عصیانی که در "عصیان" دیدم از آنی که در "ایوب" خوانده بودم بالاتر و بی‌پرده‌تر است. در ایوب با ظرافت‌های داستانی و گیراتر به این موضوع پرداخته شده بود که لذت خواندنش در در خاطرم مانده اما اینجا از این خبرها نیست. در این داستان همه‌چیز آنقدر سریع اتفاق می‌افتد که انگار نه انگار با بخش اعظمی از زندگی یک انسان رو به رو هستیم درست مثل جریان واقعی زندگی... سوالاتی هم که آندریاس در پیشگاه خدا مطرح می‌کند حداقل برای ما آنقدر دم‌دستی است که به نظر خنده‌دار است اما همه احتمالا یکبار به آن‌ها فکر کرده‌ایم. از یوزف روت "ایوب" را بخوانید.
        

          به نام او

🔹️عصیان اولین داستانی بود که از یوزف روت اتریشی می‌خواندم.
داستان انسان و ضعف‌های وجودیش

🔸️شخصیت اصلی انسانی درستکار اما ضعیف است که درستکاریش بیش از آنکه پاکنهادیش باشد از ضعفش نشات می‌گیرد. او از خدا حکومت و جامعه عدالت را توقع دارد. اتفاقی برایش رخ می‌دهد و توقعش براورده نمی‌شود. او اشکال را در درستکاری خود میبیند و عصیان را چاره کار خود تشخیص می‌دهد عصیان بر وضع موجود‌
داستان شاهکار نیست ولی با توجه به اینکه جزو کارهای اولیه روت نشانگر آن است با نویسنده زبردستی روبرو هستیم.

🔹️و اما نکته آخر اینکه از داستان دو ترجمه موجود است یکی نشر ماهی و دیگری بیدگل من ترجمه بیدگل را بهتر دیدم ولی با توجه به قیمت بسیار بالا و غیرمنطقی این نشر خرید این نسخه را توصیه نمی‌کنم (من چاپ پیشینش را به صورت اتفاقی در یک فروشگاه پیدا کردم) ترجمه نشر ماهی هم خوب است.
        

          4.5
فوق‌العاده! 
چه سیر تکاملی بی‌نقصی خلق کرده! 
چه منطقی، چه سنجیده!
        

          





چطور ممکن بود آدم همه چیزهایی را که تا ان روز لمس کرده فراموش کند اما دست آنی را نه...
شاید دست ها هم برای خودشان حافظه داشتند.
عجب! حافظه ای برای خودشان!
وقتی آدم خوشحال است چه فکر های عجیب و غریبی که به ذهنش خطور نمیکند...














        

          هنوز نمیتونم برای این کتابایی که شاهکار ادبی حساب میشن یادداشت بنویسم... واقعا موقع توضیح دادن زبونم بند میاد‌. یک خلاصه کوتاه بخوام بگم، این کتاب راجع به یه مجروح جنگیه که یکی از پاهاشو توی جنگ از دست داده و بهش مدال افتخار دادن و اون با تمام وجود سپاس گزاره و سعی میکنه یه زندگی پرهیزکارانه در پیش بگیره و تحت هیچ شرایطی ایمانشو به خدا و حکومت کشورش از دست نده. 
حالا ما تو این کتاب میخونیم که چی به سر ایمان این ادم میاد؟ چطور ممکنه یه اتفاق زندگی و کل اعتقادات یه شخص رو زیر و رو کنه؟
اگر احساسات شخصیت اصلی رو توی زندگی تجربه کرده باشید، چند صفحه آخر وجودتونو میلرزونه. 
قلم نویسنده منو به سمت کتابای دیگش فرا میخونه و برای خوندن بقیه کتاباش ذوق زدم. ترجمه هم زیبایی ادبیات رو به رخ میکشه. 
توصیف آخر یه کتاب مختصر و مفید...
        

