مثل اکثر نثر های جلال تلگرافی وسادس و خوراک گوش کردن و خوندن تو اتوبوس و متروِ
به نظرم ال احمد زیر زیرکی از پدرش بد گویی میکنه
        

          یه داستان کوتاه سمبلیک با نثر روان جلال...
داستان پسری که توجهش جلب گلدسته های نیمه کاره مسجد نزدیکِ مدرسه می شود و تصمیم می گیرد هرطوری که شده برود بالای گلدسته ها.
داستان بشدت نمادگراست  و هر شخصیت، هر تصویر و هر مکان نماد یک مفهوم هستند.
بنظرم گلدسته ها نماد فاصله گرفتن از شرایط معمول بودند (مثلا  نماد روی آوردن به دین و معنویت) و  پسربچه تمایل به رشد و فاصله گرفتن از شرایط معمول را داشت. اتفاقات حول آن هم همان کنش ها و عواقبی بود که در جامعه  نسبت  به حرکت جدید و متمایز یک‌نفر می توانست رخ دهد.