این داستان رویایی کودکانه درباره‌ی "خودشناسی" را احمدرضا احمدی، شاعر و نویسنده‌ی محبوب من نوشته‌است. همین کافی است که از شروع، داستان را با حال و هوای دیگری بخوانم و سعی کنم پشت و کنار تک‌تک کلمات و جملات را هم ببینم!
داستان کودکی بی‌نام و البته بی‌جنسیت(که تعمد نویسنده است بی‌جنسیت باشد) را در شب یلدا می‌خوابیم.
شب یلدا بلندترین شب سال است. بعد از برگزارشدن مراسم ساده‌ای خانوادگی، تا نبمه‌شب برق باریده و پدربزرگ برای همه آرزوی دیدن "خواب‌های شیرین" کرده‌است.
خواب شیرین... چه خوابی شیرین‌تر از شناختن خود.
وقتی کودک می‌خوابد، در خواب متوجه می‌شود که در شهری مه‌گرفته، نام خودش را نمی‌داند. در رویا، برادرش او را دریا می‌خواند، خواهرش درخت، پدرش رود، مادرش ستاره و مادربزرگش گل؛ اما او زندگی هیچ‌کدام از این نام‌ها را از آن خود نمی‌داند. کودک عاقبت با صدای پدربزرگ که نامش را می‌خواند بیدار می‌شود و خود را به نام و به نشان کودک‌بودن می‌شناسد.
انکارکردنی نیست که من از ابتدای داستان، این کودک بدون جنسیت را "احمدرضا"ی کوچک تصور کردم.
تصویرسازی این کتاب، بسیار جذاب است. استفاده از کلاف سرگردانی که عاقبت بال پرواز می‌شود یا بهره‌گرفتن از رنگ‌های سرد برای شب یلدا و رنگ‌های گرم برای صبح آفتابیِ خودشناسی، همه و همه کامل‌کننده‌ی متن نوشتاری داستان و پررنگ‌کننده‌ی تم و ایده‌ی معنایی داستان هستند.
پنج ستاره خیلی کم است برای این داستان ساده‌ی عمیق.