بریده‌های کتاب کوثردشتی

ما می‌نویسیم، چون به نوشتن احتیاج داریم‌. و ما می‌خوانیم، چون به کلمه احتیاج داریم. نوشته‌ها به افکار ما معنی می‌دهند و به زندگی ما هویت می‌بخشند. کمک می‌کنند تا تسلیم نشویم و ادامه دهیم...

این یک حقیقت است که مردم یک شهر جنگ زده، زمان جنگ با امیدهایشان زندگی می‌کنند و بعد از جنگ، با حسرت‌هایشان.

انسان برای توانستن خلق شده است محمد، نه نتوانستن. اگر خواستِ خدا بر ناتوانی انسان بود، از اصل انسانی خلق نمی‌کرد...

آرام شده بودم. آدمی همین‌طور است. آتشفشان رنج که می‌شود دلش می‌خواهد به روی همه عالم چنگ بکشد. حتی روی عزیزترین کسانش.شاید برای اینکه بخشی از رنج نامعلومش را سبک کند؛ شاید برای اینکه به عزیزانش بگوید شما نباید سرخوش باشید وقتی من رنجورم؛ باید پا به مای من بسوزید، شعله بکشید. این میل به شراکت وقتی بیشتر می‌شود که ببینی دیگران در اولین دیدار، متوجه غم تو نشده‌اند.شاید اگر کمال در همان اولین لحظه مرا بغل می‌کرد و می‌گفت:(( غمگین نبینمت رفیق)) کار به اینجاها نمی‌کشید...