تا حدود صفحه ۶۵۰ کاملا غیرقابل‌پیش‌بینی بود و همینطوری با ذوق می‌خوندمش و واقعا نمی‌دونستم نویسنده با شخصیت‌های محبوبمون می‌خواد چیکار کنه. ولی بعد یهو اوج گرفت و چیزی که باید تو‌ یه جلد دیگه ادامه پیدا می‌کرد تو صد صفحه هم آورده شد و تموم شد کتابم. 😭
و لعنتی یه جوری هم تموم شد که دلت میخواست جلد چهار رو هم بخونی. ولی تا جایی که می‌دونم نخواهد داشت.
خلاصه که خیلی خیلی دوستش داشتم و شخصیت‌های محبوب زیادی برام جا گذاشت. گردانگشت و مورتیمر و بلوط‌خورک، رزا، مگی، ویولانته و فنوگلیو‌ و بقیه :)
        

          «پایان نیست. فقط ورق زدن به فصلی‌ست که کسی جرأت نمی‌کرد بخونه‌اش.»
⚔️🔮🖤❤️‍🔥👑
"سیاه‌مرگ" کتابیه که نفس تو رو حبس می‌کنه، نه از ترس… از حقیقت.
اینجا همه چیز از نو تعریف می‌شه؛ مرگ، زندگی، جادو، حتی سکوت.
فونکه در این جلد آخر، ثابت می‌کنه که جادو فقط در طلسم‌ها نیست… توی رنج‌ها، اشک‌ها، و انتخاب‌ها هم هست.
و من، تا لحظه‌ی آخر، دستم نلرزید… چون می‌دونستم قراره با آخرین کلمه، چیز بزرگی رو از دست بدم و هم‌زمان، دوباره پیدا کنم.
این کتاب، وداعه… اما نه با دنیا. با تویی که دیگه مثل قبل نیستی.
        

          کتاب دوم خیلی پا در هوا تموم شد . زیاد دوستش نداشتم ولی این یکی خیلی خوب بود. فراز و فرود به جا، هیجان به اندازه(به قدری که نتونی کتاب رو زمین بذاری) ،  رشد شخصیت ها و ... .  ولی واقعا سنم از خوندن داستان انقدر فانتزی گذشته 😓
        

          این مجموعه واقعا فوق العاده بود، باز من با شخصیت ها همراه شدم و زندگی کردم باهاشون، دنیای جوهری فنوگلیو و داستانش معرکه بود، پیچ و خم های داستان و اینکه داستان داشت خودش خودش رو ادامه می داد بی نظیر بود، شاهزاده ی سیاه و زاغ کبود دو دست عدالت که هر کدوم یه جا داشتن زندگی ها رو نجات می دادن، بچه ای که کاری کرد که هیچکس انتظار نداشت، دوریا و مرد قدرتمند که خیلی شیرین هوای هم رو داشتن، مگی و ریسا که با فکر خودشون می خواستن عزیزانشون رو نجات بدن، الینور که عصبانی و درمونده بود برای کمک و بالاخره به موقع رسید، داریوس که تونست در آرامش بخونه و از اون ور اورفیوس که می خواست همه ی عقده هاش رو یه جا برطرف کنه و آخر به لیاقتش رسید 😂رقصنده با آتیش و فرید که واقعا گل کاشتن و... واقعا دلم برای همه ی  شخصیت ها تنگ میشه 😭✨پایان کتاب هم خیلی فوق العاده بود :) 
        

          مدتها بود کتابی طولانی و این اندازه هیجان انگیز نخوانده بودم. هیجان توی این کتاب اصلا خاموش نشد درست مثل جرقه های گردانگشت و مهر بلوط خورک توی قلب بچه های امبرا  
        

          چقدر خوشحالم بالاخره کتاب تموم شد.
باوجود اینکه اخرش جالب بود ولی کلا به نظرم خیلی کودکانه بود داستانش. شخصیت هاش برام عمق نداشتن. اصلا داستان برام جالب نبود. واز همه بدتر اینکه خییییلی طولانی بود! خیلی کش دار بود! این داستان رو میتونست کلا تو یک سوم این ورق ها بنویسه!
        

          شاید پایانش نتونه کاملا انتظارات رو برآورده کنه ولی جوری هست که توی ذهنتون موندگار بشه
        

          و تمام! 
بلاخره این مبارزه‌ی نفس‌گیر تمام شد.

فکر کنم روح فنوگلیو در خانم فونکه حلول کرده بوده و تا توانسته‌ بدبختی به داستان اضافه کرده.
هرچند که درنهایت _باز هم مثل پیرمرد_ دلش نیامده بهترین مهره هایش از بین بروند و بدبختی و شمشیر و تاریکی بر نور و کلمات و مهربانی پیروز شود.
و البته که باز هم چندتایی مهره‌ی بد آن گوشه‌ها مخفی کرده که اگر هوس کرد بکشدشان بیرون  و مردم امبرا و مو و گرد انگشت  و بقیه را باهاشان آزار دهد..

