بریده‌های کتاب Amadeus

استونر در جوانی عشق را جایگاهی رفیع و والا میدید که اگر بخت یار کسی می شد، ممکن بود به آن برسد. پخته تر که شد عشق به نظرش بهشت مذهب دروغینی بود که انسان باید با لذت و تردید، تحقیری نه چندان تند و تیز و حسرتی آمیخته به شرم نگاهش کند و اکنون در میانسالی در می یافت که عشق نه موهبت الهی است و نه تو هم. حالا عشق برایش تحولی انسانی بود حس و حالی که لحظه به لحظه و روز به روز به مدد اراده و عقل و احساس آفریده و تعریف می شود.

به زحماتی فکر کرد که خاک سال از پی سال از آنها طلبیده بود و همچنان همان بود که بود... شاید اندکی عقیم تر و بخیل تر. در واقع چیزی تغییر نکرده بود. زندگی آن ها صرف تقلایی ملال آور شده بود، اراده شان در هم شکسته بود و ذهنشان کرخت شده بود و اکنون در دل همان خاکی خفته بودند که عمرشان را وقفش کرده بودند، خاکی که آرام آرام، سال به سال، آنها را در خود می بلعید. رطوبت و پوسیدگی به تدریج در چوب کاج تابوت هایی که بدنشان را محصور کرده بود رخنه می کرد و آرام آرام به گوشت و استخوانشان می رسید و در نهایت از آخرین بقایاشان هم چیزی باقی نمی‌گذاشت. بدل می شدند به جزئی بی اهمیت از زمین سرسختی که مدت ها پیش خود را وقفش کرده بودند.

در کتابخانه دانشگاه، میان قفسه‌ها و لابلای خیل کتاب‌ها، پرسه می‌زد و بوی ناگرفته چرم و پارچه و ورق‌های خشک را چنان به سینه می‌کشید که گویی دود شفابخش کندر است.

تو در من اخگرهای آتشی را می‌بینی که بر خاکستر روزگار جوانی‌اش آرمیده است بستر مرگی که باید بر آن دم فرو ببندد و طعمه چیزی شود که روزگاری طعامش بود (شکسپیر)

با خودش گفت: یادت باشه، اون‌ها رو بسوزون، وگرنه اون‌ها تو رو می‌ سوزونن. الان قضیه به همین سادگیه.

گریه‌اش به خاطر مرگ نبود،از فکر گریه نکردن برای مرگ گریه‌اش گرفته بود...

با همه این‌ها انسان از روی ناچاری به زندگی می‌چسبد و سرانجام ترجیح می‌دهد که نقصان‌های زندگی، رنج و درد و پستی را تحمل کند و به اتکای اراده تن به گریز از این سراب را ندهد.

ولی به طور کلی نوع بشر همیشه به نظرم نفرت‌انگیز رسیده است.

عبارت «روزگار خوش گذشته» به معنی آن نیست که اتفاقات بد در گذشته کمتر رخ می‌دادند، فقط معنیش این است که- خوشبختانه- مردم به آسانی آن اتفاقات را از یاد برده‌اند.

دلیل پاکدامنی اش بزدلی ناشی از گرسنگی بود. اگر فقط دو سه وعده غـذای حسابی در شکمش داشت، جرئت دزدیدن شیر را پیدا میکرد.

ای کاش میشد کل بخش سیزدهم از کتاب(قهرمان وارد می‌شود) رو نوشت. واقعا قشنگ بود این چپتر از کتاب.

آدم چطور می‌تواند اشتباه زنده بودن را جبران کند؟ مرده‌های زیادی دیده‌ام، اما نفهمیده‌ام چطور می‌توان مرد.

که من ترسوام!آه اگر آن توله سگ از خود راضی می‌دانست چه طوفان خشمی را در جان من به راه انداخته است، از ترس فریادی می‌کشید و فرار می‌کرد زیر تختش. ترسو منم؟ منی که کل جهان بر سرم آوار شد، اما نتوانست لهم کند تازه از تکه‌های متلاشی وحشتناکش طبق طرح و نقشه خودم جهان جدیدی ساختم. تمام نیروهای شیطانی حیات، از تنهایی و حبس گرفته تا خیانت و دروغ علیه من بسیج شدند، اما من تک تک آنها را تابع اراده خودم کردم. یعنی من، منی که حتی بر خواب‌ها و رویاهایم چیره شدم، ترسو باشم؟...

فقط آنکس فریاد می‌کشد که از صحت سخنان خود اطمینانی ندارد،زیرا حقیقت در صلابت آرام و سادگی سرد است که جریان دارد.

بدبختی او این بود که هر وقت خود را کمی آزادتر حس می‌کرد، بلافاصله حرف نسنجیده‌ای به زبان می‌آورد.

درد اینجاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست.

خودم دیگر مرده بودم،چطور می‌توانستم انسان دیگری را نجات بدهم؟

بله غرور دارد!من هم از آدم‌های مغرور خوشم می‌آید.مغرورها به خصوص وقتی جذاب‌اند که دیگر مطمئنی رویشان تسلط داری، مگر نه؟

هرچه بیشتر خودم را متهم کنم،بیشتر حق آن را خواهم داشت که درباره شما قضاوت کنم.

صد و پنجاه سال پیش مردم برای دریاچه‌ها و جنگل‌ها دچار تأثرات شاعرانه می‌شدند. امروزه ما برای دخمه‌ی زندان‌ها غزل می‌سراییم...