          نویسنده رمان رو با روزمرگی‌های یک مجروح جنگی در یک بیمارستان صحرایی آغاز میکنه و به معرفی افکار، دل خستگی‌ها و خواسته‌هایش میپردازه، هرچه به جلوتر میریم نویسنده به ما نشان میده علاقه خاصی داره کاراکتر‌های داستان رو تو یه نقطه رها کنه و خواننده رو درگیر یک کاراکتر جدید کنه، رمان روند یکنواختش کم کم با گذر زمان اوج میگیره، شخص اول داستان از ابتدای ورودش به زندان به ما میگه حتی در مدتی کوتاه وقتی از یک جامعه آزاد تمام حقوقی شهروندیتو ازت میگیرن به چه روزی میفتی، نشون میده انسان وقتی با خودش خلوت میکنه و دور و برش هیچ کس رو نمیبینه به یاد چه چیزهایی میفته و تازه یادش میاد در گذشته چه چیزهاییو از دست داده، تحولات عقاید شخص اول داستان در زندان بسیار جالب و خواندنیست ، از دید من کتاب ارزش خوندن داره اما نقدی که بهش وارد میدونم اینه که نویسنده یجاهایی در ابتدای کتاب که نیاز نبود اضافه گویی کرد و یجاهایی پس از ازادی از زندان که نیاز به گفتار بیشتر داشت کم گویی
        

          دلم می‌خواهد باز هم کتاب‌های اینطوری بخوانم!
کتاب‌هایی که غلیان دارند، همه‌چیز را زیر سوال می‌برند و یک انگشت بزرگ در چشم تمام باور‌های مردم‌اند.
        

          عصیانو دوس دارم به خاطر 3 صفحه آخرش و نمیشد با متن آروم و یکنواختش همراه نشد و لذت عصیانگری رو در آخر چشید...
این رمان سال 1924 چاپ شده (100 سال پیش!!!) 
در کل یه رمان سیاسی اجتماعی بود در نقد بی عدالتی جامعه، حکومت، خدا... 
8/10
.
.
.
.
داستان کتاب درباره یه مجروح جنگیه به نام آندریاس که تو جنگ پاشو از دست میده و یه مدال افتخار و جعبه موسیقی و مجوز موسیقی از طرف دولت میگیره.
اون به شدت مطيع و طرفدار حکومته. با ازدواج با یک زن بیوه زندگیش کمی رو روال میفته و حس میکنه روزای خوبش از راه رسیدن. تا اینکه زندگیش تو یک روز با برخورد با تاجری به نام آرنولد، (که نویسنده با تبهر زیاد وارد داستان میکنش) از این رو به اون رو میشه و باعث میشه چشمش رو به خیلی چیز ها که قبلا نمیدید باز بشه و در آخر دست به عصیانگری بزنه که اون عصیانگری آخرش واقعا دل خنک کنه🙂
        

          از باید‌های فهرست خواندنی‌های ادبیات آلمان!
        

          عصیان زندگی آندریاس پوم، یکی از مجروحان جنگ جهانی اول رو روایت می‌کنه که معتقد به عدل حکومت و عدل الهی(در همین جهان!) هست و از بابت این ایمان با وجود یک پای قطع شده، با امید و صداقت زندگی می‌کنه اما اسیر نامهربانی حکومت و مردم میشه تا دست به عصیان در برابر اعتقادات خودش بزنه، پس بهترین خلاصه برای این کتاب، اسمشه. به نظرم یه چیزی توی کتاب کم بود، یه چیزی که احساسات آدم رو درگیر کنه تا باعث همدردی با شخصیت اصلی بشه. به نظر من کتاب معمولی‌ای بود و داستان جدید یا نقطه‌ی اوج آنچنانی هم نداشت.ه
        

          جنگ و مکافات؛
یک منطقِ روایت مشهور.


