یادداشت حدیث یوسف زاده

        کتاب از مجموعه سفرنامه های قدیمی زنان قاجار است که در سال ۱۲۷۱ شمسی با پای پیاده عازم سفر حج و عتبات می شدند.
قلم نویسنده شیواست  و پر از اصطلاحات و گپ و گفت های خودمانی و توجه به نکاتی ریز و زنانه.
 لیکن بی‌حوصلگی نویسنده در نگارش  روزمرگی های خود بصورت بیان جملات تکراری و تعدد شخصیت هایی که جایی در سفرنامه به آنها نپرداخته، از جذابیت سفرنامه می کاهد.
با خواندن این کتاب شاید اصلا حال و هوای سختی های آن دوران درک نشود ولی برای من باز هم جالب بود.