بریده‌ای از کتاب اگنس اثر پتر اشتام

هر وقت یک کتاب رو تا آخر می‌خونم،غمگین می‌شم.داستان که تموم می‌شه،زندگی آدم هم به آخر می‌رسه.ولی گاهی هم خوشحال می‌شم.وقتی که پایانِ داستان مثل رها شدن از یک خواب ناراحت‌کننده است،احساسِ سبکباری و آزادی می‌کنم،انگار تازه به دنیا اومده باشم. گاهی از خودم می‌پرسم یعنی نویسنده‌ها می دونن که با ما چی‌کار می‌کنن؟