0- اخیرا ذهنم نسبت به ادبیات ضدجنگ بسیار حساس شده است و حتما در آینده بیشتر از و دربارۀ این ادبیات خواهم خواند. پس با ما همراه باشید :)))

1- یکی از سوالاتی که پیش می‌آید این است: چه می‌شود که از یک روایت لذت می‌بریم؟ مخصوصا وقتی که روایت یک ساختار بسیار مشابه به کلیشه‌های مشهور دارد؟ این سوال به واسطۀ اندکی کلنجار رفتن با روایت‌شناسی برایم آشنا بود. این کتاب از یوزف روت، اولین اثری بود که با عینک روایت‌شناسانه سعی بر فهم آن داشتم. نکتۀ جالبش این بود که این اثر یک ساختار روایی و پیرنگی بسیار کلیشه‌ای دارد اما روایت کار می‌کرد. ساخت روایت به صورت کلی، اینگونه بود: یک شرح جزئیات اولیه داشت اثر (ساخت موقعیت نخستین)، بعد بحرانی وارد شد و به اوج داستان رسیدیم و پس از گره‌گشایی و ورود به سرازیری برای پایان کتاب. این همون روند بسیار مشهور پیرنگ‌پردازی است که نعل به نعل در این اثر رعایت شده بود. 
پس چگونه است که هربار از این ترکیب تکراری فریب می‌خوریم و از اثر لذت می‌بریم؟ سعی می‌کنم با همین کتاب توضیح بدهم.

مشخصا این متن تا جایی که اعلام کنم، اسپویل ندارد.

2- به نظرم یکی از عوامل اساسی در ساخت یک داستان گیرا و روایتِ کاردرست، شخصیت‌سازی است. تا اینجایی که با روایت‌شناسی کلنجار رفته ام، اهمیت دادن به شخصیت‌سازی در تحلیل روایت مهم بوده است به نظرم. توضیح می‌دم:
به فراز و فرودهای روایت، به چشم فراز و فرودهای زندگی روزمره نگاه کنید. چه می‌شود که دغدغه‌های زندگی نزدیکان برایمان مهم است، اما جمشید که بقال سر کوچه است (ما به صورت آنلاین لوازم سوپرمارکتی را می‌خریم :) ) برایمان مهم نیست؟ به نظرم یک علت مهم، «شناختِ سوژۀ درگیر چالش» است. خیلی ساده وقتی برای برادرم که سالیانی از جیک و بوک هم خبر داریم اتفاقی می‌افتد، یا یکی از دوستان صمیمیِ پدرم فوت می‌کند، ابهت یک رخداد را حس می‌کنم. حس می‌کنم شکسته شدن ابهت فیگور یک مردِ مغرور یعنی چه. می‌فهمم فقدان رفیق را، چون پدرم را می‌شناسم. اگر آشنایی با شخصیتِ درگیرِ چالش نداشته باشیم، درگیرودار همان تعارفات و دل‌سوزی‌های بلااستفادۀ مرسوم می‌افتیم.
شخصیت‌های داستانی هم به عنوان سوژه داستانی (تقریبا یعنی همون کنشگر داستانی) وقتی برای ما مهم اند که آنها را بشناسیم و الا مثل خیل عظیمی از اخبار روزمره می‌شود بحران‌های موجود در داستان. یعنی مانند بسیار اخبار که هیچ لرزشی بر قلبِ ما ایجاد نمی‌کند، بحران و چالشِ شخصیتِ داستانی نیز برای ما فاقد اهمیت است و اینجاست که سقوط آزاد یک اثر را شاهد خواهیم بود. پس شناخت شخصیت در اثرگذار بودن روایت می‌تواند بسیار مهم باشد. این مورد مخصوصا وقتی که روایت از مجرای شخصیت باشد (یا با تصریح زاویه دید یا با کانونی‌سازی) بسیار اساسی‌تر خواهد بود.
خب، این اثر از یوزف روت کاری کرد تا آندریاس (شخصیت اصلی داستان)، آن پیرمرد افلیجِ جنگ‌زده را درک کنم . حتی ویلیِ سوت‌زن (که چه جذاب بود سوت‌زنیِ ویلی در آخر داستان) و کاترینا هم خوب ساخته شده بودند (البته که شخصیت‌هایی کامل نبودند. اما با توجه به تاثیری که در روایت داشتند، به نیکی ساخته شده بودند. یعنی در حد لازم برای روایت خوب بودند).
یعنی پیرمردِ ساخته‌شده، همان پیرمرد جهان داستان را شناختیم. با پیرمرد وارد بحران شدیم و با پیرمرد از بحران رد شدیم و تغییر شخصیت را درک کردیم و با پیرمرد از معمای زندگی‌اش گره‌گشایی کردیم. برای نمونه، گوتز در نمایشنامۀ خدا و شیطانِ سارتر-که باز جزو بهترین‌های سارتر بود- چون در شخصیت‌سازی ضعیف بود، اصلا «منطق چرخش شخصیت» قابل قبولی نداشت. اما تمام پی‌ریزیِ موجود در عصیان، کارکرد رواییِ بسیار عالی‌ای داشت.
پس در نهایت، شخصیت‌سازی در همدلی با روایت و کارا بودن روایت بسیار مهم می‌تواند باشد.

