بریده‌های کتاب من میترا نیستم: روایت زندگی شهید زینب کمایی

خانه ی خود را ساخته ام، اینجا جای من نیست. باید بروم باید بروم

مادر شهیده : یک روز سر قبر زینب نشسته بودم که یکی از مامورهای گلزار شهدا آمد و کنارم نشست . او گفت :(( من این دختر رو خوب میشناسم . مرتب به زیارت قبور شهدا می اومد. من با دیدن اون احساس می‌کردم شهید می‌شه ، اما نمیدونستم چطوری و کجا؟ ))

زینب دانست که جبهه واقعی او شهری است که فرسنگ ها از جبهه فاصله دارد

خیلی رک و صریح به بابا گفت: «وظیفه پدر ومادر اینه که بهترین اسم رو برای بچه شون انتخاب کنن تا تو دنیا و آخرت صاحب اون اسم کمکشون کنه. چرا شما تو این وظیفه کوتاهی کردین؟»

بعد از این‌که خودش را شناخت و فهمید از زندگی چه می‌خواهد اسمش را عوض کرد. می‌گفت:" من میترا نیستم. اسمم زینبه. با اسم جدیدم صِدام کنید." از باباش و مادربزرگش به خاطر این‌که اسمش را میترا گذاشته بودند، ناراحت بود. من نُه ماه بچه‌ها را به دل می‌کشیدم اما وقتی به دنیا می‌‌آمدند، ساکت می‌نشستم و نگاه می‌کردم تا مادرم و جعفر روی آن‌ها اسم بگذارند. بعد از انقلاب و جنگ دخترم دیگر نمی‌خواست میترا باشد. دوست داشت همه‌جوره پوست بیندازد و چیز دیگری بشود؛ چیزی به اراده و خواست خودش، نه به خاطر من، جعفر یا مادربزرگش. این‌طور شد که اسمش را عوض کرد. اهل خانه گاهی زینب صدایش می‌کردند اما طبق عادت چند ساله اسم میترا از زبانشان نمی‌افتاد. زینب برای این‌که تکلیف اسمش را برای همیشه روشن کند یک روز روزه گرفت و دوستان هم‌فکرش را برای افطار به خانه دعوت کرد. می‌خواست با این کار به همه بگوید که دیگر میترا نیست و این اسم باید فراموش شود. من اسم میترا را خیلی زود از یاد بردم، انگار که از روز اول اسمش زینب بود. همیشه آرزویم بود که کربلا را به خانه‌ام بیاورم و اسم تک تک بچه‌هایم بوی کربلا بدهد اما اختیاری از خودم نداشتم. به‌خاطر خوشحالی مادرم و رضایت شوهرم دم نمی‌زدم. زینب کاری کرد که من سال‌ها آرزویش را داشتم. با عشق او را زینب صدا می‌کردم. بلند صدایش می‌کردم تا اسمش در خانه بپیچد.

گفت :«مامان نگاه کن،فقط مردا شهید نمیشن ،زنا هم شهید میشن.»

زینب اول نامه هایش این طور می‌نوشت:« به نام او که از اویم ، به نام او که به سوی اویم ، به نام او که به خاطر اویم ، به نام او که زندگی ام در جهت اوست ، رفتنم به اوست ، بودنم به اوست ، جانم اوست . احساسش میکنم ، با ذره ذره وجود احساسش میکنم اما بیانش نتوانم کرد . »

کار دنیا همیشه برعکس است؛ ما از شاهین شهر اصفهان که کیلومترها از جبه دور بود، به مهری و مینا که در منطقه عملیاتی و مرکز خطر بودند، خبر شهادت خواهرشان را دادیم.

بعد از اینکه خودش را شناخت و فهمید از زندگی چه می‌خواهد، اسمش را عوض کرد. می‌گفت: «من میترا نیستم. اسمم زینبه. با اسم جدیدم صدام کنید.»

امام جمعه گفت : (( زینب کمایی ، شخصیت بالایی داره من به اون قسم میخورم .)) مادر شهیده : بعد از این حرف زدم زیر گریه، خدایا زینب من ب کجا رسیده که امام جمعه یک شهر به او قسم می‌خورد...

بعد از انقلاب و جنگ دخترم دیگر نمی خواست میترا باشد. دوست داشت همه جوره پوست بیندازد و چیز دیگری بشود.چیزی به اراده و خواست خودش.نه بخاطر من وجعفر یا مادربزرگش.این طور شد که اسمش را عوض کرد...

زینب میگفت : (( ما باید دینمون رو خوب بشناسیم تا بتونیم از اون دفاع کنیم ))

من درک کردم که جبهه من، شهر من و کار من، دشمنی با دشمنان خداست.

منافقین زینب را با چادرش خفه کرده بودند که عملا نفرت خودشان را از دخترهای باحجاب نشان بدهند...

۱) زمانی که حجاب را شروع کرد بعضی همکلاسی هایش او را مسخره می‌کردند و به او اُمُل میگفتند،بعضی روزها ناراحت به خانه می‌آمد.معلوم بود گریه کرده است.میگفت:«مامان به من اُمُل میگن.» یک روز به او گفتم:«تو برای خدا حجاب زدی یا برای مردم؟» گفت:«معلومه که برای خدا.»گفتم:«پس بزار هرچی دلشون میخواد بگن.» صفحه(۴۶-۴۵) . ۲) دلم میخواست داستان زندگی زینب را به همه بگویم تا همه او را بشناسند.اما بیست و شش سال گذشت و چهره ی زینب همچنان پشت ابر ماند.هر بار که میگفتم:«من مادر شهید هستم.»کسانی که می‌شنیدند دخترم شهید شده،با تعجب می‌پرسیدند:«مگه شهید دختر هم داریم؟» زینب به خانواده ی ما ثابت کرد،که شهادت زن و مرد ندارد؛جبهه و پشت جبهه ندارد.اگر خدا نخواهد،وسط میدان هم که باشی زنده میمانی و اگر خدا بخواهد، با فرسنگ ها فاصله از جبهه به شهادت می‌رسی. صفحه:(۱۵۲-۱۵۱) . ۳) ما زنده به آنیم که آرام نگیریم/موجیم که آسودگی ما عدم ماست صفحه:(۲۰۳) . ۴) این جهان زندان و ما زندانیان/برشکن زندان و خود را وارهان صفحه:(۲۰۶)

زینب با دلش زندگی میکرد؛ به خاطر همین خیلی دوست داشتنی بود.