بریده‌های کتاب مبینا آقابابائیان

بهترین دروغ ها همیشه به حقیقت نزدیک‌ان

آرامش و‌ خشنودی و رضایت بشر در خارج نیست بلکه در خود اوست.

فردا ممکن است با از میان مردگان برخیزم و زندگی نویی شروع کنم؛ و انسان را،تا هنوز کاملا در من تباه نشده، کشف کنم.

خیلی دردناکه که دلتنگ کسی بشی که هنوز اینجاست.

دیوانه تر از همه بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران، آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.

تو هنوز نفهمیده ای با من چه کار کرده‌ای. مثل این است که دست بکنی ته حلقم و آن‌قدر بکشی، بکشی، بکشی تا قلبم از جا دربیاید.

من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی ام را در سکوت حرف زده ام.

آخرش آدم به همه چیز عادت می‌کند.

زندگی رشته رنج هایی بود که مدام شدید تر میشد و با سرعت پیوسته فزاینده ای به سوی پایانش، که عذابی بی‌نهایت هولناک بود می‌شتابید.

آدم از روی بهت سر می جنباند و در دل می گوید که عصر چه زود می گذرد! آدم از خود می‌پرسد که تو با این سال ها که گذشت چه کردی؟ بهترین سال های عمرت را در کجا خاک کردی؟ زندگی کردی یا نه؟

با دیپلم، با پول، با شوهر، با این چیز ها آدم خوشبخت نمی‌شود. باید درد زندگی را تحمل کرد تا از دور خوشبختی به آدم چشمک بزند.

با قلب باز وارد زندگی شدن ممکن است دردناک باشد اما با قلب بسته وارد زندگی شدن دردناک تر است.