بریده‌های کتاب حسنشونم

وقتی کسی به نیک‌بختی و فضایل خود می‌بالد و خودستایی می‌کند اغلب حرف‌هایش توخالی است.

غریبه‌ها نسخۀ مشابهی از ما هستند که هنوز آن‌ها را نشناخته‌ایم.

هرکس اندیشهٔ بزرگی دارد، رنج و تنهایی بزرگ‌تری هم دارد.

موضوع گفت‌وگو، نارنیا بود که همان دنیای خصوصی و سری آنها بود. البته خیلی از ما برای خودمان یک سرزمین سری داریم، ولی برای بیشترمان این سرزمین کاملا خیالی است.

جستجوی حقیقت است که لذت دارد، نه یافتنش.

اول باید اشتباه کرد تا اصلاح شد.

«‏عارضم خدمت شازده که، عهد آن قزاق جوان، تریاک را که بین خلق‌الله تُقس می‌کردند دوباره سوخته‌اش را با قیمت بیشتر از خودشان پس می‌گرفتند. بعضی اقلام، سوخته‌اش گران‌تر است. قدر دل ما را بدان.»

من همیشه از این مرده های چاق و چله‌ی سالم حالم به هم می‌خورده...مرتضا! تو هم داری می‌رسی به ته خط...حواست را جمع کن، بشر! نشوی مثل این مرده‌های لگوری که انگار از اول مرده بوده‌اند و هیچ زمانی نفس نکشیده‌اند...

امام [با تشکیل بسیج] سرنوشت انقلاب را سپرد به جوانها؛ و هر مجموعهٔ جوانی، هر نسلی، وقتی از جوانی پا میگذارد به میان‌سالی، در واقع این امانت را تحویل می‌دهد به نسل جوان بعد از خودش و این سلسله تمام‌نشدنی است.

راستی اگر انقلاب نشده بود، ما چه‌کاره بودیم؟

نفوذ ثروت مثل خودش پرهیاهو است و خود را فریاد می‌زند، مثل رعد و برق، مثل تگرگ، همه جا را نیز نمی‌پوشاند، اما نفوذ فقر آرام است، مثل باران، وقتی می‌فهمی که همه جا خیس شده باشد.

مومن در هیچ چهارچوبی نمی‌گنجد

برای انسان گرد آمده‌ایم.

کاتیا گفته بود که مردها آسان‌تر از زن‌ها عاشق می‌شوند و احساسات خود را راحت‌تر بیان می‌کنند. گفته بود:«مردها می‌توانند به زنی بگویند که دوستش داند، حال آن‌که زن‌ها نمی‌توانند». سرگی میخائیلیچ جواب داده بود:«ولی به نظر من مردها هم نباید و نمی‌توانند بگویند که زنی را دوست دارند.» من گفته بودم:«چرا؟» «برای اینکه اگر بگویند دروغ گفته‌اند. این اظهار چه معنایی دارد؟ مثل این است که همین که گفت "دوست دارد" جرقه‌ای می‌جهد و مثل ترقه صدا می‌کند و او عاشق می‌شود، انگار همین که این حرف را بزند معجزه‌ای صورت می‌گیرد...من گمان می‌کنم مردهایی که دست بر قلب‌شان می‌گذارند و با لحنی جدی چنان که فتحی بزرگی کرده باشند می‌گویند "دوست‌تان دارم" یا خود را گول می‌زنند، یا از آن بدتر، حریف‌شان را فریب می‌دهند.»

من خودم را دوست تو گفته‌ام، و باور کن با رشته‌های بس محکمی به وجود شایستهٔ تو پایبندم.

کسی که مالش را دزدیده‌اند و لبخند می‌زند، خود چیزی از کف دزد می‌رباید؛ و آن کس که بیهوده افسوس می‌خورد از مایهٔ خود می‌دزدد.

ایوان ایلیچ می‌دانست که خودش سبب افسردگیِ آن‌هاست، اما کاری از دستش ساخته نیست. دوستانش پس از صرف شام به خانه‌هاشان می‌رفتند و ایوان ایلیچ را با این فکر تنها می‌گذاشتند که زندگی‌اش زهرآگین شده و زندگی را به کامِ دیگران نیز زهر می‌کند و این زهر بی آنکه ذره‌ای کاهش یابد، هرچه عمیق‌تر در تمامِ وجودش نفوذ می‌کند.

دوستی از منفعت حاصل نمی‌آید بلکه منفعت حاصل دوستی است.