کتاب از مجموعه سفرنامه های قدیمی زنان قاجار است که در سال ۱۲۷۱ شمسی با پای پیاده عازم سفر حج و عتبات می شدند.
قلم نویسنده شیواست  و پر از اصطلاحات و گپ و گفت های خودمانی و توجه به نکاتی ریز و زنانه.
 لیکن بی‌حوصلگی نویسنده در نگارش  روزمرگی های خود بصورت بیان جملات تکراری و تعدد شخصیت هایی که جایی در سفرنامه به آنها نپرداخته، از جذابیت سفرنامه می کاهد.
با خواندن این کتاب شاید اصلا حال و هوای سختی های آن دوران درک نشود ولی برای من باز هم جالب بود.

        

                کتاب با قلمی شیوا و روان از قسمتی از زندگی سردار دل ها نگاشته شده. توجه بسیار سردار قاسم سلیمانی به خانواده شهدا ، محبت ایشون به تک تک اعضای خانواده، مهمان نوازی و بسیاری از جنبه های شخصیتی زیبای ایشون که همگی نشان از اخلاص و صداقت  بالای این شخصیت بزرگ و محبوب بود. با خواندن بسیاری از صفحات کتاب گریستم..
خواندن این کتاب سرشار از لطف است..
        

                داستان روایتی از زندگی دو کارگر مزرعه در آمریکای دهه ۱۹۳۰ است. این رمان کوتاه گویا در کنار اثر دیگر نویسنده به نام خوشه های خشم یکی از بزرگترین آثار او رقم می خورد. 
داستان خیلی نقطه اوج و فرود ندارد.  یکنواختی داستان و تصویری کسالت بار از شخصیت های داستان در کل کتاب، میتونه خواننده‌ رو خسته کنه.
 داستان چیزی رو به دانسته های خواننده اضافه نمیکنه.خوندن موش ها و آدم ها اثر جان اشتاین بک شاید خالی از لطف نباشه اما  برای من باعث شد به دنبال خواندن دیگر آثار این نویسنده نباشم..

        

                کتابی بر اساس واقعیت نشان دهنده مقام انسانیت که تا چه میزان می تواند هبوت کند. 
کتاب کوتاهه ۱۱۲ صفحه بهمین خاطر از صفحه ۳۰ داستان به اوج و نقطه آغاز ماجراجویی خودش میرسه. 
وقتی کتاب رو خوندم ، اول ذهنم به واقعه کربلا پرواز  کرد و گریستم.. چندی بعد ذهنم  از آدم خواران عصر حاضر تصویر ساخت. که شاید بشریت اگر بیشتر فجایع غزه رو به تصویر می کشید و جور دیگری از مظلومیت انسان فریاد میزد، بی تفاوت یا کم تفاوت انگاشته شدن انسان ها رو وارد باجه معطلی نمی‌کرد. 
در نهایت به قصه برگردم، در ژانر رمان های واقعی کوتاه بینظیر بود و خواندنش به دانسته ها رنگ میداد.
        

                اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود