به قول آقای امیرخانی هنوز نخواندمش... البته برای بار چهارم :))))))
خلاقیت نویسنده واقعا من را به حیرت وا می‌دارد و هر سری کلی حظ می‌کنم از خواندن کتاب.
محسن رضوانی برای من از آن نویسنده های است که بیشتر از دستشان گله دارم و واقعا دلم‌ میخواهد بپرسم؛  چرا نمی‌نویسید وقتی اینقدر استعداد و توانایی دارید؟
بهترین کتاب طنزی که من خوانده ام🙃❤
        

          هو الحکیم.

پیش از هر چیز:
توقع خیلی زیادی داشتم از این کتاب. این توقع براثر یادداشت‌ها شکل گرفته‌بود.

میانه‌ی هر چیز:
نه این‌که بدجور خورده‌باشد توی ذوقم؛ نه! اما ریسه هم نرفتم هنگام خواندنش.
اگرچه سوژه‌ها و شخصیت‌ها بکر و بدیع نبودند اما خلاقیت‌های طنزآمیز و نکته‌گونه‌ی نویسنده، حال خواننده را خوش می‌کرد. سر نویسنده سلامت، به برکت لب‌خند خوانندگان!
و زبان و زمان.. باتوجه به اقبال جدی نویسندگان و خوانندگان به زبان و زمان دوره‌ی قاجار و افزایش‌یافتن آثاری از این دست، به‌نظرم نمی‌شود امتیاز ویژه‌ای برای کتاب از این لحاظ قائل شد.

پس از هر چیز:
تصمیم گرفتم که پس از خواندن کتاب، به سراغ یادداشت‌های به‌خوان بیایم..
اگرچه از وظایف و اهداف این نرم‌افزار، کمک به انتخاب به‌تر کتاب (یا کتاب به‌تر!) است؛ اما مواجهه‌ی دست اول را از خواننده می‌گيرد.. نظرات دیگران قطعا -کم یا زیاد- اثرگذار است بر خوانش ما..
نمی‌دانم برای این یکی باید چه کرد!



راستی! همه‌ی کتاب یک طرف و صفحه‌ی آخر آن، یک طرف...
        

          کتابی کوتاه در قالبی طنز و بسیار جذاب. کوتاه نوشت هایی از برخی اتفاقات روزمره نویسنده و احوالات و عواطف! و افکار او بخصوص در مورد جناب شازده خانوم. نویسنده به خوبی از الفاظ و اصطلاحات و بیان تهران قدیم استفاده کرده که به وجه طنز کار بسیار کمک کرده است.
        

          کتاب فوق العاده است، این را هر که بخواند میفهمد، اما خب کمند کسانی که میدانند نویسنده این کتاب نه که فوق العاده که چیزی بیشتر از فوق العاده است.
استادی تمام عیار است و رفیقی بسیار بسیار دوست داشتنی.
فقط ای کاش یک روز کله اش به سنگی جایی بخورد مجموعه شعری هم چاپ کند و جماعت را شاد.
:)
        

          کتابی متفاوت از نوع نگارش و بیان مسائل اجتماعی به زبان عالی و زیبا طنز واقعا بعضی از متن ها رو بارها خوندم و لذت بردم
        

          طنز جذابی داره
        

          قلم نویسنده خاص خودشه و الحق و الانصاف قلم شیرینیه، ولی کتاب اونجوری نیست که باهاش قهقهه بزنید
        

          امتیاز: پنج از پنج
رده‌بندی: دبیرستان
طنز - عاشقانه - داستان(؟) کوتاه
**************
از پنج-شش سال پیش تا آخرین زمانی که محسن رضوانی در «عصفور»ش می‌نوشت خوانندهٔ وبلاگش بودم. بعد از آن هم گه‌گاه که نوشته‌هایش را در جاهایی مثل سه‌نقطه می‌دیدم دنبالش می‌کردم. به همین دلایل این کتاب یک‌جورهایی برایم نوستالژیک حساب می‌شد.
قجری‌نوشته‌های رضوانی جزو طنزآمیزترین و خلاقانه‌ترین متون کوتاهی بودند که در عمرم خواندم. موقع خواندن این کتاب در مترو هم فکر کنم چندباری آنقدر بلند بلند خندیدم که دیوانه به نظر برسم!
به صورت کلی بدم می‌آید از این که یک نفر بخواهد به خاطر خواندن چیزی که قبلا خواندنش برایم رایگان بود از من پول بگیرد. مثلا از کاری که رولینگ با نوشته‌های پاترمورش کرد متنفرم (بگذریم که از ما پولی به رولینگ نمی‌رسد هیچ‌وقت). اما این یک دفعه استثناست. اگر قیمت این کتاب تا دوبرابر قیمت فعلی (۸۰۰۰ تومان) بود هم حاضر بودم این پول را بدهم برای خواندن این متن‌های تکراری که قبلا بارها و بارها خوانده‌بودمشان و همراه با آن‌ها خندیده بودم. هر چند بهتر بود رضوانی نوشته‌های جدید بیشتری اضافه می‌کرد.
باز هم محض احتیاط اگر خواستید مطمئن بشوید از این که خرید پرتی نخواهید داشت می‌توانید سری به وبلاگ فیلتر‌شدهٔ رضوانی (http://osfur.blogfa.com/) بزنید. ولی اگر خوشتان آمد محض حمایت هم که شده سعی کنید اصل کتاب را بخرید.
        