3- تصویر زندان در ادبیات بسیار برایم محل توجه شده است. اولین بار با «یادداشت‌های اینجانب» از آندری‌یف با ماهیت و اهمیت ادبیِ زندان پی بردم. باری دیگر در عصیان، تصویر زندان برایم بسیار محل توجه شد. مورد بسیار جالب در عصیان باز همان «کاکرد روایی مکان» بود به نظرم. یعنی باز مکان در این اثر همین‌جوری الکی نبود و زندان در سیر پیشرویِ روایت کار می‌کرد. مشخصا در همان یاداشت‌های اینجانب، مکان با اینکه اتمسفر و کلیت اثر را رنگ می‌زد (اتمسفرسازی، یکی از عناصر اصلیِ آندری‌یف است)، اما کارکرد روایی نداشت، اما در عصیان، زندان و مشخصات زندان در موقعیت شخصیت در روایت بسیار اثرگذار بود.

4- به نظرم علت انتخاب کتاب‌ها می‌تواند جالب باشد و اهمیتی برای تحلیل داشته باشد. خب، من چرا این کتاب رو انتخاب کردم؟
اول اینکه ته ذهنم مانده بود در اثر رگه‌هایی اساسی از نقد سیاسی هست و این مورد برایم جالب بود.
دوم اینکه روی نشر بیدگل حساسم و اگر کتاب از بیدگل را در کتاب‌فروشی‌ای ببینم و پس از تفعلی بخشی از متن کتاب را بخوانم و ترجمه را خوب بدانم و اون بندی هم که خوانده‌ام جالب باشد، کتاب را می‌خرم. روی کمتر ناشری اینگونه ام.
مورد سوم هم این بود که چاپ قدیم بود نسخه‌ای که خریدم :))
از این سه دلیلی که بر شمردم، شاید تنها مورد اول اهمیت داشته باشد (البته مورد دوم  و ناشر هم می‌تواند مهم باشد. خودمانیم، ناشرین که الله بختکی کتابی را منتشر نمی‌کنند. هر ناشری یکسری دلیل برای خود دارد که فلان اثر را منتشر می‌کند و فلان آثار را نه. یعنی شاید بتوان نشان داد هر ناشری چند کلان مسئلۀ اصلی را دارد دنبال می‌کند. این دقت رو از آقای توکلی بینا یاد گرفته بودم. ولش کن!).
این مورد که ته ذهن داشتم درباب سویه‌های سیاسی داشتن این کتاب، بسیار در نحوۀ مواجه‌ام با اثر مهم بود. البته تصریحی که در مقدمۀ اثر در این مورد شده بود هم اثرگذار بود. باری، توجه به این برداشتِ پیشین کاری کرد که نسبت به المان‌های موجود که رگه‌های سیاسی دارند بسیار حساس باشم (این با نگاهِ قبلی با اثر مواجه شدن هم خوب است وهم بد. یه جورایی همون تئوری ذهن وحشی).

ترجمۀ اثر هم واقعا روان و خوب بود.

