نمی دانم...دیگر نمی خواهم زیاد حرف بزنم.احساس می‌کنم بهتر است افکار قشنگی در سرم بپرورانم،بعد آنها را مثل گنجی در سینه ام نگه‌دارم. دوست ندارم کسی به آنها بخندد یا از شنیدنشان جا بخورد.

درد مال ادم زنده‌س.آدم با درد به دنیا می آد.

وقتی بیشتر از همیشه به حمایت عاطفی احتیاج داریم، کمتر از همیشه آن را دریافت می‌کنیم.

ماتیلدا گفت:«بله.بچه ها به اندازه‌ی آدم بزرگ‌ها جدی نیستند و دوست دارند بخندند.»

پدر بزرگ طوری از پنجره بیرون را نگاه می‌کرد که انگار جز خیابان های معمولی،چیزهای دیگری می‌بیند.دوباره سرفه کرد«چون وقتی به زور می‌خوای چیزی رو نگه داری، می‌شکنیش.»