دلم برای افلاطون و سپهر و مریم سوخت. نگران آینده‌شان بودم. بچه‌ها کاملاً عادی بودند و برچسب «خاص بودن» از طرف مادرها به آن‌ها تحمیل شده بود.

پله‌های زیرزمین را که مثل سیاه‌چاله‌اند پایین می‌روم. همه جا تاریک است. تنها یک لامپ زرد کوچک روشن است. عقیل سریع‌تر می‌رود و اسم احمد را می‌گوید. دستگاهی کنار در ورودی زیرزمین گذاشته شده، دستگاهی از جنس استیل و مستطیل‌شکل که تقریباً دو سه متری هست. داخلش تیغه‌هایی مثل تیغه چرخ گوشت وجود دارد دقیق‌تر نگاهش می‌کنم این چه دستگاهی است؟ تابلوی کوچک کنارش را می‌خوانم «تکثیر العظام». ...شکستن استخوان‌ها