بریده‌ کتاب‌های عاشقی به سبک ون گوگ

زهر کلامت نوش داشت.مثل زنبور سرگردانی که پایین پای کندو نیشت بزند و بعد بگذارد عسل هایش را برداری.همین طور بود طعم حرف زدنت برایم.

کفاره این‌همه سال که شما را صبر دادم و گفتم درست می‌شود را باید بدهم. کی درست می‌شود؟ من دارم می‌میرم و می‌بینم بدتر از بد دارد می‌شود ...

_در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را در انزوا... _می‌خورد و می تراشد... _این زخم ها را نه به کسی می توان گفت، نه به کسی نشان داد...

چیزی در من ریخته است که نمی‌دانم چیست. فقط یک چیز خاص نیست که در من ریخته است، خیلی چیزهاست. می‌دانم هر کدامشان چی هستند؛ اما چیزهای مختلف، وقتی یک‌باره درهم شوند و با هم به سراغ آدم بیایند، ماهیتشان عوض می‌شود و می‌شوند یک چیز دیگر و آدم هول می‌کند. ترس، به تنهایی ترس است. شگفتی، به تنهایی شگفتی است. کلّه‌شقی، به تنهایی کلّه‌شقی است. دوست داشتن، به تنهایی دوست داشتن است. حالا وقتی دوست داشتن و ترس و شگفتی و کلّه‌شقی درهم شوند، چیزی می‌شود که تک‌تکشان نیستند.

امان از موقعی که مخاطبت آدم کودن و نفهمی باشد.هم باید سطح کارت را پایین بکشی هم سطح تفکرت را.

به قول نازلی، نقاشی آدم را کَر می‌کند؛ شنوایی آدم را می‌برد توی رنگ‌ها و نقاش وقتی به نقاشی فکر می‌کند یا وقتی دارد تابلویش را می‌کشد، هم رنگ‌ها را می‌بیند و هم رنگ‌ها را می‌شنود. بو و مزه‌ای که حس می‌کند، بو و مزهٔ رنگ است و با دُم باریک و بلند قلم‌مو، لمسش را هم به تن تابلو می‌ریزد و گاهی اصلاً هوس می‌کند به این لمس آن‌قدر میدان بدهد که از نوک انگشتش برای درهم کردن و ساختن رنگ‌ها استفاده کند.

- در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را در انزوا... -می‌خورد و می‌تراشد... - این زخم ها را نه به کسی می‌توان گفت،نه به کسی نشان داد...

گاهی حرف هایی میزنیم که اسمش را می گذاریم بذله گویی، اسمش را میگذاریم شوخ طبعی؛ حرف هایی که از سایهٔ ناتوانی ما می زنند بیرون.