدبخت بودن و تبرئه شدن.

فکر می‌کردم مردمی که مرا نمی‌شناسند، در صورتی که باب مراوده با من بگشایند، نمی‌توانند از دوست داشتنم خودداری کنند. و حال آنکه چنین نبود!

من زندگی را دوست دارم، ضعف حقیقی من همین است. به حدی دوستش دارم که از آنچه جز خود زندگی است هیچ‌گونه تصوری ندارم.

شاید واقعا چیزی عمیقا اگزیستانسیالیستی و هستی‌محورانه در اتوپیای حس خوب داشتن پیرس وجود دارد. شاید همه‌ی ما باید کمابیش رنج و سختی بکشیم تا به انسان‌هایی کامل بدل شویم. مانند رنج و هراسی که از مرگ آگاهی عارض‌مان می‌شود یا آگاهی از محدودیت‌ها، از نقایص شخصیتی و نتوانستن‌های‌مان. بدون این آگاهی شاید چیزی بیشتر از حیواناتی سرخوش و بی‌قیدوبند نباشیم و زندگی‌های‌مان از دیدگاه هستی‌شناسانه، سطحی ارزیابی خواهد شد. ولی اگر بتوانیم تمام مدت از زندگی رضایت کامل داشته باشیم، اگر تمام مدت سرخوش و از غم رها باشیم اگزیستانسیالیسم و تمام این چرندیاتِ هستی‌شناسانه چه اهمیتی و ارزشی خواهد داشت؟

انسان چنین است، آقای عزیز، دو چهره دارد: نمی‌تواند بی‌آنکه به خود عشق بورزد دیگری را دوست بدارد.

شاید ما زندگی را چنانکه باید، دوست نمی‌داریم. آیا توجه کرده‌اید که احساسات ما را تنها مرگ بیدار می‌کند؟

من از سرشت خودم لذت می‌بردم، و ما همه می‌دانیم که خوشبختی جز این نیست. با اینهمه گاه برای اینکه یکدیگر را تسکین دهیم، تظاهر به محکوم کردن این لذت‌ها در زیر نام خودخواهی می‌کنیم.