بریده‌های کتاب صبا

(به خاطر تو گذاشت رفت؟) چند دقیقه خوب فکر کردم. گفتم: به خاطر من نموند.

تو همیشه بهترین بابایی کاش نرفته بودی...

این بار شوکه نمی شوم از خواب نمی پرم گریه نمی کنم این بار رویای دویدن واقعی است

درون یوناس اشوب بود دردی وحشتناک احساس می کرد.دردی که انگار درونش را چنگ می زدو می خواست با فریادی ان را بیرون بریزد.

ناگهان به عادت اوقات تنهايي اش سرش را روي بازوهايش گذاشت زير لب گفت اوه پدر چقدر از وقتي خانم كوچولويت بودم مي گذرد

پسرم انجا كه گل سرخ مي كاري خار و خاشاك نمي رويد

جهان مردگان واقعی ست این طور نیست که فقط چون روی زمین برگشتی ان جهان از بین می رود ان جهان همیشه ان جاست بخشی از کل کاءنات است و حالا من این موضوع را می دانستم.

فکر میکنم تازه آن لحظه بود که مرگ را درک کردم ، یعنی می دانستم مرگ یعنی چه . می‌دانستم که جاناتان مانند پرد و مادرم مثل خانواده استیون وایت مثل بکی مثل هر آدم مرده دیگری هرگز برنمی گشت . ولی تا آن موقع درکش نکرده بودم درکش سخت بود مثل خیلی چیز های دیگر

لبخند پهنش تا بنا گوش باز شد . همان لبخندی بود که وقتی من را توی کابینت می گذاشت می زد . گفت (ینی داری قول میدی ؟ ) تا آخر عمرم این کلمه ها را به خاطر خواهم داشت گفتم ( اره )

جمله ی میراندا مدام توی ذهنم طنین می اندازد : دنیا با اگی پولمن مهربون نبوده !

وقتی نهنگ ها در اقیانوس عمیق آبی رنگ به خواندن آواز عاشقانه ی راز آلود خود ادامه می دهند سیلی از اشک شوق از چشم های مان جاری است