ترکیب این کتاب با «نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ» امیرخانی، تصویر نسبتا دقیقی از اوضاع کره شمالی به مخاطب می‌دهد: «یک هیچ بزک‌شده ملال‌آور!». سرخاب سفیداب مالیدن به ایده مضمحل‌شدهٔ کمونیسم و سرهم کردن ایدئولوژی‌ «جوچی» تحت عنوان آخرین و به‌روزترین نسخه تعالی نوع بشر؛ و متعاقب اون گَندهایی به‌روز شده نسبت به کمونیسم و استالینیسم! البته این کتاب قدری به سمت غرب غَش کرده؛ آبی از لب و لوچه راوی واسه ماشین سی‌دی‌خور و کولردار راه افتاده که نگو! ولی مخاطب ایرانی نیم‌دانگ رو داره که پشت بندش بخونه و گول نخوره!
        

          داستان یوسف وار آقای کانگ را بخوانید و با نوع جدید و دردناکی از زندگی آشنا شوید.
از آن رو نوشتم یوسف وار که آقای کانگ هم روزی به علت جرمی که پدربزرگ اش کرده ، به همراه سایر اعضای خانواده در سن 9 سالگی تشریف می برد اردوگاه کار اجباری یودوک.
یک جورهایی مثل قعر چاهی که حضرت یوسف علیه السلام رفت.
اردوگاه یودوک نسخه ای ملایم تر از گولاگ های شوروی است که حتی می توان در آن خانوادگی هم به زندگی ادامه داد. البته این ملایم که من می نویسم ان شاء الله که شما را گول نزند که مثلا فکر کنید در یودوک خوش می گذرد ! 
بگذریم جذاب ترین و طولانی ترین قسمت کتاب همین ده سال اقامت آقای کانگ در یودوک است که بسیار هم خواندنی است.
نهایتا آقای کانگ  به سئول می رسد و چنان پولدار می شود که بیا و ببین مثل جناب یوسف علیه السلام از قعر چاه و بدبختی تا اوج عزت و رفاه.
جدای از داستان و روایت جذاب با حال و اوضاع دیکتاتوری ها هم می توانید آشنا شوید البته من اعتقاد ندارم همه ی محتوای این کتاب و نظرات سیاسی نویسنده درست و واقعی است. در نظر بگیرید که طرف یک پناهنده ی سیاسی است که اصلا نان و رزق و روزی اش در نوشتن در مورد سختی ها و بلایای کره ی شمالی است و ... 
یک جورهایی شبیه بعضی مزخرفاتی که  رسانه ها و رسانه چی ها خارج نشین خودمان در مورد کشورمان می گویند. اما به همان نسبت هم می شود قدری فکر کرد و با قدری مطالعه ی بیشتر در این فضا رگه های واقعیت ها را پیدا کرد . 
نهایتا بخوانید تا بدانید آدمی چه میل عجیبی برای زنده ماندن در هر شرایطی دارد.
        

          
این کتاب در مورد شخصی هست که مدت ده سال در اردوگاه‌های کار اجباری کشور کره‌ی شمالی اسیر بوده و پس از آزادی به دلیل امکان دوباره دستگیری از طریق چین به کره‌جنوبی پناهنده میشه. در مقدمه کتاب توسط ویراستار اطلاعات خوبی راجع به نحوه‌ی جدایی دو کره و اتفاقاتی که افتاد تا کره‌ی شمالی به کشوری که الان هست تبدیل بشه آورده شده. شروع کتاب با صحبت در مورد مادربزرگ سوژه‌ی اصلی شروع میشه که قبل از تشکیل دولت کره‌ی شمالی فعلی وقتی کره جزو مستعمره‌های ژاپن بوده به ژاپن رفته و پس از اتفاقاتی که در کتاب می‌خونیم ازدواج کرده و کسب کاری با شوهرش راه انداخته. توی ژاپن با تفکر چپ و سوسیالیستی آشنا میشه و در نهایت پس از تشکیل دولت کمونیستی کره‌ی شمالی تمام خانواده رو از ژاپن به کره‌ی شمالی می‌بره برای رسیدن به آرزوی بزرگ و آرمان کمونیستی. بعد از برگشت همسرش جزو اعضاء رده بالای دولتی میشه و زندگی خوبی نسبت به عامه‌ی مردم کره‌ی شمالی دارند اما کم‌کم متوجه پوچ بودن امید و آرزوها و آرمانهای خودشون میشن تا اینکه روزی پدربزرگ دیگه به خونه بر نمیگرده و چند روز بعد کل اعضا خانواده به اردوگاه کار اجباری برده میشن و اتفاقات این اردوگاه قسمت اعظم کتابه و در نهایت ازادی، ترس از گرفتاری مجدد و فرار و پناهندگی. من کتابهای زیادی در مورد کره‌ی شمالی و فراریان از اونجا خوندم و کم‌کم تمام اتفاقات داره برام تکرار میشه و جذابیتش رو برام از دست داده، میتونم بگم خیلی از کتابها کمتر از بیست درصد با هم تفاوت دارند و حتی اتفاقات حاشیه‌ای برای جذابیت کتاب بیان نشده. فکر میکنم تنها کتاب متفاوتی که در این موضوع خوندم کتابی بود به اسم «روح‌ گریان من» که کاملا موضوع متفاوت و جالبی داشت.ه
        

          کتاب در مورد زندگی یه خانوادست که مادر بزرگ شیفته کمونیسته و خانواده مهاجرت میکنن کره شمالی و در نهایت مجبور میشن برن اردوگاه کار اجباری
کتاب حاوی محتوای دلخراش و ازاردهندس
ولی درک خوبی از این لایه پنهان کره شمالی میده
میشه فهمید هیچ جا زور و ارعاب جواب نمیده و برعکس عمل میکنه مثل سرنوشت راوی کتاب که از کره شمالی و نظامش نفرت داره

        

          این ک گلن هست در مردگان متحرک، خوشم میاد ازش ولی این مقدمه رو که دیدم باور نمیکنم در مورد ایشون، عجبا(گلن و مگی)  ریک 
حیف 
        

          خاطرات و مخاطرات یک فرد از اهالی کره شمالی که با سختی فراوان از آن جهنم می گریزد.
        

          تاکنون دو کتاب از شرح حال زندگی مردمان کره‌شمالی مطالعه کردم.
نام کتاب اول، افسوس نمی‌خوریم بود که مستقیما توسط یک روزنامه‌نگار آمریکایی نوشته شده بود.
کتاب آکواریوم‌های پیونگ‌یانگ هم از زبان فردی که در اردوگاه‌های کره‌شمالی ۱۰ سال از عمر خود را تلف کرده نگارش شده است.
ستاره‌ها را به دلیل تلاش نویسنده‌ و زندگی سختی وی، دادم و ربطی به نگارش کتاب ندارد.
گرچه نگارش کتاب و ترجمه آن هم بسیار دلنشین بود.

در مجموع هنوز هم درک درستی از زندگی مردم کره‌شمالی ندارم، آیا واقعاً زندگی مردم کره‌شمالی تا به این حد اسف‌بار است؟
دولت این کشور مقصر است یا این جهل مردم این کشور است که روزگار کره‌شمالی را به این وضع کشانده؟
از طرف دیگر دولت کره‌شمالی مدعی است که مردم این کشور زندگی خوبی دارند، این ادعا تا چه اندازه صحت دارد؟

 دوستان لطف می‌کنند اگر منبع یا کتاب دیگری در خصوص سوال‌هایی که مطرح کردم به من معرفی کنند.