          یکی از بهترین کتابهای طنزی که تو این سالها خواندم. رضوانی با زبانی قجاری و شیرین که تا حدودی از ابداعات خودش هست به فرم دلنشینی رسیده است که هر اهل ذوقی را سر ذوق می‌آورد
        

          گچ پز
یه کتاب با نثر و قلم جذاب که طنز قوی و قشنگی داشت.
فقط حیف که کتاب عصفوریه بود و مطالب پراکنده؛ میتونست یه مجموعه منسجم با یک موضوع متمرکز باشه.
پیشنهاد میدم حتما بخونید.
پ‌ن: عکسهای کتاب مرتبط نبود و نتونست جذاب باشه. عکسهای قاجاری و خنده‌دار بهتری وجود داره.
کتاب هفده.
        

          اوایل فکر می‌کردم حقش خیلی کمتر از شهرتشه. اما هرچی رفت جلوتر و به فضای کتاب بیشتر عادت کردم، ارتباط بیشتری هم گرفتم و پسندیدمش. حال‌خوب‌کن بود. اما بازهم نکتهٔ بعضی از یادداشت‌ها رو نگرفتم. شاید هم مشکل از منه.
یه ایراد دیگه هم تصاویر رندوم بود. درسته نویسنده سعی کرده به زبان دورهٔ قاجار بنویسه -اون هم نه همه‌جاش به‌نظرم- اما تصاویر واقعاً بی‌ربط و اضافی بودن.
به‌هرحال از معدود کتاب‌هایی بود که احتمالاً قراره بیشتر از یه بار بخونمش. شما هم بخونید. :)
        

          خلاقیت و شیرین زبانی و گفتن  حرف‌های جدی لا به لای شوخی‌های با مزه از ویژگی‌های این کتاب است. 
کم حجم بودن و تصاویر کتاب را دوست داشتم. از آن دست کتاب‌هاست که باز هم خواهم خواند. ان‌شاءالله.
        

          هم استفاده کردم، هم حظ بردم، هم خندیدم
پیشنهاد می‌کنم اثر دوست قدیمی‌ام محسن رضوانی را حتما بخوانید
        

          خوب بود و بانمک و خلاقانه.
باید مزه‌مزه‌طور هرچندوقت یه صفحه‌ش رو بخونین.
مدلِ بخونی تموم کنی بندازی بره نیست.
این یه ذره حوصله من رو سر می‌بره:)
        

          من خیلی راحت می‌خندم، خیلی راحت و باید بگویم که آنقدر که از یک کتاب طنز انتظار می‌رود گچ پژ مرا نخنداند ...
نثر هم قجری نیست. از قضا صبحی که می‌خواستم گچ پژ را بخوانم داشتم یکی از سفرنامه‌های ناصرالدین شاه را ورق می‌زدم از آن وقتی پریدم به این دیدم نه برادر این قجری نیست، این تصویرها غلط است!

خود رضوانی هم در جلسه نقد و بررسی کتاب در خانه کتاب گفته بود: «من با ارفاق با این عنوان کنار آمدم. هیچ وقت قصد نوشتن با ادبیات قجری را نداشتم. سبک نوشتاری‌ام را هم از خانواده و نزدیکانم گرفتم. همیشه خانواده‌ام با استفاده از کلمات، فعل و عباراتی حرف می‌زدند که در سطح جامعه نمی‌شنیدم و متوجه شدم مردم این‌ها را نشنیده‌اند.»

