بریده‌های کتاب Parya

-اگر بیشتر از این مزاحمم بشی، می فهمی که چقدر احمقی. -من هرگز انکار نکردم که احمقم. این تفاوت بین ماست.

آن ها بدون هیچ قصد آگاهانه ای، دقیقا شبیه به سال بالایی هایی شده بودندکه خودشان در طول ترم اول به آن ها حسادت می کردند.معلوم شد چیزی که به عنوان فخر فروشی و غرور تلقی می کردند، فقط خستگی بود. دانشجویان مسن تر هیچ قصد قلدری کردن برای دانشجویان ترم پایین تر نداشتند. فقط وقت نداشتند.

حس می کنم هرگز پیش از این زنده نبودم. سال هاست که خطر نکردم و برای چیزی دل به دریا نزدم. اصلا نمی دونم چی هستم یا چی می خوام بشم.

این روز ها چه مرگم بود؟چرا این قدر مضطرب بودم؟همواره نگران چیزی بودم.

شاید هوشمندانه ترین کار این باشد که در سکوت همان راهی را برویم که آدم های عادی می روند، بدون جلب توجه به خودمان.

هر کسی قدرت را در دست دارد، همانی است که تاریخ را می نویسد.

«بعضی وقتا مرگ موهبته، حتی وقتی همون موقع متوجهش نشیم.»

«همیشه گفتم که یه آتیش و یه همراه خوب تنها چیزیه که آدم نیاز داره.»

کتاب ها جاسوس هایی از یک جهان موازی اند‌

گاهی آدم باید وزن دنیا را تحمل کند‌

لطفا دیگه تبدیل به کسی نشو! خودت باش.

از فین می پرسم : " تو ستاره ها رو دوست نداری؟" آهسته می گوید : "نه." و اولین بار است که می بینم پوزخند نمی زند و چشمش را به زمین دوخته است. "خیلی از ستاره ها میلیون ها ساله که مردن. چون خیلی از ما دورند نوری که پیش از مرگ ایجاد کردن تازه داره به ما می رسه." دستش را به سمت کهکشان پشت شیشه دالان تکان می دهد. "تو الان داری به آسمان پر از شبح نگاه می کنی."