اگر می‌خوایید این اثر را بخوانید و لورفتن داستان برایتان مهم است، زین پس اسپویل کامل داریم
5- بن‌مایه (یعنی همون حرف اصلی) این اثر، نقدی سیاسی بود. نقدی علیه نگاه‌هایی که بر جبری بودن و عادلِ محض بودن دولت‌ها تاکید دارند. یعنی در این کتاب مرتبۀ دولت در حد الوهیت بالا می‌رود و از این مسیر و به صورت آیرونی به نقد دولت می‌پردازد. در بسیاری از حکومت‌ها در تاریخ، پادشاهان، خلفا و سلاطین با همین حربه (الهی جلوه دادن حکومت زمینیِ خود) اوامر حکومتی را به سان امر الوهی قالب جامعه کرده اند. البته این مورد را نباید لزوما با تئوکراسی و همون حکومت دینی قاطی کرد. یک حاکمیت تماما سکولار، مانند استالینیسم در شوروی هم می‌تواند شخص حاکم و ساختار سیاسی را در حد الوهیت بالا ببرد. خلاصه تقد اصلیِ این کتاب، حوالۀ حاکمیتی است که خود را محض عدالت می‌داند. 
عنصر دیگر در بن‌مایۀ این اثر، که شخصیت‌سازی و روایت بسیار همگام با آن است، به اشخاصی اشاره دارد که خود را مقهور این تصویرِ الهی‌گون حکومت می‌دانند. کسانی که حکومتی را قبول دارند، چون باید حکومت را قبول داشت. بحرانی که برای آندریاسِ پیر رخ می‌دهد (آن دعوای کذایی، بدنام شدن، دادگاهی و زندانی شدن) مراحل خودآگاهیِ شخصیت از وضعیت خود را نمایندگی می‌کند. یعنی بن‌مایۀ این اثر در دو سطح کلان و خرد کارمی‌کند. یکی روی ساختار حکومت الهی‌نما (که معمولا جبارست) تاکید می‌کند، یک مورد روی انسان‌هایی که ذیل آن حاکمیت اند.
آندریاس به عنوان مجروح جنگی که مجوز فعالیت و دوره‌گردی!! از دولت دارد و با زنی خوب ازدواج کرده است و حالِ خوبی دارد، به ناگاه از سرِ خشم، مامور پلیسی را می‌زند و با همین جرمِ «حمله با  سلاح به مامور قانون» درگیر زندان می‌شود و این زندان رفتن و این «برداشتی» که از ظلمی که بر او روا داشته اند دارد، علتی می‌شود که او عصیان کند. یعنی شرایط «عصیان» او را برمی‌سازد. آندریاس شخصی بود که قوانین الهیِ حکومت را بسیار قبول داشت و هرکه علیه/خلافِ قوانین عمل می‌کرد را «کافر» می‌دانست. همین آندریاس در آخر داستان وقتی دزدان به یک خانه دستبرد می‌زدند و آندریاس هم شاهد آن بود، اصلا و ابدا نیت نکرد پلیس را خبر کند. نه تنها نیت نکرد که پلیس را خبر کند، بلکه در دلِ خود نیز با دزدها همراهی کرد که علیه این قوانینی که از نظر اون ناعادلانه بودند قدعلم کرده اند. اینجاست که پایان اثر که به مرگ آندریاس در اوج این عصیان ختم می‌شود بسیار مهم است.
این بن‌مایۀ سیاسی و این تساوی که «دولت = خدا» در تحلیل بسیاری عناصر اثر مهم است. برای نمونه چندجایی از اثر، آندریاس علیه خدا اقامۀ دعوا می‌کند. مشخصا از مسئلۀ شر می‌گوید. مسئلۀ شر همان مسئلۀ معروف در فلسفه و الهیات است که می‌گوید: اگر خدا عادل و عالم و فاعل مطلق است، چرا ظلم در عالم هست. چون اگر عالم به ظلم باشد و بتواند جلوی آن را بگیرد اما نگیرد، پس عادل نیست، اگر عادل باشد و بتواند جلوی ظلم را بگیرد اما نداند ظلمی هست، دیگر عالم نیست و  قس علی هذا (البته صورت‌بندی‌های دیگری هم از این مسئله هست). باری به نظرم با توجه به این تساوی که دولت معادل خداست، نباید این گلایه‌های آندریاس (احتمالا خودِ نویسنده) را بحثی الهیاتی و ناظر به خدا دانست، بلکه باید آیرونی و کنایه‌ای سیاسی دانست.