ممنونم خانم فونکه. از خواندن این سه‌گانه بسی لذت بردم. و یک خواهش! جان مادرت از ادامه‌ی این داستان دست بردار!
        

          سومین کتاب از سه‌گانه‌ی فونکه، البته الان دیگه چهارگانه‌ست چون جلد چهارم هم داره میاد.

نمی‌دونم چرا خیلی مشتاق خوندن جلد چهارم نیستم. ایده‌های کورنلیا رو دوست دارم، دریافتی که از این مجموعه‌ش دارم اینه که قلم و کتاب به شمشیر پیروزند. هرچی جلوتر می‌ریم این ایده کمرنگ‌تر می‌شه.

جلد سوم تغییر و تحولات جالبی داشت ولی آخرش، مخصوصا تغییر احساس مگی رو اصلا دوست نداشتم. کلا با تغییر احساسات عاشقانه‌ی آدما توی کتابا صددرصد مخالفم، شاید هم دلیلش اینه که بد تصویرش می‌کنن. معمولا وقتی دو نفر همو دوست دارن، حتما یکی‌شون خیلی باید رفتاراش بد بشه تا اون یکی ازش زده بشه ولی این حالتو نمی‌تونن خوب درارن.

در کل دنیای فانتزی، همیشه جذابه، ولی الان که این سه کتابو خوندم، فکر می‌کنم بهتر بود ادامه‌ش نمی‌داد. همون سیاه‌دل، جلد اول، به تنهایی کفایت می‌کرد. برای من به شدت کتاب جذاب، هوشمندانه و پرکششی بود.

همین حسیه که درمورد دونده‌ی هزارتو هم داشتم. پایان‌بندی به شدت بد... هر کتابی، حتی فانتزی، یه جهان‌بینی، یه فلسفه‌ای خاص خودش داره، یا این کتاب مستثنا بود، یا من نفهمیدم چی می‌خواد بگه و تازه دو جلد چهار و پنجش که خیلی اضافی و بیخود بود. چرا وقتی تمام سرنوشت شخصیتا رو می‌دونیم، باید دلمون بخواد بفهمیم همه چی از کجا شروع شده بوده؟

وقتی این کتابا رو می‌خونم تازه به تبحر خانم رولینگ نازنین پی می‌برم. چند جلد کتاب نوشته که یک لحظه نمی‌شه زمینشون گذاشت و حتی نمی‌شه گفت یکی از دیگری جذاب‌تره. همه عالی. دقیق و درجه یک.

        

          داستان خوب و جالبی بود و این کتاب جلد سوم از سه گانه جوهری هست 
        

          بالاخره سه گانه را تموم کردم.  موضوع کتاب را خیلی دوست داشتم.  پرورش تک تک شخصیت ها خیلی با جزئیات و کامل بودن و سیر تحول شخصیتی هر کدوم از اونها در طول داستان. 

شخصیت گردانگشت و بلوط خورک را هم دوست داشتم.

ابتدای هر فصل کتاب با بریده ای از کتاب نویسنده ای دیگر شروع می‌شد که انگار خلاصه ای از اون فصل‌ کتاب را شرح می داد و این برای من جذاب بود.

یک جاهایی از داستان انگار الهامات لحظه ای بود که به نویسنده شده تا بتونه داستان را ادامه بده و کمی خسته کننده بودن.

پایان خوب و تقریبا دور از انتظاری داشت. 

مثل دو جلد قبل میشد کتاب مختصر و مفید تر نوشته بشه.



        

          و در نهایت پایانی بر دنیای سیاه دل 
تا همیشه مورتیمر شخصیت محبوب من در کتاب ها باقی میمونه و بهم یاد داد یک آدم کاملا معمولی  میتونه بزرگترین قهرمان زندگی  همه باشه.
دلم برای زبان نقره ای ،دکتر کتاب ها تنگ میشه....
        

          توی قصه‌ها زندگی کردن واقعا محشره، و با این مجموعه شما توی قصه‌ها زندگی می‌کنید.
نویسنده‌ای که توی داستان خودش زندانی می‌شه، صحافی که صداش به داستان‌ها جون می‌ده، یه مسافر از هزار و یک شب که وارد داستان سیاه‌قلب می‌شه، مردی که با آتش دوسته، آدم بدها، آدم خوب‌ها، و داستانی که یه قهرمان خردسال داره...
خوشحالم که این مجموعه رو خوندم.
نیم ستاره بابت پرگویی‌های نویسنده کم کردم. یه چیزهایی واقعا زیاد تکرار شده بود...
        

          یک ماه و نیم بود که با این سه گانه داشتم زندگی میکردم و الان که تمومش کردم انگار از سفر دور و درازی برگشتم به خونه. خسته از این سفر ولی پر از خاطراتی که از بهترین لحظات زندگیم بودن. 
خداحافظ دنیای جوهر، تا ابد در گوشه ای از قلبم خاطراتتون زندگی خواهد کرد.