بریده‌های کتاب عاشقی به سبک ون گوگ

چرا می‌گذارم مثل یک بوآی هشت‌متری، دورم بپیچی و بمیرمت؟

باهوز، باهوز یعنی باد، یعنی توفان و من هشت سال است که با رنگی شبیه باد، پای همه ی تابلو هایم مینویسم باهوز

تنها چیزی که این اسم را نگه داشته بود، صدای نازلی بود وقتی که به حروف این اسم می‌چسبید ...

تو هم میدانی نازلی که من این پای کوتاهم را خیلی دوست دارم. یک پای ناقص که بگذارد نقاش بشوی، خیلی بهتر است از دوتا پای سالمی که تو را ببرد دانشگاه افسری.

یادت می‌رفت که من برای بار هزارم، افتاده‌ام توی هوایت و نفست می‌کشم.

از چهل درخت آرچه‌ای می‌گفت که بالای تپه‌ای دور، دیده است. چهل درخت عزیزی که مردم، " چل قیز"ش می‌گفتند. [...] از چهل دختری که قلعگی‌های آن‌جا می‌گفتند درخت شده‌اند. چهل دختر که فراز تپه رفته‌اند از پس ایلغار مغول. برای آن‌که تن به چنگال غارتیان ندهند، از خدا خواسته‌اند که درخت شوند و درخت شده‌اند.

دورهٔ اول مُدیلیانی سران‌زده است؛ دوره‌ای که مُدیلیانی، اوایل زندگی هنری‌اش شیفتهٔ هنرمندان کلاسیک بود، دوره‌ای که هنوز خطوط تندیس‌های آفریقایی را کشف نکرده بود و تک چهره‌های بت‌مانندش را نکشیده بود و به سبک خاص خودش نرسیده بود.

علیل که نباشی،عشق علیلت می کند.ذلیل هم می شوی.لازم نیست کر و کور باشی.برو عاشق شو. صد رحمت به چلاق شدن و کر و کور شدن.

زهر کلامت نوش داشت.مثل زنبور سرگردانی که پایین پای کندو نیشت بزند و بعد بگذارد عسل هایش را برداری.همین طور بود طعم حرف زدنت برایم.

کفاره این‌همه سال که شما را صبر دادم و گفتم درست می‌شود را باید بدهم. کی درست می‌شود؟ من دارم می‌میرم و می‌بینم بدتر از بد دارد می‌شود ...

_در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را در انزوا... _می‌خورد و می تراشد... _این زخم ها را نه به کسی می توان گفت، نه به کسی نشان داد...