بریده‌های کتاب اگنس

گفتم:《تو در ذهن من دوباره متولد می‌شی.مثل آتنه که در ذهن زئوس دوباره به دنیا اومد،عاقل،زیبا و دست نیافتنی.》 اگنس‌گفت:《نمیخوام دست نیافتنی باشم》 و لب هایم را بوسید.

گفتم:《پایان بندی همیشه مشکله، زندگی‌ نقطه پایان نداره. ادامه پیدا می‌کنه.》

اگنس گفت:《اتفاق‌ها می‌افتن.تو بدتر از بقیه نخواهی بود‌.نمی‌خوای لااقل سعی کرده باشیم؟》

اگنس مرده است، داستانی او را کشت.

خوشبختی را نقطه نقطه نقاشی می‌کنن و بدبختی را خط خط. وقتی تو می‌خوای خوشبختی ما رو توصیف کنی، باید یک عالم نقطه‌های کوچک درست کنی، مثل سورا. آن‌وقت مردم از فاصله‌ای می‌تونن ببینن که ما خوشبخت بودیم.

گفت:《واقعا؟پایان خوشی داره؟》 گفتم:《آره، البته.توی آمریکا همه داستان‌ها پایان خوشی دارن.》

✨️چندسال بعدطبیعت چیزهایی را که ازش گرفتن جبران می کنه...تمدن یک پوسته ی نازکه،وقتی ازش مراقبت نکنی ترک میخوره...

انسان در اون چیزی که می‌بینه به دنیا می‌آد و می‌میره‌.اما فقط چیزی رو می‌بینه که فکر میکنه. پل والری

اگنس می‌گوید: هر وقت یک کتاب رو تا آخر می‌خونم، غمگین می‌شم. داستان که تموم می‌شه، زندگی آدم هم به آخر می‌رسه. ولی گاهی هم خوشحال می‌شم. وقتی که پایان داستان مثل رها شدن از یک خواب ناراحت کننده است، احساس سبک‌باری و آزادی می‌کنم، انگار تازه به دنیا اومده باشم. گاهی از خودم می‌پرسم، یعنی نویسنده‌ها می‌دونن که چی‌کار می‌کنن، با ما چی‌کار می‌کنن؟

تا وقتی آدم درد میکشه حداقل زنده است.از مردن نمی‌ترسم.از مرگ می‌ترسم_همین.چون همه چیز تموم میشه.

دوست؟ طنین غریبی داره.

گفت:«خوشبختی را نقطه نقطه نقاشی می‌کنن و بدبختی را خط خط.»

هر وقت یک کتاب رو تا آخر می‌خونم،غمگین می‌شم.داستان که تموم می‌شه،زندگی آدم هم به آخر می‌رسه.ولی گاهی هم خوشحال می‌شم.وقتی که پایانِ داستان مثل رها شدن از یک خواب ناراحت‌کننده است،احساسِ سبکباری و آزادی می‌کنم،انگار تازه به دنیا اومده باشم. گاهی از خودم می‌پرسم یعنی نویسنده‌ها می دونن که با ما چی‌کار می‌کنن؟

آدم می‌تواند گم بشود و هیچ‌وقت پیدا نشود.

✨️هرکدام مابه نوعی پس ازمرگ مون به زندگی ادامه می دیم.در یادسایرآدم ها،در یادبچه های مان و در چیزی که خلق کردیم.

گر چه دوستش داشتم و کنارش خوشبخت بودم،اما بدون او احساس آزاد بودن می‌کردم.برای من هم همیشه آزادی مهم‌تر از خوشبختی بوده.شاید این همان چیزی بود که دوست دختر هایم اسمش را گذاشته بودند خودخواهی.

لوئیز با لحن تلخی گفت:《برای سیندرلات سال خوبی آرزو می‌کنم.》 و وقتی داشتم از پله های ورودی پشت ساختمان بالا می‌رفتم، پشت سرم داد زد:《یکی از لنگه کفش‌هاش رو برام بیار. شاید اندازه‌هامون مثل هم باشه.》

گفتم:( باشه، تو در ذهن من دوباره متولد میشی. مثل اتنه که در ذهن زئوس دوباره بدنیا اومد، عاقل، زیبا و دست نیافتنی) اگنس گفت:( نمیخوام دست نیافتنی باشم) و لب هایم را بوسید،

ما فکر می‌کنیم که داریم توی یک دنیای منحصر به فرد زندگی می‌کنیم.اما هرکدوم از ما توی نظام دخمه‌ای خودمون سر می‌کنیم.نه به راست و چپ نگاه می‌کنیم و فقط‌ زندگی خودمون رو خراب می‌کنیم و با نخاله های این خرابی راه برگشت را می‌بندیم...

با خنده گفت:《تو منو دوست نداری،من هم تورو.این کار هم مفهومی نداره.مهم اینه که سرمون گرم می‌شه.》 و مرا بوسید.