اگر زندگی شما یه چای بود، چه طعمی می شد؟
اصلا به این فکر کردین که ممکنه اولین جایی که بعد از مردن می رید یه چایخونه توی ناکجا آباد باشه؟ 
یه چایخونه دور از همه ی هرج و مرج ها، شلوغیا و استرس های زندگی... 
زیر در زمزمه گر داستان مرگ والاس پرایس، صاحب یکی از بزرگ ترین شرکت های حقوقی و قضایی رو نقل می کنه. کل زندگی والاس صرف پیشرفت تو کارش شده و به خاطرش  خیلی چیز ها رو از دست داده، حتی جونش رو. ولی چیزی که همه مون خیلی خوب اینو می دونیم اینه که  مرگ با مقام و جایگاه کاری نداره، حالا والاس به همراه یک قاصد مرگ توی راه یک چایخونه به اسم  گذرگاه کارنِ تا ببینه چی در انتظارشه...

توصیفات کامل و مناسب کتاب، فضاسازی قابل لمس، آشنا بودن حس و حال آروم و شب های تاریک کتاب، یکی از نقاط قوتش حساب می شه. جوری که با شنیدن اسمش تصویر باغ چای، وایب تاریک، سبز و نسیم های خنک نیمه شب جلوی چشماتون مجسم می شه، حتی اگر مدت زیادی از خوندنش گذشته باشه.

روند و پیشروی کتاب درست مثل فرایند درست کردن و دم کشیدن  چای آروم و آهسته است. هوگو صاحب چایخونه مثل یه تراپیست و روان‌درمانگر به والاس کمک می کنه که سوال بپرسه و زیر سوال ببره. روند کتاب آروم و بعضی وقت های کسل کننده است ولی باعث شده کلیشه های داستان و تغییر عقیده های ناگهانی در طول داستان کم تر بشه. شما در کنار والاس  اتفاقات غیر منتظره رو می پذیرید، با اون ها کنار می آید، شخصی که بودید رو می بخشید و شاید هم به شخص دیگر تبدیل می شید!
همون طور ممکنه تا این جای کار متوجه شده باشید شخصیت های این کتاب مردم عادی، دلنشین و دوست داشتنی هستند. ارتباط برقرار کردن با شخصیت ها خیلی راحته.
به جز والاس بقیه شخصیت های کتاب زیادی گوگولی و خوبن. 
می ، نلسون، آپولو ، هوگو ، روزمرگی های چایخونه و جادویی که گهگاهی تو کتاب ظاهر می شه ، همه توی این روند به والاس کمک می کنن تا با جریان های مختلف کنار بیاد...
 اما متاسفانه  بخش هایی از طنز  کتاب به خاطر ترجمه و سانسور تا حدودی از بین رفته.
(این هیچی از ارزش کتاب کم نمی کنه😁)

در آخر والاس پرایس یه تلنگره؛ تلنگری برای همه ما. اکثر مردم دنیا جوری غرق مشکلات و دغدغه ها مون شدیم که گاهی فراموش می کنیم علت این که می خوایم اون دغدغه ها نباشن احساس آرامش و خوشبختی خودمونه. بعضی وقتا یادمون می ره که ممکنه که بمیریم و هیچ وقت به اون حد بالای خواسته هامون نرسیم. گاهی اوقات فراموش می کنیم بعضی از چیز هایی که الان داریم در گذشته آرزو کردیم. 
شاید بعضی وقت ها فقط باید بپذیریم، اتفاقاتی که افتاده؛ عزیزانی که از دست رفته؛ مسیر ها و رویاهایی که تغییر کرده؛ کسی که هستیم؛ بعضی وقت ها فقط باید پذیرفت و سعی کرد به خاطر هر اون چیزی که هست خوش حال بود. اگر یاد نگیریم از اون چیزی که الان داریم راضی باشیم از هزاران چیز و اهدافی که بعداً به دست می آریم هم راضی نخواهیم بود. 
شاید خوشبختی کالا نباشه که بخوایم  بدستش بیاریم، شاید یه دیدگاه و نقطه نظره که باید اون رو یاد گرفت...