خب من برای آشنایی با قلم آنا گاوالدا خوندمش و به همین خاطر از خوندنش پشیمون نیستم، اما قطعا کتابی نیست که بخوام به کسی توصیه‌ش کنم.
مثل هر مجموعه داستان دیگه‌ای، از بعضی داستاناش خوشم اومد و از بعضی‌هاش نه، اما در مورد قلم خانم گاوالدا، باید بگم به نظرم دلیل محبوبیتش در زمان خودش، سبک منحصر به فردش بوده، این‌که آنا، راحت و بی‌حاشیه، صاف و پوست‌کنده حرفشو می‌زده. قلمش اهل توصیفات زیاد و فلسفه‌بافی و آب و تاب دادن مطلب نیست. اما به نظرم برای ارتباط گرفتن با داستا‌ناش، همزاد/ذات‌پنداری 
نیازه. هر داستانش که به نحوی بتونید ارتباطی بین شخصیت اصلی‌اش و خودتون پیدا کنید، براتون خوشایند خواهد بود و هر کدوم که نتونید، به نظرتون مسخره خواهد اومد. دیگه این‌که تک و توک جملات جالب برای بریده منتشر کردن هم داره، اما زیاد نه!
      

        صفتی که بهش می‌دم؛ جالبه
با این‌که از اول، آخر داستان رو می‌دونی، اما خوندن این سیر، سیر رسیدن یک انسان از قله‌ی زندگی به مرگ زودهنگام، جالبه و دوست داری که بخونیش. آخرش هم اشکتو درمیاره که اینم نشونه‌ی اینه که اون لحظات، به خوبی تصویر شده. مفهوم مرگ‌آگاهی به خوبی بهش پرداخته شده و پذیرش و رویارویی با مرگ توسط نویسنده‌ی کتاب که یک جراح مغز و اعصاب مبتلا به سرطانه، اون هم در جهان پر از مخدر و مسکن‌های مادی امروز، قابل توجه و احترامه. برای همه و بیش‌تر دوستان پزشک، خواندنی است.
      

        اولش مثل حس موقع خوندن ابله، فکر می‌کردم که مزخرف، بی‌داستان و بی‌محتواست اما ادامه دادم و بهش وقت دادم تا یه جا بالاخره قلابشو بندازه و منو راضی کنه و حتی مثل ابله و جنایت و مکافات، شیفته‌ی قلم داستایفسکی، اما در عین ناباوری، این اتفاق نیفتاد!
هم‌چنان نظرم اینه که ارزش خوندن نداره و همون صفات بالا رو داره.
 و بله! حتی داستایفسکی شهیر هم می‌تونه مزخرف بنویسه...
      

        کتاب جمع و جور یکی دو روزه، نثر روان و گیرا، غلط ویرایشی خیلی کم، تأثیرگذار و کلا گوگولی مگولی کوچولو عین خود شخصیت اصلی🤗😁