من ابتدا با بئاتریکس پاتر (نویسنده) آشنا شدم و بعد برخی کتاب هایش را  خواندم یا شنیدم. 
این داستان، مرا به یاد دل مهربان خودِ نویسنده می اندازد. 
این داستان را به عنوان یک داستان سورئال که معرفی کرده بودند، خواندم.
 شیرین وساده بود. 
هرچند طولانی تر از دیگر قصه هایش به نظر می رسید. 
این قصه  مرا به یاد قسمت هایی از کارتون سیندرلا می انداخت که موش ها برای سیندرلا  لباس می دوختند. 


      

        این کتاب چنانچه شنیده ام حکایت سرگذشت عجیب شهید حسن تهرانی مقدم است.  کسی که در سخت ترین شرایط بزرگ شده و... 

خیلی تعریفش را شنیده ام. 
امیدوار م توفیق خواندنش را هرچه  زودتر پیدا کنم. 
      

        باز هم توصیفات شاعرانه ی استاد احمدرضا احمدی! 
خلاصه می شود در یک بیت:  
هرکسی کو دور ماند از اصل خویش 
باز  جوید روزگار وصل خویش 

به نظر  مناسب نوجوان است. 
      

        به نظر داستانی سورئال می آید.  امیدوارم تشخیص  درستی باشد. 
اما جالب  اینجاست که به نوعی به تفاوت  اصلی بین انسانها و حیوان ها اشاره دارد.  زبان و ناطق بودن. چیزی که هرچند می تواند انسانها را به هم نزدیک کند، اما می تواند عامل مهمی هم برای جدایی آنها باشد. 
به نظر می رسد آقای احمدرضا احمدی بزرگوار، مفاهیم فلسفی را با مهارت و زبان خاص خودشان، به آسانی بیان می کنند.  چیزی شبیه آنچه که به آن، سهل ممتنع گفته می شود. 
نکته ی جالب در تصویرگری، تطابق تصویرسازی ها با عنوان کتاب است.  تصویرها همچون سفال های شکسته و گوشه دار هستند. 
      

        چقدر زیبا بود. 
متن (شعر)  زیبای زیبا 
و تصویرگر ی،  باسلیقه! 
هرچند که خیلی از، تصویر  روی جلد، خوشم نیامد. خرگوش را خیلی بزرگ به تصویر کشیده. 
اما خود متن، بسیار زیبا.  پر از معنا. کمی فلسفی بود انگار. 
خیلی دوستش داشتم. 
 
      

        بسم الله النور
قلم «سیمین دانشور»  را دوست داشتم. هرچند بصورت جزئی  متوجه بعضی عبارت های متن نمی  شدم،  و برای برخی  از اصطلاحات هم در انتهای کتاب (که  تعدادی از اصطلاحات را توضیح داده) توضیحی  نیافتم، اما این سبب  نمی شد که به خواندن ادامه ندهم. 
نوع روایت زنانه ی نویسنده برایم جذاب بود. در قسمت هایی از رمان احساس می کردم که نشسته ام روبه روی سیمین و او دارد برایم خاطره می گوید. با تمام جزئیاتش. 
در هم آمیختگی زری و سیمین را می توان به وضوح در لابه لای سطرها، لمس کرد. 
زری را دوست داشتم.با مطالعه رمان سووشون حس هم ذات پنداریِ غریبی با او داشتم.
شخصیتی صادق، منصف، فرزنددوست، شوهردوست، عاشق، باسواد و دوست داشتنی. خانواده خط قرمزش بود.
کاش زودتر معنای ایستادگی یوسف را درک کرده بود.شاید اینگونه او نیز پا به پای یوسف،جان می داد؛ و چه مرگی شیرین تر از این مرگ! 
      

        گاهی وقتها برای بزرگ شدن، خوب است از دریچه نگاه کودکان به دنیا نگاه کرد و چقدر نویسنده به زیبایی توانسته چنین کاری را انجام دهد!
چنان نکاتی را به سادگی هرچه تمام تر بیان کرده که در شگفت می مانی از این اعجاز!
هرزمان با هواپیما مسافرت میروم،  این حس زیبا را درک میکنم که چقدر ما و دنیای مان، از آن بالاها کوچک و بی ارزش است.  اما همینکه قدم مان به زمین میرسد، غالبا فراموش میکنیم.  خیلی چیزها را 😔😔
      

        به سادگی سوال کودکانه درمورد خدا مطرح میکند و به همان سادگی و زیبایی پاسخ می دهد. 
      

        کتاب را که میخوانی فقط دلت غنج می رود برای کودکی که قرار است آسمان و زمین، دست به دستِ هم نهند و او را به چهل سالگی رسانند، تا آماده دریافت وحی الهی شود. 
در حیرت می مانی که خداوند چگونه مهر محمد (ص)  را بر دل حلیمه جاری کرده که از جان می تواند بگذرد، اما از محمد، نه. 
و در سوی دیگر ماجرا، می مانی که یهودیان، چگونه و با چه پشتکاری بدنبالِ پیدا کردنِ او و از بین بردنش بودند؟!  
و نهایتا اینکه:  «و مَکروا  وَ مکرَ الله و الله خیرُ الماکرین» 
      

        ابتدای کتاب را خیلی دوست نداشتم. نیت نویسنده را تاحدی لو میداد. تاجایی که ممکن است کسی که ابتدای رمان را میخواند، کتاب را کنار گذارد.  اما از جایی که شاید دو سوم پایانی کتاب باشد، توانایی نویسنده در بیان احساسات و تحریک احساسات مخاطب، بروز پیدا می کند.  من که صفحات پایانی را از گریه به  هق هق افتادم. 
      

        جز اشک و آه، چه چیزی می توان با این کتاب، همراه کرد؟!  
روایت جنگِ نابرابرِ غیرت و مردانگی با هوسرانی  . 
داستانی که محرکِ اولیه اش،  امری است که بسیاری را از دوران هابیل و قابیل، دچار کرده.  و پناه می بریم به خداوند از شر هوس و بی غیرتی.

آری... آن سوی ماجرا، اما هستند مردانی که چشمان پاک و درونِ بهشتی شان، انسان را به زمین و زمان، خوش بین می کند..  و علی آقا یکی از این خوبانِ بهشتی سیرت است. 
      

        تاکنون چندین بار خوانده ام. 
اصولا کتاب های شعر را چندین بار میخوانم. 
روایت انسانِ مجنون است که در تمدن شهری بیچاره شده.  آری روایت ماست. 
      

        اوایل کتاب، با خنده همراه بود و آخر اشک را بر صورت جاری میکرد. 
کتاب، حاکیِ زندگی پرفراز و نشیب نویسنده است.  و در سطرهایش، صداقت و بی ادعا بودم، موج می زند.  
      

        عالیست. حرف ندارد. 
      

        بیشتر شعرهایش را دوست دارم. 
خصوصا شعر « عجل»