بهترین اثر مصطفی مستور که تابه حال خوانده ام.
حتی از روی ماه خداوند را ببوس هم بهتر!
علت بی مهری ها به این اثر را نمی دانم، اما شیفته ی شخصیتِ فلسفی و حقیقتا ادبی نادر فارابی شدم.
 از امثال معلمانی که چه در این روزها و چه در همه روز اندک اند، بسیار اندک!
      

        یک عاشقانه ی نه چندان آرام..
اگر کتاب هایی با پایان بندی غمگین | واقع بین را دوست ندارید، سراغ تاوان عاشقی نیایید
      

        یک روایتِ معمولی
از انسان هایی غیر معمولی و دردمند!
      

        سال هاست که مسرورم به لذت مستور خوانی..
نام گذاری قصه ها با شهرهایی که خود مبدا قصه اند،
هوشمندانه بود و بس دوست داشتتی!
 و البته که، پی رنگ و اساس هر قصه از نگارشش قوی تر بود
      

         از ماجرای سال ۱۴۰۱ و شورشی که بر پا شد، سوالات بسیاری در ذهنم بی جواب مانده بودند
از کشته سازی های دروغین و آمارهای غلو آمیز کم و بیش خبر داشتم اما برای پذیرفتن حقیقت انگار، ادله ی محکم تری نیاز بود!
 الحمدالله جنابِ ثابتی گران قدر واسطه شدند برای پذیرش حقیقت و یادآوری تمام آنچه که می دانستم اما عبور از آن ساده نبود..
      

        تمام آن چه که باید رو، خودِ محبوبه خانوم آخر داستان گفتن و چقدر هم قشنگ گفتن؛ شب شراب نیرزد به بامداد خمار..
      

        همه چیز برایم گنگ و مبهم باقی ماند!
از اینکه تمایلی به مطالعه دیگر آثار این نویسنده ندارم مطمئنم اما علت این همه تعاریف و جایزه ها برایم روشن نشد؛ هیاهو برای هیچ!
شخصیت اصلی مریم بود؟‌ نگار بود؟ همه چیز خیال بود و قصه یا تجربه های شخصی؟
علت مرگ بچه ها چه بود؟ نسترن خانوم چه می خواست از جان این خانواده ی بی نوا؟
و هزاران سوال بی جواب دیگر..
      

        مجموعه ی ایران شهر به قدری مرا سیراب کرد و لبریز از هر آنچه که باید، که به گمانم تا سال های سال جایگزینی برایش نخواهم یافت؛
مملو بود از انواع عشق:
عشق به وطن، عشق به خانواده، عشق به محبوب، عشق به آزادگی و استقلال
و در این میان غیرت بی داد می کرد
واژه ای که چه بسیار بودند شیر مردان و دلیر زنانی که آن را در دل جنوب و میان هجوم بی امان آتش معنا بخشیده اند
و حیرانم!
حیران از اینکه سیاست میان این همه عشق و شور و دل مشغولی چه جای دارد که آقایان چاپ پنج جلد بعدی این مجموعه را به صلاح ندیده اند..
ایران شهر؛ شهرِ من و ماست
شهری که باید باهم بسازیم!
      

        ساده ترین تعبیری که از "آیا زن بودن گناه است؟" می توانم داشته باشم این است:< محتوایی مطلوب و استاندارد در زندانِ کلماتی سخت و پیچیده>
البته که هضم کتاب های غیر داستانی و دارای نثر سنگین، به طور کلی برای من ساده نیست!
چهار و نیم امتیاز برای محتوای کتاب بود که حرف های متفاوتی برای گفتن داشت..✨️
      

        روایت های حامد و خانواده ش بسیار شیرینه
به شرطی که با مجموعه ی آبنبات ها مقایسه  نکنید  و هویت مستقل ش رو به رسمیت بپذیرید
روان،ساده و دل نشین🌱
      

        قصه را با صدای مژده لواسانی شنیدم
به رغم روایت خوب و فراز و فرودهای مناسب، شاکله کلی چندان جذابیتی نداشت
نه حرفی برای گفتن و نه نکته ای برای آموختن..
      

        برای من، صرفِ ادبیات  قجری  یک کتاب دلیل محکمی ست برای شروعش ؛ با آوازه ای که از این نویسنده و کتاب سراغ داشتم، منتظر قصه ای قجری و خوش خوان و گوارا بودم اما دریغا که جزو بدترین کتاب هایی که می شناسم شد!
شخصیت ها، روند داستان و هدفِ غایی نویسنده همه گنگ و مبهمند و تنها اتفاق قشنگ کتاب برای من، کتاب خوان بودنِ فخر النساء بود!
      

        دریغا که امکان ستاره ندادن به کتاب ها وجود ندارد!
بی سر و ته بودن یک کتاب را، ماهیِ بی نام برایم معنا کرد..