پس عکس‌های کتاب چندان موضوعیت ندارد و این برای کتابی که نیمی‌ش عکس است ایرادی است بزرگ، گول می‌زند خواننده را ...
این را هم باید بگویم که بعض یادداشت‌ها جالب بود برایم و خنده‌دار. ۳ هم برای همان لحظه‌هاست و چاپ تر و تمیزش.
کاش نبودند آن عکس‌ها ...
        

          هوالحق
« گچپژ » تیتر طنازی هایی‌ست از کاتب‌الدولة جناب آقای محسن رضوانی ، خداوند عمرشان را طویل و غم‌شان را قلیل بدارد که با نبشته‌یشان دل رعیت را شاد کردند و لبخندی بر لبان پرغصه‌ی رعیت گذاردند.
الحمدلله والمنة قلم کاتب سریع و تیز و بز بود. ماشاءالله موضوعی هم نبود که کاتب مته به خشخاشش نگذاشته باشد. طنازی هایی تلخ تر از تریاک و شیرین تر از شیره‌ی انگور نبشته بودند. من حیث المجموع هم از دالان های قجری و پهلوی شروع کرده بودند و به سیاست مدن و تدبیر منزل ختم کرده بودند.
گویششان گویش « تخم جن » بود ولیکن از عهد « بیش فعال » سخن بر زبان می‌راندند. أحدی هم نبود بگوید کاتب حسابی روضه هایت بوی پیتزای قرطی ها و باقالی‌پلوی ننجون ها را می‌داد. آخرش هم نفهمیدیم مست کدام یک شویم.
آخرالکلام و مَخلَص کلام هم باید خدمت اعزه عرض بدارم که آغاز و پایان کلام کاتب ما را در مدینة‌النبی گرداند و بازگرداند.
زیاده عرضی نیست شازدگان دربار الهی. تصدقتان گردم.
بوسه به پیوست.
یاحق

فاضل تقوی | #یادداشت_های_مجنون 

۱۴۰۳/۱۱/۱۶
        

          دوست داشتم راجع به این کتاب بنویسم
با آقای "محسن رضوانی" صحبت کردم
فرمودن یه سری از نوشته‌های اینترنتی‌شون بوده
و اینقدر جدی بهشون نگاه نمیکردند
ولی نمیدونم چرا
برای من کتاب خیلی جدی بود
احساس غم و شادی رو باهم ازم دریافت میکرد
و با لهجه‌ی شیرینِ بازاری که داشت حس تازگی بهم میداد
کتابِ نازی بود
و آخرش اینطوری تموم شد:

"مارا به پدرمان "علی" ببخش"

حتما مطالعه کنید
یک ساعت‌ام وقت نمیگیره ازتون
        

          واقعا خوندنش دلچسب بود، موضوعاتش،طنزش،نگاهش،واژه ها و نثر و سبکش...
کیف کردم کلی...
میذارمش یه گوشه ای دم دست هر از چندگاهی بخونم و بخندم.
        

          طنازی جالبی داشت، نویسنده واژه‌ها و اصطلاحات رو به خوبی می شناخت و ازشون به خوبی استفاده کرده بود. نامه‌ها در مورد عصر حاضر بود ولی ادبیات و اصطلاحات قدیمی حس گذشته رو منتقل می کرد و این تضاد جالب و شیرین بود. انگار که یکی از گذشته به امروز اومده باشه.
زمان نامه‌های خطاب به شازده یکم نامرتب بود. اولش از کار کردن گفته بعد از دبیرستان! شاید هم نباید دنبال زمان و قصه خاصی در نامه ها به شازده می گشتم ولی همه اش امیدوار بودم بدونم آخر و عاقبت ماجرا چی شد! و مایوس شدم وقتی آخرین نامه، بی ربط به شازده بود.
در مجموع طنز فاخر با محتوای اجتماعی جالبی بود و ارزش یک ساعت وقت گذاشتن رو داشت.
و اگر چه از بزک دوزک کردن الکی کتاب ها (جلدهای عجیب و تزئینی و ...) خوشم نمی آد ولی صفحه آرایی و تصاویر کتاب جالب بود، هرچند لزوما ربطی به نامه های متناظر نداشت. جز اینکه حس زمان قدیم بودن رو تشدید می کرد.
در مجموع، از حیث ادبی، طنزی جالب و خواندنی بود.
        

          این مجموعه در واقع یادداشت های وبلاگی محسن رضوانی است که در طی سال ها نوشته شده در وبلاگ عصفوریه و چه حالی میداد خواندن این یادداشت های کوتاه با نثر قاجاری در زمانه ای که وبلاگ هنوز رونقی و حیثیتی داشت