بریده‌های کتاب بامداد خمار

دلم می‌خواهد بدانی که شب سراب نیرزد به بامداد خمار...

ساکت و مبهوت،مثل مجسمه ایستاد تا بناگوش سرخ شد و زیر لب گفت:《بنازم قلم نقاش طبیعت را.》

دست روزگار دست‌مهربان مادر نیست که بر سرم کشیده می شد.چهره دنیا همان صورت خندان و مر مهر و محبت پدرم نیست که پیش رویم بود.چرخ گردون ان بازیچه ای نبود که در تصورم بود. بازیچه ای که چون بخواهیم ان را به زور تصاحب کنیم و هر زمان از ان خسته شدیم از خود دورش کنیم

اگر هنگامی که از غضب بر سرم فریاد می کشی ، در همان لحظه من آرزو می کنم که در کنارت باشم عشق نیست، پس چیست؟

این زندگی من است. میخواهم به میل خودم آن را بسازم.

دیگر سرو زلف و قد و قامت مرا گمراه نمیکرد من به دنبال یک انسان بودم❤️‍🩹

تو فکر می کردی زندگی زناشویی یعنی عشق کورکورانه و عشق کورکورانه یعنی سعادت ابدی . بعد که دیدی رحیم آن بتی نبود که تو در خیالت ساخته بودی ، از همه چیز بیزار شدی . هان ؟ ولی اینطور نیست محبوبه ‌. سعادت از عشق کورکورانه مثل جن از بسم الله فرار می کند .

دل می رود ز دستم، صاحبدلان خدا را دردا که راز پنهان، خواهد شد آشکارا

بهار. ای لعنت بر این بهار که من هنوز عاشقش هستم.

اصل بد نیکو نگردد آن که بنیادش بد است

دیگر سر و زلف و قد و قامت مرا گمراه نمیکرد؛ من به دنبال یک انسان بودم

پوزخندی را بر لب داشت.زیبا بود؟نمی دانم.زشت بود؟نمی دانم.ولی مرد بود.این بازوها می توانستند تکیه گاه باشند

گفت: من این همه یادگاری به تو داده‌ام، زلفم را، خون تنم را؛ تو به من چه یادگاری می‌دهی؟ گفتم اول که من به تو یادگاری داده ام تعجب کرد_ چه یادگاری؟ - دلم را..:))))))

دل می‌رود ز دستم، صاحب دلان خدا را دردا که راز پنهان، خواهد شد آشکارا:))

سعادت از عشق کور، مثل جن از بسم الله فرار میکند.

جهان می خواهد زیرورو شود. میخواهد نشود. چه اهمیتی دارد ؟ فقط او بماند.