بریده‌های کتاب لیدی ال

شاید عشق بزرگترین نوع بندگی باشد ،و برای رهایی از قید آن آدم باید خرابکار شود و بر علیه استبدادش بجنگد.

تنها چیزی که در انسان اهمیت دارد، کیفیت است.

گاهی به نظر می‌رسید که از فرط ناامیدی دست به عمل می‌زند نه از امید.

وقتی آنت را برای تشخیص هویت جسد به کلانتری احضار کردند، او نگاهی به صورت پدرش که هنوز نشانی از خشم بر آن نقش بسته بود انداخت و بعد به طرف دو پلیس سبیل داری که اغلب برای توقیفش می آمدند و او عمدتا آنها را آزادی و برابری می نامید رو گرداند ...سه سکه پنج. فرانکی از کیفش در آورد و دو تا را به آن دو داد و سومی را روی میز انداخت و گفت: "این یکی را هم به برادری بدهید."

یادت باشد دخترم ...... تو سرد و بی اعتنایی ..... دست یافتنی نیستی ..... همیشه دور از دسترس باقی می مانی .... الهه ای هستی که به تنهایی در اولمپ خودت نشسته ای .... هیچ کس نباید پیشت به خود جرات و جسارت بدهد ..... فقط باید از دور ترا ببینند و به احترام ستایشت کنند

گلها اهمیتی نمیدهند که جوان هستی یا پیر، تنها می دانند چطور احساس جوانی را در تو بیدار کنند.

هدف هنر نجات جهان نیست، بلکه آنست که دنیا را پذیرفتنی تر کند.

یک ضرب المثل فرانسوی را خوب به خاطر داشت که میگفت: کسی که خوب دوست دارد، خوب هم تنبیه میکند. ..... در نظرش بی رحمی و خشونت از عشق جدا نبود.

چیزهایی هست که از دست رفتنشان را هیچ چیزی در دنیا نمیتواند جبران کند.

اندیشید: عجیب است که شانه‌های آدم این همه تنها و درمانده شود. سر آخر مثل اینکه مال تو نیستند و احساس میکنی که با تو بیگانه‌اند و کسی فراموش کرده و آن‌ها را جا گذاشته است.

عشق بزرگترین استبداد است. برای رهایی از بندگی آن تنها می‌توان خراب‌کار شد و خود را از یوغ آن رهانید.

آشکارا محکومم که برای دنیا ضروری باشم.