بریده‌های کتاب eli

بسترم صدف خالی یک تنهایی است. و تو چون مروارید گردن آویز کسان دگری...

آه، هنگامی که یک انسان می کشد انسان دیگر را، می کشد در خویشتن انسان بودن را.

اما من هر چه بیشتر احساساتم را بررسی می کنم بیشتر می فهمم که انسان حیوانی وحشی است و فقط عشق می تواند او را تعالی دهد.

در اطرافشان آدم های بسیاری بودند که رفت و آمدکنان گپ می زدند، می خندیدند، سرگرم زندگی بودند و هیچ به مرگ فکر نمی کردند.

آدم ها به راحتی چشم هایشان را روی اتفاق های بد دور از خودشان می بندند و با این بهانه که کاری از دستشان بر نمی آید، خودشان را خلاص می کنند، اما همین آدم ها چشم هایشان را روی اتفاقی که پیش رویشان افتاد هم بستند؛

«ارزش زندگی بیشتر از اونه که به خاطر ایمن موندن، همیشه تو قفس باشی...»

هیچ سر در نمی آورم که چطور مردم، هر لحظه ای که اراده می کنند، به خواب می روند.

سر قبری که توش مرده نیست، شیون نمی کنن.

تو شعر می خونی چون عضوی از نژاد بشر هستی؛چون نژاد بشر، سرشار از شور و عشق و احساسه! پزشکی، قانون، بانکداری، این چیز ها برای حفظ و ادامه ی بقای زندگی لازم ان. اما شعر، ادبیات، عشق و زیبایی چی؟ این ها چیز هایی ان که ما به خاطرش زنده ایم و نفس می کشیم!

«یعنی چه؟ یعنی هیچوقت هیچکس را نمی دیدید؟» «نه، دیدن که چرا ! همه را می بینم. ولی با این همه تنهایم!»

به راستی که تاب آوردن چقدر زیباست؛ اینکه به رغم همه سختی ها همچنان بخندی.

بعضی وقت ها فقط حرف دله که ارزش داره بهش گوش بدی؛

بی رحم ترین خشم ها، زاده ی عمیق ترین دردهاست.

مشکل آدم های طماع اینه که فکر می کنن بقیه هم به اندازه اونا طماع اند؛

همه احمق ها از اینکه ان ها را احمق خطاب کنند بدشان می آید؛

می دونی مردم به آدم های بیش از اندازه باهوش چی میگن؟! به سختی لب هام رو تموم دادم،گفتم« دیوونه،می گن دیوونه» «قهوه سرد آقای نویسنده »