من حیث المجموع اثر قابل توجهی بود به نظرم و نگاهی که از روایت‌شناسی به عاریت گرفتم برایم جالب بود. البته قطعا گاف‌هایی هم هست در این برداشتی که از روایت و روایت‌شناسی دارم.

        

          با اینکه توی بیشتر بخش‌های داستان با آندریاس همراهیم، اما راوی از یک «ما»یی صحبت می‌کنه که خیلی ازش خوشم اومد. اون مایی که آندریاس توی ذهنش می‌بینیه. مایی که کافر نیستیم. مایی که به حکومت و خدا و مدال روی سینه‌مون ایمان داریم. و حالا وسط همه‌ی این‌ها چطور می‌شه که واقعی‌ترین ایمانمون باعث از دست رفتن همه‌چیز می‌شه. 
ترجمه‌ی خوبی هم داره کتاب.
        

          اولین کتابی بود که از این سری نشر بیدگل و قلم یوزف روت خوندم. من رو خیلی یاد رمان های اشتفن تسوایگ انداخت. داستان زندگی یک مجروح جنگی که سعی داره یک زندگی معمولی رو برای خودش تدارک ببینه و...
کتاب نثر خیلی خوبی داره و کامل میتونه ما رو با کاراکتر اصلی همگام کنه و کاری بکنه که ما با کاراکتر همذات پنداری بکنیم. به ساده لوح بودنش بخندیم ، باهاش به زندان بریم و نگران دخل و خرج و خورد و خوراکش باشیم...
مونولوگ آخر آندریاس خطاب به خدا هم فوق العاده بود و شاید تا حدودی حرف دل خیلی ها باشه.
در کل کتاب خوبیه و پیشنهاد میکنم حتما بخونید.
        

          داستان روایتگر یه انسان از جنگ بازگشته است که پایش را در جنگ از دست داده و مدال افتخار گرفته و روزهایش اگرچه با سختی همراه است ولی شکرگذار خدا، ملت و دولت است و چه میشود که چنین انسانی که هرکه ناشکر بود را کافر میخواند و یک جعبه موسیقی و دوره‌گردی برایش کافی بود تبدیل میشود به فردی که کافر و دزد و بزهکار را تحسین میکند و عصیان میکند علیه تمام آنچه چهل سال به آن باور داشته.
        

          طغیان، گاهی می‌خواهم با تمام وجود بودنت را انکار کنم با تمام وجود ذاتت را نقض کنم. آری شاید جنون به انتها رسیده 
اما این بار فرق می کند نگاهت می کنم بی پروا نگاهت میکنم وجودت را کامل می پذیرم و تمامت را نگاه می کنم و می گویم چقدر بی رحمی، کفر کردم؟ شاید. 
درک می‌کنی من را ؟ یقینا 
راه نشانم بده .
کتابی بود که مطمئنم خیلی اوقات شد بخوایم این طوری حرف بزنیم و ترسیدیم خدا خشکمون کنه 
اما بوزف روت نترسید، میخوای اسمش رو بذار درد و دل یا اعتراض
تصمیم با تو  
        

          عصیان؛ داستانی درباره ی ایمان و سرنوشت است. داستان دگرگونی تدریجی و دردناک یک انسان و پشت سر نهادن دوران امید و روشنایی و ورود به دوران سیاه و سرد ناامیدی است. داستان آگاهی و رنج حاصل از بدست آوردن آن که با صراحت و جسارتی فوق العاده روایت میشود.
        

          هرچند که شاهکار بی‌بدیلی مثل «مارش رادتسکی» باعث میشه تا ابد برای یوزف روت احترام قائل بود، عصیان هم اما کار دیگه‌ای بود که آدم رو به‌خاطر قیاس ناخودآگاه با مارش رادتسکی سرخورده کرد.
یک رمان و داستان شدیدا شتاب‌زده، که همه‌چیز خیلی سریع و اتفاقی و بی‌توجه به منطق داستان و شخصیت‌ها پیش میره و حتی اگر یک داستان کوتاه هم‌ محسوب می‌شد، باز هم خلق‌الساعه بودن اتفاقات، بسیار تند و تعریف نشده بود.
شروع و جلب توجه مخاطب خوب بود و نوید یه داستان جذاب رو میداد ولی انگار ضرب‌الاجلی در نوشتن و اتمامش بوده که محصول نهایی رمانی شلخته و شتاب‌زده‌ست.
        

