بریده‌های کتاب فاطمه

از یادداشت مترجم: « الكساندر بلوك در قرن بيستم مى‌گوید: پوشکین بود که برای ما روس‌ها اِتيك را تعريف كرد. پس پوشكين براى هميشه بزرگترين نويسنده‌ی این سرزمین باقی خواهد ماند، اما نه به این خاطر که بهتر از بقیه نوشت، بلکه به این علت که دورنمایی معنوی را در ادبیات روسیه پایه گذاشت. »

در اینجاست که / گذشته‌ای داریم/ و آینده‌ای / در اینجاست که تسخیرناپذیریم./ پس ریشه‌های من! / فروتر شوید، فروتر شوید.

آيا كتابى بى‌پدر، مجلدی یتیم در این دنیا وجود دارد؟ کتابی که زاده‌ی کتاب‌های دیگر نیست؟ ورقی از کتابی که شاخه‌ای از شجره‌ی پرشکوه تخیل ادبی آدمی نباشد؟ آیا خلاقیتی بدون سنت هست؟ و باز، آیا سنت بدون نو شدن، آفرینشی جدید، نو رستن قصه‌های دیرنده، دوام می‌یابد؟

به زمين افتاده‌ام بسیار اما به یاری یارانم به پا خاسته‌ام هربار / چرا که هرگز تنها نیستم / چرا که بی‌شماریم ما.

منظره‌ی ویرانی آدم‌ها غم‌انگیزترین منظره‌ی دنیاست.

رودخانه‌ای است زبان / که هزار سال یک مسیر را می‌رود / اما به یکباره راهی نو را در پیش می‌گیرد / تا به دریا ریزد. … زبان همچون یک رودخانه می‌میرد.

قرار، بر کفِ آزادگان نگيرد، مال / نه صبر در دل عاشق، نه آب در غربال

« همین باورته که باعث می‌شه همه‌چی فرق کنه. واسه‌ی مادر، هر چی هم که مراقبتای بدنی انجام بده، بازم واسه بار آوردن بچه‌ش، یه باورِ مثبت لازمه. »

لقمان را گفتند: “حکمت از که آموختی؟” / گفت: “ از نابینایان! که تا جای نبینند، پای ننهند. ”

از یه آدم معمولی دروغ زندگی‌ش رو بگیر، اون‌وقت خوشبختی یه دفعه تو وجودش می‌شکنه

کاش این رفتن‌ها افاقه می‌کرد …

تو کشیش هستی و من مسلمان، تو می‌گویی گرسنه‌ای، من هم می‌دهم که بخوری… فقط آدم پولدار تشخیص می‌دهد که خدای من کدام است و خدای تو کدام ولی برای آدم فقیر فرق نمی‌کند، خدا یکی است.

آخر آدم بايد در اين دنيا يك كار بزرگترى از زندگى روزمره بكند. بايد بتواند چيزى را تغيير دهد. حالا كه كارى نمانده بكنم پس عشق مى‌ورزم.

آن‌هایی که صد یا دویست سالِ دیگر پس از ما بیایند ما را به‌خاطر این‌که این طور زندگی‌مان را احمقانه و این اندازه مبتذل گذرانده‌ایم، نخواهند بخشید شاید آن‌ها وسیله‌یی برای خوش‌بختی بیابند ولی ما... من و تو فقط به یک امید زنده‌ایم و آن این‌که وقتی برای همیشه در تابوت‌مان خوابیدیم، اشباحی شاید خوش‌آیند به سراغ‌مان بیایند.

از جوری که حرف می زد، می‌شد متوجه شد که مدت زمان زیادی به مدرسه می رفته، احتمالا مشکلش هم همین بود.