بریده‌ کتاب‌های بامداد خمار

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست پیرهن چاک و غزلخوان و صراحی در دست...

دل میرود ز دستم صاحبدلان خدارا دردا که روز پنهان خواهد شد آشکارا..

اگر هنگامی که از غضب بر سرم فریاد می کشی ، در همان لحظه من آرزو می کنم که در کنارت باشم عشق نیست، پس چیست؟

تو فکر می کردی زندگی زناشویی یعنی عشق کورکورانه و عشق کورکورانه یعنی سعادت ابدی . بعد که دیدی رحیم آن بتی نبود که تو در خیالت ساخته بودی ، از همه چیز بیزار شدی . هان ؟ ولی اینطور نیست محبوبه ‌. سعادت از عشق کورکورانه مثل جن از بسم الله فرار می کند .

دیگر سر و زلف و قد و قامت مرا گمراه نمیکرد؛ من به دنبال یک انسان بودم

سعادت از عشق کور، مثل جن از بسم الله فرار میکند.