بریده‌های کتاب Matilda

زندگی خیلی نیرومندتر از مرگ به‌نظر می‌آمد. و مرگ خیلی نیرومندتر از زندگی. مثل جزر و مد...

از این که نمی‌تونی حرف بزنی ناراحت نباش. چون به هرحال مردم به حرف های آدم گوش نمی‌دن، قبول داری؟

بعضی چیز ها را نمی‌شود توضیح داد.حتی سعی هم نمی‌کنی! اصلا نمی‌دانی از کجا شروع کنی! دهانت را که باز می‌کنی، جمله هایت مثل گره خیلی بزرگی درهم گیر می‌کنند. هر حرفی بزنی، اوضاع وخیم تر می‌شود.

حتی اگر فردا روز جدایی باشد، امروز از باهم بودنمان لذت می‌بریم.

همیشه وقتی احساسات پیچیده‌مان را در قالب کلمه ها بیان می‌ کنیم، احمقانه به نظر می رسند.

نمی دانم...دیگر نمی خواهم زیاد حرف بزنم.احساس می‌کنم بهتر است افکار قشنگی در سرم بپرورانم،بعد آنها را مثل گنجی در سینه ام نگه‌دارم. دوست ندارم کسی به آنها بخندد یا از شنیدنشان جا بخورد.

درد مال ادم زنده‌س.آدم با درد به دنیا می آد.

وقتی بیشتر از همیشه به حمایت عاطفی احتیاج داریم، کمتر از همیشه آن را دریافت می‌کنیم.

ماتیلدا گفت:«بله.بچه ها به اندازه‌ی آدم بزرگ‌ها جدی نیستند و دوست دارند بخندند.»

پدر بزرگ طوری از پنجره بیرون را نگاه می‌کرد که انگار جز خیابان های معمولی،چیزهای دیگری می‌بیند.دوباره سرفه کرد«چون وقتی به زور می‌خوای چیزی رو نگه داری، می‌شکنیش.»

فقط مانده ام که مردم از چه چیزی بیشتر وحشت دارند.من که می‌گویم مردم بیشتر از این وحشت دارند که قدم تازه ای بردارند یا حرف تازه ای بزنند...

آدم باید صبور باشد و مشکلاتش را به تنهایی تحمل کند،نه اینکه شتاب زده و بدون فکر دست به کاری بزند که عاقبتش دامن بستگانش را می‌گیرد.