بریده‌های کتاب ارمیا

البته آقا سهراب ناگفته نماند ارمیاء (روی همزه اش تأکید کرد اسم یکی از پیام برهای بنی اسرائیل هم است. اولاً بنی اسرائیل نه، بنی فلسطین اشغالی. ثانیاً از اولش هم حدس می زدم جهود باشی.

یا مهدی، عجل علی ظهورک. بیا. ظهور کن. زودتر بیا. نه نیا. کجا می‌آیی؟ کسی منتظر ظهورت هست؟ اگر یک قوطی کنسرو کم‌تر به ما بدهند، ظهور تو را که هیچ، خدا را هم فراموش می‌کنیم. چه کسی منتظر ظهورت است؟ کی؟ چرا بی‌خودی داد می‌زنیم؟

وقتی وجود آدم تا این درجه به‌وجود دیگری وابسته باشد، هیچ وقت درمورد وجود دیگری فکر نمی‌کند.

آن‌چه از جنگ باقی مانده بود نه پیروزی بود و نه شکست. پس خیلی از مردم که با جنگ کاری نداشتند، از جنگ هیچ خاطره‌ی مطبوعی نداشتند. انگار هشت سال جنگ بدون هیچ دست‌آوردی در میان ازدحام شهر گم شده بود. هشت سال جنگ، جنگ تن به تن، آن هم نابرابر، بدون هیچ فایده‌ای. جنگ در تهران برای اکثر مردم خاطره‌ای سیاه تلقی می‌شد. جنگ در تهران تعدادی خانه‌ی خراب باقی گذاشته بود، مقدار زیادی خیابان به نام شهدا و یک بهشت زهرای بزرگ!

برای ارمیایی که نزدیک‌ترین رفیقش را در چند متری‌اش از دست داده بود، مرگ هم به اندازه‌ی زنده‌گی ساده بود. مرگ آن‌قدر ساده بود که نمی‌شد برای زنده‌گی ساده برنامه‌ریزی کرد. ارمیا این را می‌دانست که برای این زنده‌گی صلاح نیست کاری دون شان خود انجام دهد.

همیشه وقتی آدم از حرف زدن طولانی هیچ نتیجه‌ای نمی‌گیرد، خسته می‌شود!

خاک‌های جنوب مثل چشم عاشق بودند، وقتی که خو‌ب گریه کرده باشد. سرخ و وسیع.

اعداد وقتی از مقادیر محسوسی بیشتر میشوند، دیگر هیچ مفهومی را منتقل نمی کنند.

وقتی پدر یک خانواده می‌میرد، اندوه بر همه مستولی می‌شود. فرق پدر با بقیه شاید در بزرگ‌تر بودن است. این اندوه برای همه یک‌سان است. پسر چه عاشق پدر باشد و چه نباشد، اندوه‌گین می‌شود. پسر حتا اگر کینه‌ی پدر را به دل داشته باشد، در مرگ پدر افسرده می‌شود. بزرگ‌تر چیزی مثل سایه است. بی‌سبب نیست که به مثل می‌گویند: "خدا سایه‌ی بزرگ‌تر را از سر کسی کم نکند."

امام مثل بقیه نبود. با همه فرق می‌کرد. امام مثل هوا بود. همه آن را تجربه می‌کردند. به نحو مطبوعی، عمیقا آن را در ریه‌ها فرو می‌بردند. اما هیچ‌وقت لازم نبود راجع به آن فکر کنند. هوا ماندنی است. امام دریا بود. ماهی حتا اگر نهنگ هم باشد، درکی از خارج آب ندارد. امام مثل آب بود. ماهی‌ها به‌جز آب چه می‌دانند؟ تمام زنده‌گی‌شان آب است.

امام برای آن‌هایی که دوستش داشتند، یک حضور دایمی نامحسوس بود. وقتی امام می‌گفت: "من بازوی شما را می‌بوسم." گرمایی از بازوی چپ تا قلب هزاران هزار بسیجی جریان پیدا می‌کرد. این گرما وجود داشت. انگار که امام بازوی تک‌تک آن‌ها را بوسیده باشد. حال آن‌که بسیاری از آن‌ها هیچ‌وقت امام را ندیده بودند. بسیجی بدون امام معنی نداشت. وقتی وجود آدم تا این درجه به وجود دیگری وابسته باشد، هیچ‌وقت در مورد وجود دیگری فکر نمی‌کند.

خدا هر چه می دهی شکرت ، هرچه می گیری شکرت

-آقا کوچولو، بابا مامانت کجا هستند؟ برو دستشان را بگیر. +بابام شهید شده آقا! من خودم بزرگم.

ارمیا باز هم روی سجاده نشسته بود و گریه می کرد. زار می‌زد. روزهای اول برای مصطفا گریه می‌کرد. اما هر چه می‌گذشت خود را برای گریه مستحق تر می‌دید.

راستی آدم بدبخت است ها. یک پرنده نمی‌شود زد. واقعا "خُلِقَ الانسانُ ضعیفا". از صبح تا حالا بدو دنبال پرنده، آخرش هم هیچ. زورمان به یک پرنده هم نمی‌رسد، آن‌وقت این همه ادعا؟ هان چه‌ت شده؟ یا ایُّها الاِنسان، آره ارمیا با توام! آی انسان، بدبخت! "یا ایُّها الانسانُ ما غَرَّکَ بِرَبِّکَ الکَریم" برای چه مغرور شدی بدبخت؟ اصلا جلوِ کی مغرور شدی؟ همانی که "خَلَقَکَ فَسَوّیکَ فَعَدَلَکَ"!

«سلام، بد نیستم. (یعنی خیلی هم خوبم). دلم هم برای‌تان تنگ شده ولی خودش کم کم گشاد می‌شود. راستی این‌جا چه‌قدر پشه‌ها و هواپیماهای عراقی به هم شبیه‌اند. دست‌تان را می‌بوسم، ارمیا»