بریده‌های کتاب محمدامین اکبری

ذاالنون [مصری] را پرسیدند از توبه. گفت: "توبه عوام از گناه بوَد و توبه خواص از غفلت." - ترجمه رساله قشیریه

گفت: «یکی جنازه دیدم، از پس او مردم بسیار.» حسن [بصری] گفت: «آن جنازه‌ای بود، از پس او جنازه‌های بسیار.» (تعلیقات بستان العارفین)

[حسن بصری]: "آن روز آمده گیر که بازپسین کس که مرگ بر وی نبشته‌اند بمیرد." - کیمیای سعادت

[مالک دینار] گفت: "دوستی اهل زمانه چون خوردنی بازار یافتم. به رنگ نیکو و به طعم ناخوش." (تذکره الاولیا)

برای نیما خیلی احترام قایل بود. برای مادرم همیشه تعریف می‌کرد که در دوران دانشجویی به خانه‌اش رفته بودند. یک بار هنگامی که از خیابان رد می‌شدند نیما متوجه نشد که ماشینی با سرعت از جهت مخالف می‌آید. می‌گفت من متوجه شدم و نیما را سریع عقب زدم. نیما ضمن تشکر گفت: "دیدی، نزدیک بود پدر شعر نوی فارسی را زیر بگیرد." از گفتگوی جلال فاطمی؛ خواهرزاده سهراب

یکبار در اطراف کاشان، کشاورزی به سهراب گفته بود آقای مهندس شما سیگار دارید؟ سهراب هم نداشت ولی از آن به بعد همیشه یک پاکت سیگار در ماشینش می‌گذاشت که شاید کس دیگری بخواهد. می‌گفت: "آن روز از آن پیرمرد خیلی خجالت کشیدم." از گفتگوی جعفر فاطمی؛ خواهرزاده سهراب

می‌گفت ما مجبوریم شعر نو بگوییم چون هرچه بگوییم که گفته‌اند دیگر. هرچه در حضرت حافظ می‌گردم، در حضرت مولانا می‌گردم ، در سعدی می‌گردم، یک ذره راه گریز نگذاشته‌اند که ما از آن راه برویم. از گفتگو با محمد چوپانی؛ از دوستان سهراب

خیر یگانه است و شر فراگیر.

فضایل آدمی در چشمش هویداست. مردمک دیده هرکس نمایانگر عظمت یا حقارت اوست.

در روسیه تشخیص صورت افسرده از خواب‌آلود آسان نیست.

چه دشوار است که آدمی بداندیش خوش‌رفتار باشد!

اما زندگی‌اش نباید این طور پایان می‌یافت سرنوشت بعضی موجودات زنده این‌طور است که پس‌مانده ای برای مرگ باقی نمی‌گذارند و وقتی مرگ فرا می‌رسد تنها پوسته‌ای خالی نصیبش می‌شود، همه سوزاندنی‌ها را سوزانده بود و آخرین شعله قشنگ‌ترین آنها بود.

در مقایسه با دنیای اروپای صنعتی، ما کشاورزان فقیری بودیم. اما وقتی پدربزرگم را در آغوش می‌گرفتم احساس بی‌نیازی می‌کردم.

روزها آدم خیلی راحت می‌تواند بی‌خیالِ همه‌چیز شود، ولی شبها فرق می‌کند.

زبان فارسی میراث ما ایرانی‌هاست، همه ایرانی‌ها، قطع‌نظر از این‌که زبان مادری‌شان چه باشد. ما از این میراث گران‌مایه‌تر و گرامی‌تر چیزی نداریم.

این شور نه تماماً از تن بود و نه تماماً از ذهن، بلکه هر دو را در بر داشت، انگار که تن و ذهن نه فقط جلوه‌ی عشق که جوهره‌ی آن نیز بودند. عشق به یک زن یا عشق به یک شعر، هر دو صرفاً یک چیز می‌گفتند: ببین! من زنده‌ام.

هفته به هفته و ماه به ماه سیاهه‌ی اسامی کشته‌شدگان به دانشگاه می‌رسید. گاه اسمی که می‌دید تنها اسم بود، مانند خاطره‌ای دور، اما گاه همراه اسم چهره‌ای در ذهنش زنده می‌شد و گاه صدا یا کلمه‌ای.

گفت: «تلاشم رو می‌کنم تا برات همسر خوبی باشم، ویلیام... تمام تلاشم رو می‌کنم.» استونر ناگهان متوجه شد در تمام مدتی که آن‌جا بوده اولین‌بار است که کسی او را به اسم کوچک صدا می‌زند.

آدم کتاب نمی‌نویسد که به خاطر بیاوردش، بلکه کتاب می‌نویسد تا فراموشش کند.

حالا که نمی‌تونی کامل باشی، خوب که می‌تونی باشی.