بیشتر شعرهایش را دوست دارم. 
خصوصا شعر « عجل»  
        

          سرآغاز آشنایی من با صاحب این اثر گوارا، کلاسهای اول دبیرستان مدرسه امام صادق علیه السلام بود. از آن روزها یک دهه می گذرد و او در شرف اتمام مقطع کارشناسی ارشد است.
تا معلم نباشی نمی توانی لمس کنی لذت شکوفایی و به بار نشستن عزیزانت با کمتر چیزی قابل مقایسه است.
مرتضی جان، تبریک صمیمانه ام را بپذیر و امیدوارم تعداد آثارت  با ابجد صاحب نامت علیه السلام به یک اندازه شود.

پ.ن: آن سال برای سه کلاس باید تدریس می کردم و به قدری شیطنت داشتند که وسط سال بریدم و می خواستم کلاسها را به یکی از دوستان بسپارم که نشد. یکی از آن جمع الان دانشجوی پزشکی تهران است و در دانشگاه به پست هم خوردیم. یکی هم طلبه مدرسه فیلسوف الدوله که به شکل جالبی پارسال و امسال معلم خواهرش شدم و مبهوت از کوچکی دنیا. دو خواهر و برادر به یک سن مشخص که رسیدند محکوم به تحمل بنده شدند.