          در دنیایی که قهرمان‌ها بعد از جنگ دیگر به کار نمی‌آیند، آندریاس پوم، با یک پای چوبی و روحی زخم‌خورده، نه فقط از میدان جنگ که از دل جامعه هم بیرون رانده می‌شود. اون دیگر نه مبارز است، نه انسانی کامل در چشم دیگران. اون فقط یادآور چیزی است که همه دوست دارند فراموشش کنند.
یوزف روت در این کتاب با نثری پر از شفقت، تصویری از فروپاشی ارزش‌ها بعد از جنگ را می‌سازد. این رمان، عصیان است علیه فراموشی، علیه بی‌عدالتی خاموش هر روزه و علیه جهانی که قهرمانانش را فقط تا وقتی می‌خواهد که به دردش بخورند.
شخصیت آندریاس، ترکیبی است از وقار درونی و فروپاشی تدریجی. او نه یک قربانی ساده است و نه یک شورشی بلندپرواز؛ بلکه انسانی است خسته که خشمش تبدیل شده به سکوت.
عصیان، قرار است راحت نباشد. قرار است به جای اینکه سرگرمت کند، تو را وسط خلأیی بیاندازد که از خود بپرسی:« اگر جای آندریاس بودم، چه می‌کردم؟»
برای من این کتاب تصویری است از تنهایی کسانی که صدایی ندارند و حتی اگر فریاد بزنند، کسی گوش نمی‌دهد.

💭اگر به رمانی علاقه دارید که به زخم‌های اجتماعی و روانی بشر دست می‌زند، این کتاب را از دست ندهید.
        

          روند داستان کند و کسل کنندس اما در آخر کلمات به شکل زیبایی داستان رو تعریف میکنن که متوجه گذر زمان نمیشید.
        

          ▫️عجب خدایی هستی! آیا قساوتت حکمتی‌ست که ما از آن سردرنمی‌آوریم؟ پس چه ناقص خلق‌مان کرده‌ای. اگر محکوم به رنج بردن‌ایم، چگونه است که همه یکسان رنج نمی‌بریم؟!
اگر رحمتت برای همه کافی نیست، دست‌کم عادلانه تقسیمش کن!

اول از همه بگم ترجمه‌ی بیدگل رو نخونید. من ترجمه‌ی ماهی رو نخوندم ولی چشم‌بسته می‌گم از اینی که خوندم بهتره. داستان خیلی سرراست و تا حدی هم خسته‌کننده‌ست؛ برای همین کوچیک‌ترین چیزی راجع‌بهش بگم اسپویل می‌شه و دیگه هیچ لذتی از خوندنش نمی‌شه برد. اگه منم قبل خوندنش اسپویل‌های بقیه رو نمی‌خوندم شاید بیش‌تر ازش خوشم میومد. 

▫️گاهی اتفاق می‌افتد که ناگهان، میل به تکاپو و جنب‌وجوش و پول درآوردن در ما بیدار می‌شود. حتی وقتی ذاتاً آدم تنبلی هستیم. سربرآوردن این نیاز تازه در ما که وادارمان می‌کند کاری بکنیم، خواه کار بهار باشد خواه کار طبیعت‌مان که از تنبلی خسته شده، خود بدون درنظر گرفتن تغییر فصل‌ها، حاکی از نیاز به تغییر است. روزی از روزها اتفاقی ما را از این بی‌اعتنایی درمی‌آورد. قدم به خیابان می‌گذاریم و به سمت دنیا بازمی‌‌گردیم، تا بر صحنه‌اش جست و خیزی کنیم؛ آن هم با ذهنی روشن، آماده و آرام.