بریده‌های کتاب زهرا سلیمانی

کوزت، با اعتماد تأثر انگیز کودکانی که همیشه فریب افسانه‌ها را می‌خورند و هیچ‌گاه ناامید نمی‌شوند، لنگه کفشش را چون دیگران در شومینه گذاشته بود. چه باشکوه و دلپذیر است امید در دل کودکی که همواره جز نومیدی ندیده!

بچهٔ یک‌ساله‌ای داخل بخش بود که مننژیت گرفته بود. مننژیت بیماری خیلی سختی بود و خیلی از بچه‌ها بر اثر آن می‌مردند. آن بچه در کما بود و نمی‌توانست غذا بخورد. با اینکه بهش سرم وصل بود، حالش هر روز بدتر می‌شد. تصمیم گرفتم جور دیگری به بدنش غذا برسانم. زردهٔ تخم‌مرغ را با آبِ گوشت ثانی می‌کردم و از طریق مقعدش وارد بدنش می‌کردم. بعد از چند روز، کم‌کم رنگ و رویش عوض شد و بعد از مدتی به هوش آمد. شاید یکی از شیرین‌ترین روزهای پرستاری‌ام همان روز بود که این بچه‌ چشم‌هایش را باز کرد.

یک آدم چطوری می تواند تنهایی یادبده ی یک عالمه چیز به آدم های دنیا باشد؟! اگر یک روزی اتفّاقی برای او، یعنی آقای پیامبر بیفتد و دیگر نباشد، چی؟ کاش مثل آقای پیامبر، آدم هایی بودند که همه بتوانند از آن ها کارهای نه بدَ و خوب خوب یاد بگیرند! فقط ای کاش وقتی که یادبگیر شدند، آن ها را فراموش نکنند! چون بعضی وقت‌ها آدی و بعضی از آدم‌ها فراموش‌کننده‌ترین‌ها می‌شوند؛ به خاطر همین، من اصلا دوست ندارم آدم باشم!

- حسین جا تا کسی نگفته خودت بگو چند تا از بچه‌های من شهید شدند؟ - رضا مجروح شد، خواستیم برسونیمش بیمارستان شهید شد. - رضا شهید شد؟ - بله مادر! - بگو حسن هم شهید شده! - بله مادر! یاد خوابی که دیده بود، خوابی جلوتر از خواب تازه افتاد. مردی بلند قد و زیبا با عبایی سبز رنگ جلوی در ایستاده بود. خود او در را باز کرده بود. دفتر و خودکاری دست او داد. - در این برگه‌ی سفید سه تا امضا کن. خودکار را گرفت و سه امضا کرد و دفتر را به مرد داد. او سری تکان داد و رفت. - مادر! تکانی خورد و مات و مبهوت به حسین خیره شد. اگر درخت توت بود، همه توت‌هایش را می‌تکاند. حسین دستش را گرفت و آوردش وسط حیاط، او را لبه‌ی حوض نشاند، زیر درخت توت. باد نمی‌آمد، اما درخت همه توت‌هایش را تکاند روی سر او. چه چرخی می‌زد، چه دست افشانی‌ای می‌کرد. به هر سه فکر کرد؛ هر سه پسر. روی زمین افتاد و سجده کرد. حسن هیچ وقت زود قضاوت نمی‌کرد ... نماز شب علی ترک نمی‌شد... رضا به صله رحم خیلی اهمیت می‌داد ... شیخ محمد سایه‌وار آمده و کنار پایش چمباتمه زده بود. سربرداشت. نگاهی به چشم‌های او کرد. کاسه‌ی خون بود چشمهای مردش. - شیخ محمد حالا دیگه خاطرت جمع شد؟ بچه‌هات رو خوب تربیت کردم؟

فرق است بین دیدن و زیارت کردن، بین گشتن و دورش گشتن، بین توریست و زائر؛ یکی آمده ببیند و آن یکی آمده به چشم بیاید. او می خواهد برگردد و برای دیگران تعریف کند و دیگری می خواهد همان جا حرف بزند و خالی و رها برگردد. یکی به چیزهای جدید توجه می کند و آن یکی به انس می اندیشد.

شنیدن اینکه غزه کلی دانشگاه دارد و دانشجو شدن بچه ها یک دغدغه و فریضۀ خانوادگی است، برایم جالب بود؛ طوری که از یک ماه قبل کنکور، مهمانی ها و عروسی ها تعطیل می شود و حتی فروشندگان دوره گرد هم جرئت گشت زنی در خیابان ها را ندارند، مبادا که خانواده ای بچۀ کنکوری داشته باشد و تذکر بدهد !