بریده‌های کتاب سقای آب و ادب

هرکس که دلش به شوق دیدار خدا می‌تپد و مایل است که با ما بیامیزد و خون قلبش را در راه ما بریزد، با ما همسفر شود.

تیر بر مشک نه که بر قلب امید عباس می‌نشیند و عباس در خود فرو می‌شکند و مچاله می‌شود.

یوسف، جلوه‌ای از جمال حسین من است. حسین من، یوسف آفرین جهان است . حسین من به یک نگاه، جهان را یوسفستان می‌کند.

ماه اگر در روز طلوع کند،از جلای خودش می کاهد.این چه ماهی است که رنگ از رخ روز می‌زداید و با ظهورش روشنی روز را کمرنگ میکند؟!

عباس برای حسین فقط یک سردار نیست ، یک فرمانده نیست ، یک پرچمدار هم نیست ، یک برادر هم نیست ، عباس عمود خیمه لشکر حسین است . نه . عباس عمود خیمه وجود حسین است . اگر عباس بشکند خیمه وجود حسین رو فرو می‌ریزد اگر عباس بشکند پشت حسین می‌شکند و اگر عباس بیفتد حسین از پا می‌افتد عباس بقیه الله جبهه حسین است.

-و ما ادریک ما الزینب!؟

حسین به روشنی می‌فهمد که برترین ظرفیت عباس ، سکوت و تبعیت در اوج قدرت و توانمندی است ، صبر و شکیبایی در نهایت اقتدار و کظم و خویشتن داری در عین صولت و شجاعت.

آنچه اکنون در آغوش عباس است، عصاره حیات ۳۵ ساله عباس است، بهانه تولد عباس است ،انگیزه حیات عباس است.

اگر عباس نماند چه کسی آب را به خیمه‌ها برساند و اگر آب نباند عباس با چه روی خودش را به خیمه‌ها برساند؟!

عباس برای حسین فقط یک سردار نیست، یک فرمانده نیست، یک پرچم‌دار هم نیست، یک برادر هم نیست. عباس، عمود خیمه لشکر حسین است. نه، عباس عمود خیمه وجود حسین است، اگر عباس بشکند، خیمه وجود حسین فرو می‌ریزد. اگر عباس بشکند، پشت حسین می‌شکند. و اگر عباس بیفتد، حسین از پا می‌افتد. «عباس، بقیه الله جبههٔ حسین است»

ای ماه درخشان! تو همواره یاورم بودی و پشت و پناهم. در همه ی مشکلات و تنگناها و مصیبت ها. بعد از تو زندگی،طراوت ندارد،روح ندارد،معنا ندارد. اما به یقین فردا با هم و کنار هم خواهیم بود. منشأ شکیب و منتهای شکوایم خداست در همه ی این مصیبت ها و تنگناها و تشنگی ها.

آن نوح بود که برای راندن کشتی نیاز به آب داشت، تو که حسین منی، کشتی ات را به خشک می رانی، به شط عطش می افکنی و لنگرت را از کناره کویر کرب و بلا باز میکنی و سفر نجات بخش و حیات آفرین ات را از خاک و خون آغاز میکنی .

اکنون و اینجا غریب ترین زمان و مکان عالم امکان است.

من شاخه متصل به درخت نبوتم و هرکه به این درخت متصل است، تسلیم نمی شناسد و از شمشیر و نیزه نمی هراسد. _حضرت عباس

در این نقطه او ایستادن را نمیخواهد حتی اگر بتواند اینجا که عباس به خاک و خون نشسته است ،حسین ایستاده ماندن را خلاف اخوت و مروت میشمرد اگرچه عباس خود برای ایستاده ماندن حسین به خاک و خون نشسته باشد."