بریده‌های کتاب ریحانه شهبازی

تا کی ستون صبر زدن زیر بار غم؟ گاهی خراب‌کردن سقفی مرمت است...

هردو مان آن سفر را دوست داشتیم، من رفتنش را و تو برگشتنش را. من عاشق این بودم که همه چیز را پشت سرم رها کنم و تو عاشق این که روی عرشه بایستی و پدیدار شدن هلسینگبوری را در افق تماشا کنی. تو عاشق برگشتن به خانه بودی، عاشق سایه‌ی چیزهای آشنا، چیزهایی که دوستشان داری...

مادر گفت: «سبزیجاتتم بخور.» و با چنگالش به بشقاب او زد. فین به بشقاب له شده نگاه کرد و یکی دو کلمه‌ای توی ذهنش شکل گرفت. از آن کلماتی که اگر به زبان می‌آورد، خواه ناخواه چیزهای دیگر هم به دنبالش می‌آمدند. فکر کرد بهتر است آن‌ها را همان‌جا، محبوس و ناگفته نگه دارد. اما بعضی از حرف‌ها ته گلو را می‌خارند و تنها راه خلاصی از دست‌شان، به زبان آوردن‌شان است...

پاییز اژدهای کوچک گفت: «این شمع خیلی کوچیکه.» پاندای بزرگ گفت: «هر چقدر نور کم باشه، باز از تاریکی بهتره.»

یاد گرفته‌ام جایی که جزئیات روضه را ندارم، پناه ببرم به نازَبانی. یاد گرفته‌ام گره بی‌جزئیاتی را با اشکِ نفهمیدن باز کنم. یاد گرفته‌ام دست بگیرم به دامن حسین (ع) که خلاصم کند از زبان مادری و پرتابم کند میان مشتی کلمه، میان مشتی فراز و فرود در لحن، میان مشتی حرکات بدن روضه‌خوان و سخنران. حسین (ع) یادم داد که جزئیات را در حرف‌هایی پیدا کنم که نمی‌فهمم‌شان، در کلمات غریبه‌ای که می‌آیند تا آدم را نجات دهند، در صداهایی که اگر خودشان باشند هیچ معنایی ندارند و همه‌ی وجود و هویت‌شان را از روضه می‌گیرند...

توی مجلس تا بیایم ردّ روضه را بگیرم که مستند است یا نه، روضه‌خوان رسیده است به «وَ سَیَعلَمُ الذینَ ظَلَمُوا». تا بیایم چرتکه بیندازم که نوحه ضعیف است یا قوی، مداح دارد «بِالنَّبی و آلِه» می‌گوید. تا بیایم مضمون دعاها را بسنجم از نظر معرفتی، بغل‌دستی‌ام رفته تحت قبه و حاجتش را گرفته و برگشته. و هنوز به جمع‌بندی نرسیده‌ام که بشقاب قیمه را می‌دهند دستم. هزارها حسین، هزارها عاشورا، هزارها کربلا در ذهنم، صبح تا شب با هم در بحث و ستیزند. هر بار یکی غالب می‌شود. هر بار یکی حقانیتش را اثبات می‌کند و من حیرانم آن وسط که حسین من کجاست؟ عاشورای من کدام است؟ برای همین است که خیلی وقت‌ها غبطه می‌خورم به حال همین پیرمردروضه‌ای‌ها که نمی‌دانند مقتل معتبر و نامعتبر چیست و نمی‌دانند عاشوراپژوهی دیگر چه صیغه‌ای‌ست و نمی‌دانند آسیب‌شناسی با سین است یا صاد و از خط‌کشی‌های سیاسی و باندی مداحان و منبری‌ها و مجالس بی‌خبرند، اما همان پای سماور یا دم کفش‌کن تا «السلام علیک یا اباعبدالله» به گوش‌شان می‌رسد اشک‌شان به پهنای صورت جاری می‌شود...

پُرَم از هوای تو؟ بعید نیست مشتاق دیدن تو و خیال‌پردازی‌ام؟ بعید نیست خودم را به دیگری بدل می‌کنم؟ بعید نیست آیا دار و ندارم همه می‌سوزند؟ آیا لباس‌هایم شعله‌ور می‌شوند؟ آیا واژه‌هایم گر می‌گیرند؟ آیا اشک‌هایم آتش می‌گیرند؟ این من، نوری از آسمان است و آفریده‌ای تازه؟ بانوی من! چه نامی لایق‌تر از عشق برای این معجزه؟ عشق را اجازه‌ای برای آمدن نیست می‌آید بی‌اراده، شبیه آهویی رمنده...

مثل گِیم، هر مرحله‌ای که رد می‌کردم، مرحله‌ای جدید جلوم باز می‌شد. انگار سراب است آرزوهای من. هنوز به‌شان نرسیده، دلم یک چیز دیگر می‌خواهد...